Τα Ξωτικά εμφανίζονται στην Λαογραφία ολόκληρου του Κόσμου ως Μεταφυσικά όντα, τα οποία με τις κατάλληλες συνθήκες μπορούν να αλληλεπιδράσουν με τον Φυσικό κόσμο μας. Είναι γνωστά με πολλά ονόματα, όμως οι καταβολές τους και αυτό που αντιπροσωπεύουν ως οντότητες είναι κοινό σχεδόν σε όλες τις παραδόσεις του κόσμου. Από τα Huldufólk της Ισλανδίας, τα «παιδιά της θεάς Ντάνου» της Ιρλανδίας ως το Μανιτού των Ιθαγενών Αμερικανών, τα Ξωτικά εμφανίζονται ως ιδιοφυείς οντότητες που ζουν αφανείς ανάμεσά μας ώσπου οι τυχαίες εμφανίσεις τους στον κόσμο μας να «κωδικοποιηθούν» στον πολιτισμό μας μέσα από παραμύθια και μαρτυρέις ανθρώπων.
Στην διατριβή του 1961 πάνω στα Ξωτικά του Aberfoyle της Σκωτίας, ο Αιδεσιμότατος Robert Kirk υπονόησε πως τα όντα αντιπροσωπεύουν μία μυστική Πολιτεία και ζουν σε μία παράλληλη πραγματικότητα με την δική μας, με δικό της Πολιτισμό και κανόνες, και μπορούν να είναι ορατά μόνο σε διάμεσα και αλαφρωίσκιωτους ανθρώπους. Η θεωρία του αυτή συμφωνεί με τα μοτίβα που εμφανίζονται στα παραμύθια της Λαογραφίας αλλά και μερικές σύγχρονες θεωρίες σχετικά με την προέλευσή τους, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο έχουν εμφανιστεί στο ανθρώπινο Συλλογικό Ασυνείδητο. Όμως αν υποθέσουμε πως τέτοια όντα όπως τα Ξωτικά υπάρχουν, απο πού εμφανίζονται και τι θέλουν;
Τα Παραμύθια και τα Ξωτικά στην Λαογραφία
Τα παραμύθια αποτελούν ένα είδος μυθολογίας που εξηγούν ίσως ανθρώπινα και περιβαντολογικά φαινόμενα και συνήθως διαδραματίζονται σε ένα αόριστο χρονικό πλαίσιο του παρελθόντος. Συνήθως δεν είναι μοναδικά αλλά σχηματίζουν ως μία μοναδική μορφή από αρκετές πηγές που διασκορπίζονται γεωγραφικά αλλά και χρονολογικά. Στην Ευρώπη και την Αμερική τα παραμύθια συλλέγονταν από τους Λαογράφους του 19ου και του 20ου αιώνα από προφορικές αλλά και γραπτές πηγές, και από εκεί ξεκινούσαν το ταξίδι τους. Αρκετά από αυτά ενσωματώθηκαν στην Λαογραφική Βίβλο, τους καταλόγους των Aarne-Thompson σχετικά με τους Λαογραφικούς τύπους και Μοτίβα που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1910 και ολοκληρώθηκε το 1958 και περιέχουν κάθε τύπο ιστορίας και μοτίβου από όλο τον κόσμο.
«Ο Μύθος είναι μία ιστορία που ερμηνεύει με ένα συγκεκριμένο τρόπο την επικρατούσα πραγματικότητα, έτσι ώστε να βγαίνει ένα σωστό μήνυμα από τις εικόνες και τις αλληλεπιδράσεις του. Ως τέτοιος μπορεί να έχει πολλές μορφές : Λαογραφία, θρύλους αλλά και Φιλοσοφικά συστήματα ή Επιστημονικές Θεωρίες» – Bernardo Kastrup, More Than Allegory: On religious myth, truth and belief (2016)
Λέγεται μάλιστα πως οι Κατάλογοι αυτοί στην ουσία «κωδικοποιούν» κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα από την εκάστοτε ιστορία: Ένας κατάλογος της Συλλογικής μνήμης του ανθρώπινου είδους που γίνεται κατανοητό με την χρήση της Μυθολογίας. Ανάμεσα στις ιστορίες αυτές υπάρχουν τα παραμύθια που αφορούν τα Ξωτικά, και περιέχουν εκατοντάδες διαφορετικά μοτίβα. Κι όμως φαίνεται πως αυτές δεν είναι απλά ιστορίες που εξιστορούσαν διασκεδαστές τις κρύες χειμερινές νύχτες του παρελθόντος, αλλά μάλλον είναι εκλεπτυσμένα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να ερμηνεύσουν τις ακατανόητες ανθρώπινες εμπειρίες ούτως ώστε να κατανοήσουμε τις «παράδοξες» πραγματικότητες τις οποίες βιώνουμε μερικές φορές.
Ένα τέτοιο κοινό μοτίβο που σχετίζεται με τα Ξωτικά είναι η διαστολή του Χρόνου όταν ένας θνητός επισκέπτεται την Χώρα των Ξωτικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Ιρλανδική ιστορία του ποιητή Oisín. Αφού αποκοιμήθηκε κάτω από ένα μέλεγο, ξυπνά για να συναντήσει την Niamh, την Βασίλισσα της Tir na n’Og ( Της Γης της Αέναης Νεότητας) που είχε την δυνατότητα να αλλάζει μορφές και τον κάλεσε εκεί στην παράλληλη πραγματικότητα των ξωτικών ώστε να γίνει σύζυγός της. Εκείνος συμφωνεί και βρίσκεται σχεδόν στη Γη της επαγγελίας όπου ο χρόνος και ο θάνατος δεν υπάρχουν.Όμως σύντομα σπάει ένα ταμπού όταν κάεται σε μία πλατιά πέτρα από όπου μπορεί να παρατηρεί την Ιρλανδία που άφησε πίσω του και έχει αλλάξει προς το χειρότερο. Τότε παρακαλάει την Niamh να του επιτρέψει να επιστρέψει στον τόπο του. Εκείνη συμφωνεί και τον προμηθεύει με ένα μαύρο άλογο από το οποίο δεν θα πρέπει να κατέβει, χαρίζοντάς του επίσης μεγαλύτερη σοφία και γνώση από εκείνη των θνητών. Όταν επέστρεψε διαπίστωσε πως είχαν περάσει δεκαετίες και πως δεν τον αναγνωρίζει κανείς πια. Έτσι κατεβαίνει από το άλογο και χάνει στη στιγμή την νεότητά του. Μετατρέπεται σε ένα αθάνατο γέρο που δεν είχε τίποτα παρά την Σοφία του, ανήμπορος να επιστρέψει στην Γη της Αέναης Νεότητας. Σε άλλες εκδοχές της ιστορίας ο πρωταγωνιστής μετατρέπεται σε σκόνη μόλις τα πόδια του στερεώνονται στο έδαφος της Φυσικής πραγματικότητας.
Αυτό το πολύ διαδεδομένο λαογραφικό μοτίβο υποδεικνύει πως η χώρα των Ξωτικών είναι παρεμφερής με τον κόσμο των Νεκρών, και πως η επιστροφή των ανθρώπων στον κόσμο των ζωντανών δεν είναι εφικτή καθώς το σώμα γερνάει και αποσυντίθεται σε αρμονία με τους φυσικούς νόμους του κόσμου. Αυτές οι ιστορίες σχηματίζουν την άποψη ενός αλλόκοσμου που κατοικείται από μία φυλή αθανάτων όντων που μπορούν να ελέγξουν την συνειδητότητα ενός ατόμου, κατέχοντας την ανθρώπινη μορφή αλλά είναι νεκροί και υπάρχουν σε μία άυλη κατάσταση. Πρόκειται για το μέρος από το οποίο έρχονται τα Ξωτικά, ένα μέρος άφθαρτο από τον χρόνο και τον Φυσικό θάνατο. Η Παρουσία των Ξωτικών σε αυτή τη σφαίρα ύπαρξης αλλά και η ικανότητά τους να υλοποιούνται στην συνηθισμένη πραγματικότητα υποδεικνύει ωπς ήταν ένα ουσιαστικό στοιχείο στις παγανιστικές ιδέες σχετικά με την Συνειδητότητα και τον ρόλο που έπαιζαν μετά τον θάνατο. Μέσα από αυτές τις ιστορίες διαφαίνεται πως η Συνειδητότητα υπάρχει μετά το θάνατο και μετοικεί σε μία παράλληλη πραγματικότητα παράλληλη με την Γη της ιστορίας.
Πραγματικά Ξωτικά και Πνεύματα Σαμάνων
Όμως ίσως να μην πρέπει να περιορίζουμε την προέλευση των Ξωτικών μονάχα μέσα από θολά μυθολογικά μοτίβα όπως τα παραπάνω. Η εμφάνισή τους στην Λαογραφία συχνά παίρνει την μορφή μαρτυρίας που συνεχίζει να αναπαράγεται ως και σήμερα. Μέσα από αυτές τις μαρτυρίες παρασύρουν τους ανθρώπους στους μαγικούς κυκλικούς χορούς τους, απαγάγουν παιδιά και ενήλικους, στήνουν πλεκτάνες και γενικά λειτουργούν ενάντια και ανήθικα στους ανθρώπους. Υπάρχουν αναρίθμητες απεικονίσεις της μεταφυσικής παρουσίας τους στον κόσμο μας από τα βάθη του χρόνου, παίζοντας τον δικό τους ρόλο στον Ανθρώπινο πολιτισμό, μέσα από την καταγεγραμμένη Λαογραφία.
Στο Βιβλίο με τίτλο Supernatural που κυκλοφόρησε το 2005, ο Graham Hancock αναφέρει πως οι Σαμανιστικές Κουλτούρες του Αρχαίου Κόσμου αλληλεπιδρούσαν με αυτά τα πλάσματα. Περίπου 40.000 χρόνια πριν επικράτησε η έκρηξη συμβολισμού στους ανθρώπινους πολιτισμούς που απεικονίστηκε στα σκαριφήματα των Σπηλαίων. Αυτή η τέχνη συχνά αναπαράγει Θηριανθρωπικά πλάσματα που είναι μισοί άνθρωποι και μισοί ζώα (αλλάζοντας μορφή κατά το δοκούν). Απεικονίζονται επίσης πλάσματα που μοιάζουν αρκετά με τα Ξωτικά της Λαογραφίας. Ο Hancock αναφέρει πως αυτές οι απεικονίσεις υπάρχουν για να παρουσιάσουν την πραγματικότητα όπως αυτή γίνεται αντιληπτή κατά την εναλλαγή της ανθρώπινης Συνειδητότητας. Η βασική αρχή αυτής της ιδέας αναφέρει πως οι Σαμάνοι εκείνης της εποχής μετέφεραν τους εαυτούς τους σε εναλλακτικές πτυχές της συνειδητότητας και έπειτα απεικόνιζαν τα αποτελέσματα των εμπειριών τους που συχνά περιείχαν τα Θηριανθρωπικά πλάσματα που αντιμετώπιζαν σε αυτές τις παράλληλες πραγματικότητες.
Ο Αυστριακός Πνευματιστής Φιλόσοφος Rudolf Steiner θεώρησε πως ο φυσικός κόσμος αλληλεπιδρά άμεσα με τον Πνευματικό κόσμο. Για εκείνον ο υπερευαίσθητος κόσμος υπάρχει ως πεδίο ενέργειας που στερείται ύλης αλλά που αλληλεπιδρά μονίμως με τον φυσικό κόσμο όπως τον βιώνουμε εμείς. Αυτό που υπάρχει σε εκείνο τον πνευματικό κόσμο είναι αποτέλεσμα μίας 5ης Διάστασης και του τρόπου με τον οποίο εκείνη αλληλεπιδρά με τις δικές μας 4 διαστάσεις , φαινόμενο που μπορεί να γίνει αντιληπτό μονάχα σε ένα άλλο στάδιο συνειδητότητας ή με εξωαισθητήριες πνευματικές αντιλήψεις. Έτσι ίσως υπάρχουν αόρατες δυνάμεις που εισέρχονται στον δικό μας κόσμο, και πνεύματα που είναι οι ανθρωπογενικές αναπαραστάσεις των μορφογενετικών πεδίων στα οποία ζουν, και υλοποιούνται μέσα από την εκάστοτε οπτική γωνία του παρατηρητή. Ίσως τα Ξωτικά εν τέλει να είναι η μακρινή μνήμη της φύσης που επανέρχεται στο Συλλογικό ασυνείδητο του αστικού ανθρώπου…
