Υπάρχει ζωή ή συνείδηση μετά τον θάνατον; Τι συμβαίνει από την «άλλη πλευρά»; Μπορεί ο άνθρωπος να κατανοήσει τέτοιου είδους εμπειρίες; Ποιές είναι οι Επιθανάτιες Εμπειρίες που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή σου; Αναπάντητα ερωτήματα που βασανίζουν επιστήμονες και ερευνητές από την αρχαία Ελλάδα μέχρι και σήμερα σε όλο τον κόσμο, με σκοπό να μάθουν την αλήθεια που κρύβεται εδώ και αιώνες, για να λύσουν αυτό το άλυτο και μεγαλειώδες μυστήριο…
Αυτό το μυστήριο λοιπόν αποφάσισε να λύσει ο ερευνητής και δόκτορας της Ψυχιατρικής Ραίημοντ Μούντυ ο οποίος έχει αναγνωριστεί ως αυθεντία στις μεταθανάτιες εμπειρίες και μας επιβεβαιώνει και ταυτόχρονα αποκαλύπτει μέσα από τις εμπειρίες των ασθενών του ότι πράγματι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατον.
Πρώτα απ όλα, αυτό που είναι τρομερά εντυπωσιακό και συναρπαστικό είναι ότι οι ιστορίες και οι εμπειρίες που θα ακολουθήσουν έχουν τεράστιες ομοιότητες μεταξύ τους και ίσως και στα συναισθήματα των ηρώων, όπου τα πρόσωπα είναι διαφορετικού θρησκευτικού, κοινωνικού και πνευματικού επιπέδου. Είναι εμπειρίες ανθρώπων που επανήλθαν στην ζωή ενώ οι γιατροί τους θεωρούσαν κλινικά νεκρούς.. Είναι εμπειρίες προσώπων που είτε εξαιτίας κάποιου ατυχήματος, είτε από ασθένεια έφτασαν ένα βήμα πριν τον θάνατον.. Προτού σας διηγηθώ λοιπόν αυτές τις ιστορίες, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι πολλοί από τους ασθενείς του δόκτορα δυσκολεύονταν να εκφράσουν με λέξεις και εκφράσεις την εμπειρία που πέρασαν, για τον λόγο του ότι ξεπερνά τα όρια της φαντασίας ακόμη και της πείρας που έχει ο άνθρωπος στην «πραγματική» ζωή του.. Γι αυτό τον λόγο θα προσπαθήσω να διατυπώσω όσον τον δυνατόν γίνεται καλύτερα τις περιγραφές από τις εμπειρίες που είχαν οι ασθενείς.
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με μια γυναικά που μπήκε εκτάκτως στο νοσοκομείο λόγω καρδιακής προσβολής, όπου την επόμενη μέρα το πρωί ένοιωσε ξαφνικούς και δυνατούς πόνους στο στήθος με αποτέλεσμα να κοπεί η ανάσα της και η καρδιά της να σταματήσει! Καθώς η νοσοκόμα φώναζε τον γιατρό εκείνη ολοένα και ανυψωνόταν μέχρι που έβλεπε όλο το ιατρικό προσωπικό από το ταβάνι! Ήταν φοβισμένη και ήρεμη ταυτοχρόνως διότι συνέβαινε κάτι τόσο διαφορετικό και «όμορφο»που δεν το είχε ξαναζήσει ποτέ στην ζωή της! Ο γιατρός και οι νοσοκόμες προσπαθούσαν να την επαναφέρουν με το μηχάνημα τραντάζοντας όλο το κρεβάτι και το σώμα της μαζί..ώσπου και τα κατάφεραν! Μία χαρακτηριστική φράση που εκμυστηρεύτηκε η γυναίκα ήταν: Μα γιατί τόση φασαρία εγώ εδώ πάνω ήμουν μια χαρά!
Επίσης, μία γυναίκα του διηγήθηκε πως όταν ήταν στην γέννα του πρώτου παιδιού της, ο γιατρός επειδή είχε χάσει πολύ αίμα πίστευε ότι δεν θα τα καταφέρει. Και είχε απόλυτο δίκιο.. Εκείνη άρχισε να αιωρείται ψηλά μέχρι που έφτασε στο ταβάνι με άλλα πρόσωπα ταυτόχρονα! Συνειδητοποίησε λοιπόν πως αυτά τα άτομα είναι γνώριμα πρόσωπα, αγαπημένα της που έχουν πεθάνει! Αναγνώρισε την αγαπημένη γιαγιά της, μια συμμαθήτρια της από το δημοτικό, συγγενείς φίλους. Πίστευε πως θα την οδηγήσουν σε ένα διαφορετικό και όμορφο μέρος. Ήδη όμως ένοιωθε όμορφα…
Επιπλέον, ένας άντρας ο οποίος ήξερε ότι είχε πεθάνει διότι έβλεπε το άψυχο σώμα του να κείτεται στο χειρουργικό τραπέζι.. Στην αρχή ένοιωθε κάπως δύσκολα αλλά μόλις αντίκρισε ένα λαμπερό και ισχυρό φως χρώματος λευκό προς κίτρινο ένοιωσε να τον διαπερνά μια απαράμιλλη ζεστασιά και γαλήνη που δεν είχε ξανανιώσει πότε στην ζωή του! Το παράδοξο ήταν πως αυτή η οντότητα αν μπορώ να την αποκαλέσω έτσι είχε «φωνή» όπου τον δοκίμαζε με αγάπη και στοργή αν ήταν έτοιμος να πεθάνει. Δεν ήταν όμως…
Μία ενδιαφέρουσα ιστορία ήταν μιας κοπέλας όπου είδε αυτήν την απαστράπτουσα και φωτεινή ύπαρξη να της μιλάει και ρωτώντας την: Τι έχεις να μου δείξεις από την ζωή σου; Μονομιάς ολόκληρη η ζωή της πέρασε από τα μάτια της σαν κινηματογραφική ταινία!! Είδε τον εαυτό της όταν ήταν μικρό κοριτσάκι παίζοντας στα λασπόνερα με τους φίλους της, το πρώτο της φιλί, την αποφοίτηση της από το Πανεπιστήμιο μέχρι και όταν ήταν προσκοπίνα στην κατασκήνωση! Ένοιωσε μία ξεγνοιασιά, μία νοσταλγία για όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές.. Οι περισσότερες εικόνες ήταν κινούμενες και τρισδιάστατες γεμάτες με αγάπη και κατανόηση.. Με αυτό τον τρόπο της έδειξε πόσο σημαντική είναι η αγάπη στην ζωή μας αλλά και η γνώση που αποκτούμε από τις εμπειρίες μας γι αυτό πάντα πρέπει να επιδιώκουμε να μαθαίνουμε και να αγαπάμε περισσότερο…
Ακόμη μία διαφορετική διήγηση που έγινε από έναν νεαρό που πολέμησε και υπηρέτησε στον πόλεμο του Βιετνάμ, όπου έφτασε πάρα πολύ κοντά στον θάνατο.. Δέχτηκε έξι σφαίρες οπλοπολυβόλου, όπου χαρακτηριστικά αφηγείται ότι δεν ένοιωσε τίποτα, καθόλου πόνο, μόνο ένα αίσθημα ανακούφισης που γέμισε ολότελα την ψυχή του και μία απόλυτη ηρεμία.. Την στιγμή λοιπόν που χτυπήθηκε προβλήθηκαν από μπροστά του μία σειρά από εικόνες της «περασμένης» ζωής του από όταν ήταν ακόμη βρέφος.. Στιγμές που τις ξαναέζησε χωρίς φόβο και λύπη..Ήταν εικόνες πεντακάθαρες και ολοζώντανες σαν σλάιντς που έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και σε ελάχιστα δευτερόλεπτα είδε ολόκληρη την ζωή του!
Τέλος αξίζει να αναφέρουμε μία περίπτωση ενός άντρα που «πέθανε» παρόλο που δεν τραυματίστηκε πουθενά. Όταν ήταν στο πρώτο έτος του κολλεγίου του βρήκε δουλειά ως οδηγός μεγάλου φορτηγού. Έχοντας οδηγήσει πολλές ώρες με ένα αρκετά μακρινό ταξίδι μπροστά του, με την κούραση να τον κυριεύει, ένοιωσε τα μάτια του να κλείνουν αργά και βασανιστικά.. Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν ενώ ήταν μεταξύ, ύπνου και ξύπνιου, ήταν ένα σήμα της τροχαίας και έναν εκκωφαντικό θόρυβο από το μπροστινό δεξί λάστιχο του φορτηγού. Λόγω όμως του μεγάλου βάρους του καμιονιού έσπασαν και τα αριστερά λάστιχα. Τότε λοιπόν το καμιόνι μονομιάς αναποδογύρισε και κυλώντας καταπάνω με τρομερή ταχύτητα σε μία γέφυρα! Φόβος διαπέρασε σε ολόκληρο το κορμί του! Το παράδοξο της ιστορίας μας είναι πως καθώς το καμιόνι κυλιόταν προς την γέφυρα ο ήρωας μας ένοιωσε κάτι τόσο παράξενο.. Πέρασαν από το νου του όλες οι μνήμες της ζωής του! Είδε μνήμες από την παιδική του ηλικία, όπως παραδείγματος χάριν είδε τον πατέρα του να περπατάνε μαζί χέρι χέρι στο ακρογιάλι ένα όμορφο πρωινό.. Είδε ένα κόκκινο αυτοκινητάκι που το είχαν αγοράσει οι γονείς του τα Χριστούγεννα που δυστυχώς το είχε σπάσει..Και όταν η μητέρα του πήγαινε μαζί του στο σχολείο φορώντας του ένα κίτρινο αδιάβροχο που το σιχαινόταν και έκλαιγε όποτε το φορούσε..Σκηνές μέχρι και στο πρόσφατο παρελθόν όπου δούλευε σε ένα μπακάλικο για να βοηθήσει οικονομικά τους γονείς του πέρασαν γρήγορα σαν αστραπή! Ξαφνικά η αναδρομή σταμάτησε και κοίταζε σαστισμένος το καμιόνι που είχε γίνει χαλκομανία, τσιμπώντας τον εαυτό του με δύναμη για να διαπιστώσει εάν πράγματι είναι νεκρός ή ζωντανός! Ήταν πραγματικά σε μία συναισθηματική υπερδιέγερση!
Διαπιστώνουμε λοιπόν έχοντας διαβάσει όλες αυτές τις ιστορίες των προσώπων αυτών, πως όλες αυτές οι εμπειρίες άλλαξαν ριζικά τις ζωές αυτών των ανθρώπων έχοντας υπ όψιν βέβαια το πόσο όμορφα ένοιωθαν όταν «έφευγαν» με ασφάλεια, ηρεμία και εμπιστοσύνη προς το άγνωστον…
