Ο ανθρώπινος νους είναι ένα υπέροχο όργανο με απεριόριστες δυνατότητες. Παρ’όλα αυτά οι περισσότερες από αυτές παραμένουν ανενεργές και αχρησιμοποίητες από τους ανθρώπους και μιας και δεν είμαστε εμείς που έχουμε τον έλεγχο των καταστάσεων, ο νους πάρνει τον έλεγχο από εμάς. Όμως αν βρεθούμε σε θέση να αποκτήσουμε τον Έλεγχο του Νου, η ζωή μας θα αλλάξει εξ ολοκλήρου κάνοντας την καθημερινότητά μας καλύτερη. Το ερώτημα εδώ είναι: Πως μπορούμε να αποκτήσουμε τον έλεγχο του Νου μας;
Η φύση του Νου
Για να αποκτήσουμε τον έλεγχο από κάτι, θα πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε στην ολότητά του το αντικείμενο που θέλουμε να ελέγξουμε, άρα θα πρέπει να γνωρίζουμε τις δυνατότητες του Νου μας για να έχουμε τον έλεγχό του. Το σημαντικότερο πράγμα που χρειάζεται να ξέρουμε για το μυαλό μας είναι πως δεν υπάρχει ξεχωριστά και αυτόνομα από εμάς. Το μυαλό μας δεν είναι αντικείμενο – είναι μία διαδικασία. Η διαδικασία της διαρκούς αναμετάδοσης σκέψεων. Αυτή η μετάδοση σκέψεων είναι που θεωρούμε ως Νου. Και όταν αυτές οι σκέψεις εξαφανιστούν, ο Νους εξαφανίζεται μαζί του καθώς αυτά τα δύο είναι πλήρως συνυφασμένα μεταξύ τους. Είναι αυτή η βασική φύση της διαδικασίας της σκέψης που βρίσκεται σε διαρκή κινητικότητα και αναπλάθει το Νου.
Ένα χαρακτηριστικό Γνώρισμα του Νου είναι πως συνεχώς αναρωτιέται – αναμεταδίδει κατά κάποιο τρόπο σε αυτόματη λειτουργία. Οι σκέψεις έρχονται και φεύγουν συνεχώς. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να τις αναστείλουμε μα με τιτάνια προσπάθεια και αν το καταφέρουμε θα είναι για λίγες μόνο στιγμές. Τον περισσότερο χρόνο που είμαστε ξύπνιοι το μυαλό ταξιδεύει ανάμεσα στο παρόν ή το μέλλον και μέσα απο την διαδικασία των σκέψεών μας αντιμετωπίζουμε τις εμπειρίες του παρελθόντος ή με τα σχέδια και τους φόβους του μέλλοντος μας.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Νου μας είναι πως συνεχώς αξιολογεί συνθήκες και καταστάσεις. Αυτό σημαίνει πως δεν ζούμε απλά μέσα από τις εμπειρίες, μα τις κατηγοριοποιούμε σε καλές και κακές. Κρίνουμε το οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας και οποιονδήποτε γνωρίζουμε στην πορεία των χρόνων. Αυτή η μόνιμη κατηγοριοποίηση μπορεί εύκολα να μας οδηγήσει σε μία διαστρεβλωμένη εντύπωση του Κόσμου καθώς αξιολογούμε τις νέες εμπειρίες μέσα στα πλαίσια αυτών των κατηγοριών. Αν διαπιστώσουμε πως μία εμπειρία είναι αρνητική θα λειτουργούμε στο εξής με την κυτταρική μνήμη της κατηγορίας και θα την επαναφέρουμε σε κάθε ευκαιρία στο μέλλον. Έτσι η Οπτική μας γίνεται επιλεκτική και θα αποδεχόμαστε μονάχα τα ερεθίσματα που ενισχύουν την κατηγοριοποίηση των εμπειριών και θα αγνοούμε οτιδήποτε μη γνώριμο ως εμπειρία.
Το τρίτο και πολύ σημαντικό γνώρισμα του Νου είναι πως παράγει συνεχώς ιστορίες. Αυτές οι ιστορίες συχνά έχουν στο μυαλό μας ένα καταστροφικό τέλος. Για παράδειγμα, προσπαθώ να θυμηθώ αν κλείδωσα την πόρτα στο σπίτι μου ή όχι. Ο Νους αυτόματα κατασκευάζει μία ολόκληρη ιστορία πάνω σε αυτή την ιδέα: “Την άφησα ανοιχτή. μπήκε κάποιος κλέφτης και έκλεψε ότι πολύτιμο έχω”. Έτσι συχνά βιώνουμε υποσυνείδητα το τέλος και τις συναισθηματικές συνέπειες αυτών των ιστοριών. Το σύνολο αυτών των ιστοριών απαρτίζουν τον Εαυτό μας.
Ένα ανόητο Παιχνίδι
Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να αναγνωρίσουν και να κατηγοριοποιήσουν τον εαυτό τους μέσα από τις σκέψεις και τα προσωπικά τους βιώματα.Πολλοί από εμάς δεν είναι ικανοποιημένοι με αυτό που είναι, και θεωρούν πως η προσωπική τους ιστορία θα μπορούσε να είναι πιο συναρπαστική. Αυτό συμβαίνει γιατί δημιουργούμε μία νοητή εικόνα της επιθυμητής προσωπικής εξέλιξης.
Για να επιτύχουμε την νοητή αυτή εικόνα που ι ίδιοι δημιουργήσαμε, συμμετέχουμε σε ένα ανόητο παιχνίδι καθώς επιιχειρούμε να ελέγξουμε πλήρως το Νου μας και έτσι να γίνουμε οι άρχοντες της ίδιας της εξέλιξής μας. Απο την στιγμή που δεν γνωρίζουμε τη φύση Του Νου μας το επιχείρημα είναι καταδικασμένο να αποτύχει από το ξεκίνημά του.
Το παιχνίδι είναι ανόητο διότι το μισό μέρος του μυαλού επιχειρεί να ελέγξει το άλλο μισο. Το μυαλό μας κρίνει πως αυτή η νοητή εικόνα της προσωπικής μας εξέλιξης είναι κάτι θετικό. Και την ίδια στιγμή το μισό μέρος του Νου κρίνει το άλλο μισό μέρος ( το μέρος του νου που επιθυμούμε να αλλάξουμε) ως κάτι αρνητικό, Αυτές οι 2 νοητές εικόνες μάχονται μεταξύ τους προσπαθώντας η μία να ξεπεράσει την άλλη χρησιμοποιώντας τα όπλα της ψευδούς αντίληψης και της κατασκευής ιστοριών. Η μάχη συνεχίζεται με εναλλασόμενο ρυθμό σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Άλλες φορές έχουμε την εντύπωση πως προοδεύουμε και λίγο καιρό αργότερα καταβυθιζόμαστε στην άβυσσο της απόγνωσης.
Πολλοί από εμάς παίζουμε αυτό το ανόητο παιχνίδι σε όλη τη ζωή μας γιατί δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε πως ο Νους είναι αδύνατο να κατανικήσει τον ίδιο του τον εαυτό! Ίσως με τη μέγιστη προσπάθεια να καταφέρουμε να καταπιέσουμε οτιδήποτε θεωρούμε κακό μέσα μας. Αυτή όμως είναι μία εικονική νίκη που επιφέρει μία εικονική ηρεμία και προσωπική εξέλιξη, καθώς καιρό μετά αναπόφευκτα οι καταπιεσμένες μάυρες ροές σκέψης θα απελευθερωθούν καταστρέφοντας όλα τα προσωρινά αποτελέσματα που είχαμε επιτύχει, απομακρύνοντας τα αποτελέσματα της προσωπικής μας εξέλιξης.
Η ελευθερία ενός “Ανοικτου” Νου
Μπορούμε τώρα να δούμε πως αυτός ο τρόπος που προσπαθούμε να ελέγξουμε το νου δεν έχει αποτελέσματα μέσω της καταπίεσης. Για να το καταφέρουμε επιτυχώς πρέπει να βγούμε έξω απο τα στενά πλαίσια της συνηθισμένης έννοιας του ελέγχου. Ισως να ακούγεται παράξενο, καθως ταυτιζόμαστε με το μυαλό μας και τις λειτουργίες του. Όσο αυτή η ιδέα είναι εδραιωμένη στην συνείδησή μας δεν θα καταφέρουμε ποτέ να βγούμε έξω από αυτό τον ατέρμονο χορό των δυο κομματιών του νου και θα υποστούμε αναγκαία τις συνέπειες.
Βέβαια τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναγνωρίζουν πψς είμαστε κάτι περισσότερο απο το μυαλό μας, κάτι πιο πολύ απο τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας και την προσωπική ιστορία που αυτά δημιουργούν. Η προσοχή μας δεν στρέφεται αποκλειστικά στο να περιγράφει την ιστορία μας και γινόμαστε ολοένα και πιο ευαίσθητοι στις βαθύτερες διαστάσεις της ζωής μας. Παρατηρούμε τις παύσεις ανάμεσα στην διαδικασία της σκέψης και τρέχουμε προς τις πύλες που οδηγούν πέρα από τα πλαίσια του Ρασιοναλιστή Νου.
Σε αυτές τις παύσεις μεταξύ των σκέψεων το μυαλό δεν λειτουργεί, δεν είναι παρον! Αυτό που απομένει είναι η Συνειδητότητα που παραμένει σε εγρήγορση.Αν καταφέρναμε να παρατηρήσουμε αυτή τη συνειδητότητα θα διαπιστώναμε πως στέκεται στο παρασκήνιο και εχει ανοχή στο Νου και τις λειτουργίες του. Θα διαπιστώναμε πως δεν υπάρχει τίποτε λάθος με τις σκέψεις μας, τίποτα στραβό με τις λειτουργίες του Νου. Δεν είναι απαραίτητο να μαχόμαστε το Νου καθώς δεν είναι εχθρός, παρά μόνο το όργανο που χωρίς έλεγχο τείνει να λειτουργεί χαοτικά.
Έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την πραγματική φύση της διαδικασίας της Σκέψης και τις λειτουργιες του Νου μονάχα αν αποκόψουμε τον εαυτό μας από αυτές και κρατήσουμε αποστάσεις. Και φυσικά να μην τις κατηγοριοποιούμε ως “Εχθρικες”. Θα αποκαλύψουν τα μυστικά τους στην Συνειδητότητα και θα αποκαλύψει τα μυστικά όνειρα που κρύβονται μέσα του.
Ελέγχοντας το Νου
Αυτός ο συνειδητός εαυτός που παρακολουθεί τη λειτουργία του Νου θα μας δώσει την ευκαιρία να σταματήσουμε την διαδικασία χωρίς κόπο. Μόλις διακοπεί η ατέρμονη παραγωγή σκέψεων τότε το μυαλό παύει να λειτουργεί.
Τότε είναι που θα πρέπει να ανακαλύψουμε την ταυτότητά μας σε σχέση με το Νου μας αφού έχουμε ήδη βρει το πραγματικό κέντρο της ύπαρξής μςα, τον αληθινό εαυτό, Την Συνειδητότητά μας. Θα αντιλαμβανόμαστε πως οι σκέψεις και ο Νους δεν έχουν σταματήσει να υπάρχουν, βρίσκονται ακόμη εκεί σε μία αδρανοποιημένη κατάσταση. Και την στιγμή εκείνη ολόκληρη η διαδικασία θα αλλάξει. Σκεπτόμαστε όποτε είναι απαραίτητο. Ο νους δεν κυριεύει την ζωή μας και γίνεται το εργαλείο που χρησιμοποιούμε ή δεν χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν.
Θα κατανοήσουμε έτσι πόσο υπέροχο εργαλείο του Εαυτού είναι ο Νους και θα μπορέσουμε να το χρησιμοποιήσουμε με τον σκοπό για τον οποίο υπάρχει. Αυτός ο σκοπός είναι η διασύνδεση, η σύνδεσή μας με τον περιβάλλοντα κόσμο και τους γύρω μας. Μέσα από το Νου που συμπορεύεται με την ενεργή συνειδητότητα δημιουργικές ενεργειακές ροές απελευθερώνονται στον κόσμο και διαμορφώνουν την υπέροχη αρμονία.
