Το ανθρώπινο μυαλό είναι ένα μαγικό εργαλείο. Από την φύση του εξερευνά τα όρια της ύπαρξης, επιχειρεί να ανακαλύψει τις δυνατότητες του ανθρώπου στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Ο Νους είναι η κύρια αιτία εξέλιξης του είδους μας. Και για κάθε άλμα που πραγματοποιούμε προς αυτή την εξέλιξη, καταστρώνεται ένα σχέδιο για την υποδούλωση του εργαλείου αυτού. Κι όμως αυτό το ανεκμετάλλευτο στο σύνολό του «όπλο», μερικές φορές βουτά στην κοιτίδα της γνώσης που υπάρχει πέρα από τα στενά ανθρώπινα όρια και μας αποκαλύπτει ψύγματα του μέλλοντος, πολύ πριν αυτό υλοποιηθεί. Κάπως έτσι φαντάζομαι και ο Όργουελ έγραψε το (δυστυχώς προφητικό) μυθιστόρημά του. Ναι, ο Μεγαλος Αδελφος μας παρακολουθεί, μας συντονίζει, και σε λίγο θα στερήσει κάθε αίσθημα ελευθερίας (πραγματικής, κοινωνικής, συνειδησιακής, πνευματικής).
Πλησιάζουμε με γοργά βήματα στην ξεδίπλωση ολόκληρου του σχεδίου. Και αν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τις βαθύτερες εκτάσεις του, μπορούμε απλώς να παρατηρήσουμε τα δεδομένα της καθημερινής μας ζωής για να ενώσουμε τα κομμάτια του παζλ κομμάτι κομμάτι, αποκαλύπτοντας την ευρύτερη εικόνα. Και υπάρχει ένα σημαντικό στοιχείο (αν όχι το σημαντικότερο) που φανερώνεται μέσα από τις κινήσεις των «παικτών», όπως ονομάζονται από τα χείλη των ανθρώπων που κινούν αλλά και κινούνται από τα νήματα. Το γεγονός πως η ανθρώπινη ελευθερία περιορίζεται μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο, με απώτερο στόχο την ολοκληρωτική εξάλειψή της.
Ο Μεγαλος Αδελφος και η Αστυνομια της σκεψης
Πόσο προφητικό μπορεί να είναι ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε το 1948; Όσοι το έχουν διαβάσει άλλωστε μπορούν να αναγνωρίσουν στην λογοτεχνική τους απόδοση λεπτομέρειες της ζωής που ζούμε 68 ολόκληρα χρόνια μετά. Τώρα, η τηλεοθόνη του μυθιστορήματος έχει πολλαπλασιαστεί στις οικείες των ανθρώπων, και που ξέρεις, ίσως το ματάκι της ενσωματωμένης κάμερας στην οθόνη του υπολογιστή σου να παρακολουθεί τις καθημερινές σου δραστηριότητες, παρέχοντας χρήσιμες πληροφορίες στο δίκτυο εκείνων που λειτουργούν για να ολοκληρώσουν το σχέδιο που έχει δύο σημαντικές φάσεις: Πρώτον την Στέρηση της κυριολεκτικής Ελευθερίας του ατόμου, και δεύτερον, την πλήρη στέρηση της Πνευματικής ελευθερίας, κάτι που θα σημάνει και την πλήρη υποδούλωση του Ανθρώπινου είδους, την Αρχή του Μεταμοντέρνου Σκοταδισμού.
Οι κοινωνικές και πνευματικές προεκτάσεις του σχεδίου συνδέονται σχεδόν άρρηκτα. Και για να διαπιστώσεις το βαθύτερο πλαίσιο που θέλει το μυαλό σου πειθήνιο και δίχως δυνατότητα έμπνευσης, πνευματικής υπέρβασης, και εξέλιξης οποιασδήποτε εκδήλωσης μπορεί να σε πάει ένα βήμα κοντύτερα σε μία ανώτερη πνευματικά κατάσταση, θα πρέπει να αναγνωρίσεις το κοινωνικό πλαίσιο του «σχεδίου» που συνοψίζεται στο τρίπτυχο που εισήγαγε ο Όργουελ στο διάσημο μυθιστόρημά του: «Ο πολεμος ειναι ειρηνη | η ελευθερια ειναι σκλαβια | η αγνοια ειναι δυναμη.» Μέσα σε αυτές τις τρεις φράσεις κρύβονται όλες οι κινήσεις που πραγματοποιούνται σε πλήρη έκταση τον τελευταίο καιρό, και θα επιχειρήσω να τις αναλύσω μία προς μία:
Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη
Λόγω ενός πολέμου που διαδραματίζεται εδώ και αρκετό καιρό το απαιτούμενο στοιχείο της έχθρας εμποτίζεται στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Ένας πόλεμος που γίνεται στο όνομα της ειρήνης. Από την μία έχουμε μία ομάδα (ας την ονομάσουμε έτσι) που μάχεται για την άμεση δημοκρατία προκαλώντας την εμπόλεμη αντιπαράθεση στο εσωτερικό της Χώρας. Έτσι μέσα από τον πόλεμο αναζητείται η Ειρήνη και η αποκατάσταση της τάξης. Από τις απαρχές αυτής της διαμάχης όμως διοχετεύεται το αίσθημα του τρόμου στο σύνολο της ανθρωπότητας. Πως; Κατ’αρχάς με την άμεση εμπλοκή της Τρομοκρατίας, που συνδέεται εμμέσως ή και αμέσως με το ζήτημα. Δεν θα επεκταθώ στις πολεμικές και κοινωνικές προεκτάσεις καθώς υπάρχουν πολλοί ειδικότεροι από μένα για να πράξουν κάτι τέτοιο. Απλώς επισημαίνω τα βήματα που οδηγούν στο σχέδιο του Μεγάλου Αδελφού.
Η Ελευθερία ειναι Σκλαβια
Ο πόλεμος έφερε το κλέισιμο των συνόρων και την εσωστρέφεια, την έχθρα και την ξενοφοβία, τον τρόμο για την τρομοκρατία.. Στο όνομα της Ειρήνης πιά φοβόμαστε και τη σκιά μας, και ο έλεγχος πάνω μας θα αυξηθεί ραγδαία από την στιγμή που μιλάμε. Τα σώματα ασφαλείας πλέον έχουν αποκτήσει δικαιώματα ελέγχου πάνω στον ελεύθερο άνθρωπο, κρίνοντας κατά το δοκούν (σε εξαιρετικές περιπτώσεις) ακόμη και την αφαίρεση της ζωής του!
Πλέον στις συνειδήσεις του κόσμου τρέφεται και αναπαράγεται η εντύπωση πως αν είσαι ελεύθερος από τον έλεγχο αυτό, τότε είσαι έρμαιο στις ορέξεις των τρομερών δεινών που θα σου στερήσουν την ίδια την ελευθερία σου, ή ακόμα και τη ζωή σου. Δεν μπορείς να πετάξεις προς ένα προορισμό, χωρίς τον εξονυχιστικό έλεγχό σου. Δεν μπορείς να μπεις στο μετρό, δίχως να κοιτάξεις καχύποπτα κάποιον δίπλα σου, που φέρεται ύποπτα σύμφωνα με τις νόρμες. Νιώθεις ασφάλεια δίπλα σε εκείνον που σου στερεί την ίδια την προσωπική σου ελευθερία λίγο λίγο, δίχως να το καταλαβαίνεις.
Η Άγνοια είναι Δύναμη
Φυσικά το μεγαλύτερο όπλο που κρατούν στα χέρια τους εκείνοι που θέλουν να ελέγχουν τις τύχες μας είναι η άγνοια. Η πλήρης, ολοκληρωτική άγνοια των ανθρώπων για τα πεπραγμένα του σχεδίου. Πρέπει να λογοδοτείς, πρέπει να ελέγχεσαι, πρέπει να πληρείς τις προυποθέσεις για να θεωρηθείς υπεράνω υποψίας, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει και να μην γνωρίζεις.
Όπως έχει αναφέρει εύστοχα ο Θανάσης Βέμπος στην τελευταία του επικαιρότητα στην προσωπική του ιστοσελίδα, κυριαρχεί ένας πόλεμος λέξεων. Και για να αφαιρέσεις την δύναμή τους που είναι η δική σου άγνοια, θα πρέπει τουλάχιστον να διακρίνεις τα σημάδια, και να είσαι σε θέση να αναγνωρίζεις τις «σημαντικές λέξεις». Λέξεις στοχευμένες, λέξεις που προκαλούν ακόμη περισσότερο την υποδούλωση. Το παιχνίδι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, και εμείς άθελά μας είμαστε τα πιόνια που τοποθετούνται ανάλογα με τις εκάστοτε ορέξεις. Και όταν το παιχνίδι παύει ή σταματάει για λίγο, κλείνονται μέσα στο κουτί, περικυκλωμένα από το σκοτάδι της άγνοιας.Φυσικά είναι αδύνατο να περιγράψουμε όλα τα παρακλάδια αυτού του παιχνιδιού,καθώς και οι σελίδες ενός ολόκληρου βιβλίου ίσως και να μην έφταναν για κάτι τέτοιο. Όμως ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά παρατηρώντας τις κινήσεις που παίζονται στην σκακιέρα του Μεγάλου Αδελφού,προσπαθώντας να κατανοήσουμε τα βαθύτερα αίτια των κινήσεων αυτών, και να παρατηρούμε τις λέξεις που επαναλαμβάνονται σχεδόν ευλαβικά από ανθρώπους που κατέχουν «θέσεις εξουσίας». Πίσω από αυτές τις λέξεις κρύβεται όλη η ουσία. Ίσως έτσι προλάβουμε τις εξελίξεις, ίσως αποτρέψουμε την λειτουργία της Αστυνομίας της Σκέψης, που θα φιλτράρει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την διαδικασία της παραγωγικής μας σκέψης, της συνειδησιακής μας έκφρασης, και θα διαγράφει θεμελιώδεις έννοιες ελευθερίας κατευθείαν μέσα από το Μυαλό μας. Ίσως να αργούμε ακόμη για κάτι τέτοιο, αλλά ποιός μας εγγυάται πως ο Όργουελ δεν θα επιβεβαιωθεί καί σε αυτό το σημείο;
Μπορεί οι δικές μας κινήσεις να είναι όντως περιορισμένες, όμως έχουμε την δυνατότητα να διαφυλάξουμε το υπέρτατο όπλο μας, την διαύγεια και την παραγωγική διαδικασία του ίδιου μας του Νου. Έτσι, μέσα από τις δίαφορες εκφάνσεις της Συναπτικής διαδικασίας, της δημιουργίας αυτούσιων σκέψεων και του διαμοιρασμού αυτών των συνάψεων ίσως καταφέρουμε να ρίξουμε λίγο φως στην ζοφερή κατάσταση που έχει απλωθεί πάνω από τα κεφάλια μας. Γιατί τα μάτια συνηθίζουν στο βαθύτερο σκοτάδι, προσαρμόζονται και όταν το φως τα χτυπήσει τυφλώνονται, ανήμπορα να δουν την ομορφιά μέσα του. Ας μην αφήσουμε το σκοτάδι να μας σαγηνεύσει και ας δημιουργήσουμε την αναγέννηση των Φωτεινών ιδεών! Ενάντια στον τρόμο της Ελευθερίας…
