Ο Άνθρωπος από την γέννησή του μπαίνει στην μυητική διαδικασία. Περνά την Μύηση της ζωής, και αν προχωρήσει βαθύτερα στην γνώση, μυείται σε πνευματικά επίπεδα που υπάρχουν στην ανθώπινη – θεική φύση από τις απαρχές της. Η παραμένει στο σκότος, υπομένοντας τα δεινά και τις εξελιγκτικές δοκιμασίες που δρουν ως πνευματικά μαθήματα. Ποιά είναι αυτή η μυητική διαδικασία όμως; Πως απεικονίζεται στους μύθους και την λαογραφία; Ας δούμε παρακάτω:
Οι καταβολές της μύησης χρονολογούνται πίσω στην αρχή της ύπαρξης της Ανθρωπότητας. Η Πρώτη «μύηση» του Ανθρώπου γίνεται καθώς η μητέρας φέρνει στον κόσμο τον νέο σπόρο. Με τον απαιτούμενο σεβασμό στην Ανθρωπότητα, οι μύθοι από την μία πλευρά αλλά και οι επιστημονικές αναζητήσεις που αναζητούν την εξέλιξη της ανθρώπινης ύπαρξης, προσφέρουν την δική τους εκδοχή σχετικά με την μυητική διαδικασία αλλά και την πρόοδο του ανθρώπου. Στον Δυτικό Κόσμο οι πιο διαδεδομένοι μύθοι ενδιαφέρονται και ενσωματώνουν την ¨πτώση¨των Μονοθειστων, ενώ οι Πολυθειστικοί μύθοι της Αρχαιότητας σχετίστηκαν με τις παρεμβάσεις του Προμηθέα και της Πανδώρας στην μοίρα του ανθρώπου.
Κατόρθωσε άραγε ο άνθρωπος μέσα από την Μύηση του στην τέχνη της Φωτιάς, να αποσπάσει τον εαυτό του από την «μήτρα» της φύσης; Ο «πρώτος άνθρωπος» κατά τις διδαχές της Βίβλου θα εξακολουθούσε να ζει στην ευλογημένη άγνοια αν δεν υπήρχε η παρέμβαση της Γυναίκας η οποία, εμπνευσμένη από τον «αντίπαλο» τον προέτρεψε να φάει το απαγορευμένο φρούτο της Γνώσης.
Από την άλλη πλευρά, η ιστορία του Προμηθέα, στον οποίο ήρθε να προστεθεί εκείνος της Πανδώρας δίνοντας μία ολοκληρωμένη οπτική, αναφέρει τον τρόπο με τον οποίο μεταλαμπαδεύτηκε η φωτιά στους ξεπεσμένους ανθρώπους, από τον εκείνο που τους δημιούργησε. Η Πανδώρα, που είναι εκείνη που παρέχει τα πάντα (Τα δώρα των Πάντων), ήταν δημιουργία του Ηφαίστου, ο οποίος την σμίλεψε από πηλό. Η Πανδώρα στάλθηκε από τους Θεούς στην Ανθρωπότητα που ζούσε στην μακαριότητα της χρυσής εποχής. Εκείνη απελευθέρωσε πάνω τους τα δεινά και τις δοκιμασίες που εξαπλώθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο, μέσα από το πυθάρι της ( που εσφαλμένα ονομάστηκε «Κουτί της Πανδώρας»). Στα βάθη του, ακόμη κρυφό υπήρχε το αόρατο φως της ελπίδας και της γνώσης.
Μέσα από αυτούς αλλά και πολλούς ακόμη μύθους, μπορούμε να παρατηρήσουμε την αποστολή του ανθρώπου στο μονοπάτι της διανοητικής εξέλιξης: Ο Άνθρωπος πρέπει να ξεκινήσει την πνευματική εργασία «αναζητώντας το μονοπάτι που έχασε στην διαδρομή της ανθρωπότητας». Πρόκειται για ένα απαραίτητα διφορούμενο μονοπάτι, καθώς βασίζεται, αναφέροντάς το απλουστευμένα, στην γνώση του «καλού και του κακού». Γνωρίζουμε ήδη εξάλλου πως η φύση του ανθρώπου περιέχει εκτός από υπερβατικές και πνευματικές δυνάμεις, την δυνατότητα της καταστροφής της εξέλιξης δισεκατομμυρίων χρόνων, και την μεταμόρφωση του πλανήτη σε ένα ζωντανό εφιάλτη.
Βέβαια υπάρχει λόγος που ο Carl Sagan θεώρησε πως οι άνθρωποι «αποτελούνται από άστρα». Κάθε λόγιος η μη, που αναγνώρισε την θεική υπόσταση του ανθρώπου,εν τέλει κατανόησε την φωτεινή καταγωγή της ανθρώπινης φύσης.
Η Μύηση είναι ένα επικίνδυνο ταξίδι του ανθρώπου με «το σκάφος» του στα νερά της γνώσης, ένα πέρασμα στον ωκεανό κατά το οποίο ο εξερευνητής χάνει τον προσανατολισμό του, αφού σύντομα χάνει από το οπτικό του πεδίο τα σημάδια της «στεριάς». Για να προστατέψει το σκάφος του, θα πρέπει να αποκτήσει την απαιτούμενη εμπειρία ούτως ώστε να διατηρήσει την πορεία προς την πνευματική εξέλιξη, που υπάρχει από τα βάθη των αιώνων και ονομάζεται «Μυητική Παράδοση», με την έννοια της μετάδοσης της πνευματικής αναγέννησης του ατόμου. Μεταδιδόμενη από άνθρωπο σε άνθρωπο, από γενιά σε γενιά, αυτή η πνευματική αναγέννηση δεν έχει ανθρώπινες καταβολές αφού ανήκει στο Συμπαντικό φως από το οποίο δημιουργήθηκαν οι άνθρωποι.
Η Μύηση δεν απευθύνεται μόνο στην διανόηση. Δεν μπορεί να μεταλαμπαδευτεί με τον τρόπο που ο άνθρωπος μαθαίνει μία τεχνική, επιστήμη ή πληροφορία. Η Μύηση παρουσιάζεται συχνά μέσα από την τέχνη, αφού και εκείνη απαιτή έμπνευση, είναι η αναστάτωση της προσωπικότητας που ενεργοποιείται από επίπονα διδάγματα ή φυσικά βασανιστήρια, τα οποία συχνά αφήνουν βαθιά σημάδια στην πνευματική σάρκα του ερευνητή. Από την στιγμή που το ριζοσπαστικό στάδιο των διδαγμάτων θα ξεπεραστεί, η Μύηση θα αναλάβει να αναδημιουργήσει το άτομο και την ανώτερη δεκτικότητά του στον εσωτερικό κόσμο αλλά και τον Εσωτερικό Εαυτό.
Η Μύηση στον Δυτικό Κόσμο
Σε όλα τα Έθνη του κόσμου επικρατεί ο ίδιος λόγος για την ύπαρξη της μύησης, όμως τα μονοπάτια που ακολουθούνται διαφέρουν από πολιτισμό σε πολιτισμό. Ο Προσανατολισμός των εθνών του Δυτικού κόσμου έχει ενθαρρύνει τα μονοπάτια που προωθούν την εργασία και την μεταμόρφωση της Ύλης. Είναι για την ακρίβεια τα μονοπάτια που παρέχονται ακόμη και σήμερα από τον Ελευθεροτεκτονισμό και την Αλχημεία, που θεωρούνται τα δύο παραδοσιακά μονοπάτια που έχουν διασωθεί στον Σύγχρονο πολιτισμό.
Ο Ελευθεροτεκτονισμός στην τωρινή μορφή του βασίζεται στις Μεσαιωνικές συντεχνίες και τον Συμβολισμό του Χτίστη, συμβολίζοντας την μεταφορική κατασκευή του Ναού του Σολομώντα. Η Αλχημεία, που είναι μία πρακτική αλλά και συμβολική τέχνη παρόμοια με μία «Φυσικο-χημική Επιστήμη» αλλά σημαντικότερα και ένας «Πειραματικός Μυστικισμός», προτρέπει στην δημιουργία του Άλατος της Σοφίας.Ενώ η πρακτική εξέλιξη πραγματοποιείται από εντελώς διαφορετικά μονοπάτια, οι Συμβολισμοί του Ελευθεροτεκτονισμού και της Αλχημείας είναι παράλληλοι, αποσκοπώντας στην τελική κατεύθυνση του ατόμου που είναι η μετάβαση προς την απελευθέρωση του πνεύματος μέσα από την ύλη.
Τα Μυητικά Στάδια
Για να εισχωρήσει στο μονοπάτι της τεκτονικής μύησης, το άτομο πρέπει να αναγνωριστεί ως υποψήφιος προς Μύηση. Παράλληλα, στο μονοπάτις της Πρακτικής Αλχημείας, το πρώτο βήμα αποτελείται από την αναγνώριση του κατάλληλου θέματος στο Ορυκτό Βασίλειο, που θα αποτελέσει την πρωταρχική ύλη για την έναρξη της Εργασίας.Ο Υποψήφιος θα πρέπει να νιώσει πως τον καλούν. Όμως από πού πηγάζει αυτό το κάλεσμα; Εκείνος που δέχεται το κάλεσμα θα θυμηθεί την ημέρα, ή την συνθήκη κατά την οποία δημιουργήθηηε η επιθυμία της γνώσης των μυστικών του Πνευματικού κόσμου. Όμως που εδράζει η αρχή αυτής της επιθυμίας; Πως μπορεί ο άνθρωπος να αναγνωρίσει τις αλυσιδωτές αντιδράσεις και τα μονοπάτια, την επιτυχία του δρόμου που επέλεξε, το δίκτυο των «συμπτώσεων», των ονείρων και των κόσμων που ανοίγονται στην συνείδησή του μέσα από τα Μυητικά Στάδια;
Κάθε Μύηση ξεκινά με μία καταβύθιση στα βαθύτερα στάδια της Συνειδητότητας, την επίσκεψη «μέσα στη Γη» από την οποία πηγάζει και το αποκρυφιστικό V.I.T.R.I.O.L. “Visita Interiora Terrae Rectificando Invenies Occultum Lapidem,” που είναι στην ουσία η πρόσκληση. Αυτή η διεργασία λαμβάνει χώρα σε ένα εντελώς σκοτεινό χώρο (ή σπηλιά) όπου κυριαρχεί η απόλυτη σιωπή και η απομόνωση. Οι Αλχημιστές επίσης ανέφεραν την Πρωταρχική ύλη με το όνομα “vitriol.” Η Μεσαιωνική Εικονογράφηση και οι Αλχημικοί Συμβολισμοί έχουν απεικονίσει την «Μυητική Διάλυση», η οποία είναι απαραίτητη προυπόθεση για το άνοιγμα της «Πόρτας του Ναού».
Η προφανής συνέπεια της Διάλυσης μίας δομής – είτε αφορά ένα μέταλλο ή έναν Ανθρώπινο Νου – επιφέρει τον «Θάνατο» εκείνων που υποστήριζε, και ως φυσική συνέπεια προκαλείται το χάος. Από αυτό το χάος ξεκινά η κανονική εργασία των Αλχημιστών. Μετά τον Θάνατο του Εγώ στο μονοπάτι της Μύησης ο Νεόφυτος εισχωρεί στα ενδότερα για να περάσει τις δοκιμασίες που ακολουθούν. Δίχως βοήθεια, το άτομο ακολουθεί τους αόρατους οδηγούς του που τον βοηθούν να ανέλθει από τον πνευματικό λαβύρινθο. Η Καταστροφή της μορφής μέσα στο έδαφος απελευθερώνει ένα σπόρο.
Ο Σπόρος αυτός φυτεύει τις ρίζες του και μέσα από αυτές ανθίζει ο Εσώτερος εαυτός, που κοιτάζει προς το Φως της γνώσης. Με αυτό τον τρόπο ο ερευνητής αναγεννάται σε υπαρξιακό επίπεδο που τον τοποθετεί στο Μονοπάτι της Ανώτερης Συνειδητότητας…
