Το άρθρο εξετάζει ένα από τα πιό θεμελιώδη ερωτήματα που υπάρχουν από τις απαρχές του Ανθρώπινου Πολιτισμού. Γιατί τα ανθρώπινα όντα έχουν ανάγκη να πιστέψουν πως οι Θεοί τους “κοιτούν” από ψηλά και τους προσέχουν.Και πώς καταλήγουμε να αντιμετωπίζουμε το Δογμα που εναντιώνεται στον Άνθρωπο;

Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά της “Εγχώριας Πνευματικότητας”, οι ιστορικές καταβολές του Θεισμού και ποιά η σύνδεσή τους με την ανάπτυξη μίας ισχυρότερης “Εγωκεντρικής Δομής” ανάμεσα σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων. Ο Μονοθεισμός (Και ο Θεισμός) παρουσιάζεται ως μία αναπόφευκτη συνέπεια της επίπονης αίσθησης του διαχωρισμού και του ανολοκλήρωτου που επιφέρει η Εγωκεντρική Συνειδητότητα.

Δογμα εναντια στον Ανθρωπο

Η ύπαρξη του Θεού ή των Θεών θεωρούταν δεδομένη από όλους μέχρι πρόσφατα. “Εκείνος” ήταν – ή “Εκείνοι” ήταν (αν η συζήτηση αφορά σε Πολυθειστικές Παραδόσεις) μία ισχυρή ψυχολογική πραγματικότητα για το μεγαλύτερο ποσοστό του Ανθρώπινου Πληθυσμού.

Βέβαια η επικράτηση αυτής της άποψης δεν έχει ποτέ εξηγηθεί ικανοποιητικά. Αρκετές από τις εξηγήσεις για την ύπαρξη του Θεού και της Θρησκείας τείνουν προς μία “διανοούμενη” προσέγγιση που
κλείνει προς την ανάγκη για παρηγοριά. Αυτή η προσέγγιση καταδεικνύει πως ο Άνθρωπος ανακάλυψε τους Θεούς και τις Θρησκείες που σχετίζονται με αυτούς σε μία προσπάθειά τους να εξηγήσουν τον Κόσμο. Από την μία, η Θρησκεία επεξηγεί τα παράξενα Φυσικά Φαινόμενα.

Όταν ο Ήλιος κινείται κατά μήκος του ουρανού, όταν βρυχάται ο Κεραυνός, όταν πεθαίνουν και ξεραίνονται τα σπαρτά ή ακόμη όταν ένα άτομο χάνει τη ζωή του χωρίς κανένα προφανή λόγο -όλα αυτά και πολλά ακόμη μπορούν να εξηγηθούν με ορισμούς που αναλύει η θρησκεία ή από τις Θεικές πράξεις και την Θεική Παρέμβαση. Η Θρησκεία μπορεί επίσης να εξηγήσει το πως δημιουργήθηκε ο κόσμος (ο Θεός τον Δημιούργησε) και για ποιό λόγο η ζωή και η καθημερινότητα είναι γεμάτη από χθόνιες πράξεις και ταλαιπωρία ( Είναι εξαιτίας του Διαβόλου, ή είναι λόγω μίας δοκιμασίας που μας έχει βάλει ο θεός για να διαπιστώσει το μέγεθος της πίστης μας)

Αυτή την άποψη που υποστηρίζει πως η Θρησκεία παρηγορεί τα ανθρώπινα όντα για να τους καθησυχάσει από την Θνητότητα και τις σκληρές συνθήκες της καθημερινότητας ασπαζόταν ο Μαρξ και ο Φρόιντ. Για τον Μαρξ η θρησκεία ήταν “το Παγκόσμιο πεδίο για την παρηγορία” ή κατά την Διάσημη φράση του, “Το Όπιο του Λαού”. Η άποψη του Φρόιντ ήταν πως ο Θεός ήταν μία νευρωτική οπισθοδρόμηση στην Παιδική ηλικία με τον Θεό να αντιπροσωπεύει την παντοδύναμη πατρική φιγούρα. Όμως την ίδια στιγμή πίστευε πως η θρησκεία είχε τον ρόλο του παρηγορητή και βοηθούσε τον άνθρωπο να κατανοήσει τον “ασήμαντο αυτό κόσμο”.

Αν η εμπειρία του ατόμου εναντιώνεται στο δόγμα της “Ομάδας, τότε το Δόγμα οφείλει να νικήσει και η προσωπική εμπειρία πρέπει να καταργηθεί

Αν το Δόγμα δεν συγχρονίζεται με την Πραγματικότητα και την λογική αντιπαράθεσει που επιφέρει η κριτική ανθρώπινη σκέψη τότε το υπέρτατο τέλος ενός τέτοιου συστήματος είναι η πλήρης Κατάρρευση. Έτσι καθίσταται αδύνατη η διάσωση του Δόγματος και του συστήματος που εξυπηρετεί.

Ο χριστιανισμός για παράδειγμα είναι συντονισμένος με την πραγματικότητα, και άρα συντονισμένος με τα προσωπικά βιώματα του ατόμου διότι πηγάζουν από την ίδια πηγή, τον Θεό. Όταν εμφανίζονται εντάσεις μεταξύ του Δόγματος και των προσωπικών βιωμάτων θεωρείται απαραίτητο για τον χριστιανό να αναζητήσει περισσότερη σοφία και γνώση του ίδιου του δόγματος του.

Αντίσταση Στο Δογμα & Τον ελεγχο του Ατομου.

Το σύστημα του Δόγματος είναι τόσο ιερό που μόνο εκείνοι που εμμένουν σε αυτό είναι πραγματικοί άνθρωποι (σύμφωνα με το ίδιο το δόγμα).Εκείνοι που δεν το ασπάζονται δεν είναι. Όσοι βρίσκονται έξω από το σύστημα είναι αναλώσιμοι. Ακόμη και αυτοί που βρίσκονται μέσα στο σύστημα μπορούν να γίνουν αναλώσιμοι κάτω από συγκεκριμένες προυποθέσεις, ή όταν αρχίσουν να κάνουν ερωτήσεις. Στην περίπτωση της περιέργειας του ατόμου, θα επακολουθήσουν από το Δογμα 7 κριτήρια που θα κρίνουν τις συνέπειες. Αν αυτά τα κριτήρια δεν σταματήσουν την αναζήτηση του ατόμου, τότε το άτομο “εξαλείφεται”.

Αυτή η “εξάλειψη” έχει διάφορες μορφές ανάλογα τις Δογματικές ομάδες. Για τους Κομμουνιστές τα γκουλαγκ, για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά πλήρης και απαξιωτική αποκήρυξη με σκοπό να διατηρηθεί η Δογματική Ομάδα “Αγνή”. Φυσικά το ίδιο ισχύει και σε Χριστιανικά Δογματικές ομάδες, όπου ο Κανόνας είναι σημαντικότερος του ατόμου. Και εκείνο το άτομο που αμφισβητεί τον κανόνα χαρακτηρίζεται από την ομάδα ως μπελάς ή επαναστάτης

Κρίνοντας από τα εξτρεμιστικά γεγονότα και τις αποστολές αυτοκτονίας που παρασύρουν στον θάνατο εκατοντάδες νεκρών, από μία άκρως Δογματική Σέκτα Θα πρέπει να κατανοήσουμε πως οι παράλογες και ενίοτε φρικιαστικές πράξεις του Οποιουδήποτε Δόγματος δεν έγιναν μέσω της λογικής Σκέψης. Κάτι διαβρώνει την διαδικασία της λογικής και της Διανοητικής σκέψης…

Οφείλουμε να διατηρήσουμε τις προσωπικές μας πεποιθήσεις, και ανεξάρτητα της προσωπικής μας κοσμοθεωρίας να επιχειρήσουμε κομμάτι κομμάτι να αναπτύξουμε τις διανοητικές και υπερβατικές διαδικασίες που κρύβονται στο Θεικό κομμάτι που κρύβεται μέσα μας. Ίσως έτσι ανακαλύψουμε την πραγματική προέλευση κ ύπαρξη του Θεού. Ίσως έτσι, να υψώσουμε τείχος προστασίας μπροστά στον έλεγχο και τους κίνδυνους που κρύβει κάθε Δογματική και παγιωμένη Αντίληψη.