Ο Κόσμος μας είναι γεμάτος από ιστορίες σχετικά με Μυθολογικά Πλάσματα, θρυλικά τέρατα και υπερφυσικά Θεικά Όντα. Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι παντού στον κόσμο – μερικές φορές εμπνεόμενοι από πραγματικά ζώα ή ακόμα και απολιθώματα – έχουν “ζωντανέψει” μυθικά όντα σε ιστορίες, τραγούδια αλλά και έργα τέχνης.
Σήμερα αυτά τα Μυθολογικά Πλάσματα εξακολουθούν να ενθουσιάζουν, να τρομάζουν και να μας εμπνέουν. Βέβαια οι καταβολές αυτών των πλασμάτων διαφέρουν και αρκετές φορές εγείρουν αντιπαραθέσεις, ενώ διαθέτουν σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη κοινωνία, διεγείροντας την φαντασία και την επιθυμία της ανθρώπινης φύσης να βιώσει κάτι παραπάνω από τον φυσικό κόσμο όπως τον γνωρίζουμε. Άραγε υπήρξαν ποτέ με φυσική μορφή σε κάποιες άλλες χωροχρονικές διαστάσεις, επιτρέποντας σε κάποιους ανθρώπους να έρθουν σε επαφή μαζί τους ή προήλθαν κατευθείαν από την φαντασία του ανθρώπινου νου; ας δούμε μερικά από αυτά τα επιβλητικά Μυθολογικά Πλάσματα:
Πλάσματα της Παγκόσμιας Λαογραφίας
Η Ελληνική Μυθολογία σαφώς και δεν είναι η μοναδική στην οποία μπορούμε να ανακαλύψουμε τέτοια πλάσματα υπερβατικής Φύσης, αφού παντού στον κόσμο στις Λαογραφίες των Πολιτισμών υπάρχουν τέτοιες οντότητες που προκαλούν Δέος και έχουν εμπνεύσει μερικές από τις πιο επιβλητικές αλληγορικές ιστορίες.
Το Θρυλικό Κράκεν
Σύμφωνα με την Σκανδιναβική Μυθολογία, το Κράκεν είναι ένα γιγάντιο θαλάσσιο πλάσμα που επιτίθεται στα πλοία και είναι τόσο τεράστιο που κάποιος θα μπορούσε εύκολα να μπερδέψει το σώμα του με ένα νησί. To Κράκεν πρωτοεμφανίζεται στον Ισλανδικό Θρύλο του 13ου Αιώνα Örvar-Oddr, που περιλαμβάνει δύο θαλάσσια πλάσματα, τον Hafgufa (που είναι η πρώτη αναφορά στο Κράκεν) και το Lyngbakr. Η ύπαρξη του Κράκεν αναγράφεται ακόμα και σε επιστημονικά κείμενα όπως το Systema Naturae, που είναι μία ταξινόμηση και αναγνώριση των ζωντανών οργανισμών από τον Σουηδό Βοτανολόγο και Ζωολόγο Carolus Linnaeus, που αναγνώρισε το Κράκεν ως Κεφαλόποδο, προσδίδοντάς του την ονομασία Microcosmus marinus. Αρκετοί Ιστορικοί πιστεύουν όμως πως το περίφημο Κράκεν προήλθε από τις εμφανίσεις του Γιγάντιου καλαμαριού που φτάνει και τα 18 μέτρα σε μήκος.
Grendel, το Πλάσμα του Hroogar
Το Beowulf είναι ένα Αγγλικό Ηρωικό ποίημα που τοποθετείται στην Σκανδιναβία και θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα έργα της ΑγγλοΣαξονικής Λογοτεχνίας. Το Beowulf χρονολογείται μεταξύ του 8ου και του 11ου Αιώνα και εξιστορεί τις περιπέτεις του Beowulf, ενός μεγάλου ήρωα που καλείται να βοηθήσει τον Βασιλιά Hroogar, επιχειρώντας να κατατροπώσει ένα πλάσμα που ήταν γνωστό με το όνομα Grendel. Το Grendel τρομοκρατούσε τους υπήκοους αλλά και τους Ευγενείς, απειλώντας να καταστρέψει ολόκληρο το Βασίλειο του Hroogar. Η Αρχαιολογική έρευνα που πραγματοποιήθηκε, επιβεβαίωσε πως το Βασίλειο του Hroogar όντως υπήρχε στην αρχαιότερη πόλη Lejre που βρισκόταν 23 μίλια βόρεια της σύγχρονης Κοπενγάχης. Κανείς δεν γνωρίζει φυσικά αν το Grendel όντως υπήρξε σε μία σαφώς λιγότερο θρυλική μορφή, όμως ίσως η αλληγορία του πλάσματος να αναφέρεται σε ένα δαιμόνιο πνεύμα που ήταν υπεύθυνο για τις ασθένειες και τον θάνατο που θέριζε τις εποχές εκείνες.
Το Μυθολογικό Kappa
Στην Αρχαία Ιαπωνική Λαογραφία τα Kappa αναφέρονται ως Δαίμονες του νερού που κατοικούν σε ποτάμια και λίμνες, νουθετώντας άτακτα μικρά παιδιά. Τα Kappa, που είναι μία λέξη που σημαίνει “παιδί του ποταμού” απεικονίζονται συνήθως με το σώμα μίας χελώνας με ράμφος και ένα κενό στο κεφάλι που είναι γεμάτο με νερό. Πρόκειται για ένα από τους πιο γνωστούς Λαογραφικούς θρύλους της Ιαπωνίας, και αρκετοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως το Μυθολογικό πλάσμα είναι πραγματικό. Για την ακρίβεια, υπάρχουν σημάδια κοντά σε μερικές λίμνες της Ιαπωνίας που προειδοποιούν τους επισκέπτες για την ύπαρξη αυτών των πλασμάτων. Όμως οι περισσότεροι θεωρούν πως ο Θρύλος των Kappa συνδέεται με τις εμφανίσεις της Ιαπωνικής γιγάντιας Σαλαμάνδρας ή “hanzaki”, που είναι γνωστό πως είναι επιθετική και αρπάζει την λεία της με τα δυνατά της σαγόνια.
Cipactli, Ο “Δημιουργός” των Αζτέκων
Οι Αζτέκοι του Μεξικό πίστευαν πως η Γη δημιουργήθηκε από την καταστροφή ενός γιγάντιου Θαλάσσιου Δαίμονα που δημιουργήθηκε από τους Θεούς και ήταν γνωστός ως Cipatli. Το πλάσμα αυτό περιγράφεται με αρκετούς τρόπους : ως ένας κροκόδειλος με χαρακτηριστικά ψαριού, ως θαλάσσιος δαίμονας ή πλάσμα. Ανεξάρτητα από την περιγραφή όμως, οι Αζτέκοι θεώρησαν πως αυτό το ερμαφρόδιτο πλάσμα ήταν η πηγή ολόκληρου του κόσμου. Η όρεξή του ήταν τεράστια και κάθε μεριά του πλάσματος διέθετε και ένα στόμα. Καθώς οι θεοί ξεκίνησαν την διαδικασία της Δημιουργίας ανακάλυψαν πως οι όποιες δημιουργίες τους θα πέσουν στο χάος και θα φαγωθούν από τον Δαίμονα, οπότε αποφάσισαν να τον εξοντώσουν.
Τα Μυθολογικά Πλάσματα της Αρχαίας Ελλάδας
Όπως είναι φυσικό δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για Μυθολογικά Πλάσματα δίχως να αναφερθούμε στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, στην οποία παρουσιάστηκαν μερικές από τις πιο ισχυρές Μυθολογικές οντότητες. Τα πλάσματα αυτά κινούνται στη σφαίρα του “Ασυνείδητου “και του εξωπραγματικού που όμως συναντιέται κάποτε με τον πραγματικό ή πιο σωστά με τον αληθοφανή κόσμο, στην οριακή περιοχή όπου δρουν οι μεγάλοι ήρωες και ζουν οι θεοί της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Τα Μυθολογικά Πλάσματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας είναι πάρα πολλά, όπως ο Κένταυρος , ο Τρίτων, η Μέδουσα κ.α, οπότε ας ρίξουμε μία ματιά στα βασικότερα:
Μινώταυρος
Ο Μινώταυρος γεννήθηκε όταν ο Ποσειδώνας αποφάσισε να εκδικηθεί τον Μίνωα για την ασέβειά του να μην του θυσιάσει έναν όμορφο λευκό ταύρο. Ο θεός έκανε τη σύζυγο του Μίνωα Πασιφάη να συνερευθεί με τον ταύρο αυτόν κι έτσι γεννήθηκε αυτό το τρομερό παιδί, ένας άνθρωπος με κεφάλι ταύρου. Ο Μινώταυρος πέρασε ολόκληρη τη ζωή του έγκλειστος στο Λαβύρινθο που του έκτισε ο Μίνωας, καταβροχθίζοντας ετησίως 7 νέους και 7 νέες από την Αθήνα, μέχρι που τον εξολόθρευσε ο Θησέας.
Τυφώνας
Ο Τυφώνας ήταν το τελευταίο παιδί που γέννησε η Γαία με τον Τάρταρο και θεωρείται το ισχυρότερο από όλα τα τέρατα της ελληνικής μυθολογίας. Είχε το πάνω μέρος ανθρώπου, διέθετε φτερά και το κάτω μέρος του αποτελούσαν εκατό ελισσόμενα φίδια. Όταν άρχισε να καταστρέφει πόλεις, να εκσφενδονίζει βουνά και να φοβερίζει ακόμη και τους ίδιους του Ολύμπιους θεούς, ο Δίας τον αντιμετώπισε ρίχνοντάς του 100 κεραυνούς και παγιδεύοντάς τον κάτω από την Αίτνα. Πριν πεθάνει ο Τυφώνας με τη σύντροφό του την Έχιδνα φρόντισαν να γεμίσουν τον κόσμο με ένα σωρό άλλα τέρατα, όπως την Σφίγγα, τη Χίμαιρα, τη Λερναία Ύδρα και τον Κέρβερο.
Λερναία Ύδρα
Η Λερναία Ύδρα ήταν κόρη του Τυφώνα και της Έχιδνας, ένα φρικτό υδρόβιο τέρας με χαρακτηριστικά ερπετού και πολλά κεφάλια – φίδια. Μάλιστα όταν κανείς έκοβε ένα, στη θέση του φύτρωναν δύο άλλα. Ζούσε στην Λέρνα της Αργολίδας και περνούσε τον καιρό της βασανίζοντας τον κόσμο και φυλάγοντας μια πύλη προς τον Κάτω Κόσμο, μέχρι που την εξόντωσε ο Ηρακλής σταλμένος από τον Ευρυσθέα.
Ο Μεγαλειώδης Γρύπας
Ο Γρύπας είναι ίσως το πιο θρυλικό πλάσμα της Λογραφίας, και έχει το κεφάλι και τα φτερά ενός Αετού, σε συνδυασμό με το σώμα και την ουρά ενός Λιονταριού. Και αφού ο Αετός θεωρείται ο Βασιλιάς των πτηνών και το Λιοντάρι ο βασιλιάς των Ζώων, ο Γρύπας θεωρήθηκε το πιο δυνατό και μεγαλειώδες Μυθολογικό πλάσμα. Κατά την διάρκεια της Περσικής Αυτοκρατορίας ο Γρύπας αντιμετωπίσθηκε ως ο προστάτης από το Κακό, την Μαγεία και την Συκοφαντία. Οι Γρύπες εμφανίζονται στην Μυθολογία της Αρχαίας Ελλάδας, όπου μπορούμε να τους δούμε στις εκφράσεις της τέχνης της εποχής, ενώ υπάρχουν ενδείξης εμφάνισής του στην Αρχαία Περσία και την Αίγυπτο. Στην Κρήτη οι Αρχαιολόγοι αποκάλυψαν εικόνες από Γρύπες στο Μινωικό Ανάκτορο της Κνωσσού, και είναι εικόνες που χρονολογούνται στον 15ο Αιώνα Π.Χ
