Είμαστε μοναδικοί; Σύμφωνα με την αντίληψή μας για τον κόσμο, η απάντηση στο ερώτημα είναι απλή: Είμαστε διαφορετικοί ως άτομα απο τον οποιονδήποτε άλλο σε αυτόν τον πλανήτη. Είναι όμως το Σύμπαν μας μοναδικό; Η θεωρία για το Πολυσυμπαν – θεωρία των πολλαπλών Πραγματικοτήτων ή παράλληλων σύμπαντων περιπλέκει την απάντηση και θέτει υπό αμφισβήτηση όλα εκείνα που με σιγουριά γνωρίζαμε για τον Κόσμο και τον εαυτό μας.
Πολυσυμπαν : Παράλληλοι κόσμοι ή “φανταστική” θεωρία;
Ένα μοντέλο πιθανών παράλληλων σύμπαντων που αποκαλούμε θεωρία για το Πολυσυμπαν μπορεί να ακουστεί τόσο παράδοξη και μη ρεαλιστική που θα υποθέταμε πως θα άνηκε αποκλειστικά στη σφαίρα της Φαντασίας. Κι όμως, δεν υπάρχει ούτε ένα επιστημονικό Πείραμα που να απορρίπτει την αυθεντικότητά της!
Η προέλευση της Θεωρίας για το Πολυσυμπαν με την εισαγωγή της ιδέας για την Κβαντική Μηχανική στις αρχές του 20ού Αιώνα. Η Κβαντική Μηχανική , τομέας της Φυσικής που εξετάζει τον απειροελάχστο κόσμο και προβλέπει την συμπεριφορά των Νανοσκοπικών αντικειμένων. Οι Φυσικοί είχαν δυσκολίες στο να συμπεριλάβουν ένα μαθηματικό μοντέλο στην συμπεριφορά της Κβαντικής ύλης , διότι ένα τμήμα της ύλης αυτής επέδειξε σημάδια κίνησης όμοια του ατόμου, και σημάδια κίνησης Κυματοειδούς μορφής. Για παράδειγμα, το Φωτόνιο μπορεί να ταξιδέψει ταυτόχρονα καθέτως πάνω κάτω και μπροστά ή πίσω.
Η συμπεριφορά αυτή διαφέρει από το την συμπεριφορά των αντικειμένων που είναι ορατά στο ανθρώπινο μάτι. Η Θεωρία της Δυαδικότητας της Ύλης ονομάστηκε η Αρχή της Απροσδιοριστίας του Χάιζεμπεργκ και δηλώνει πως η πράξη της παρατήρησης διαμορφώνει παράμετρους όπως η ταχύτητα και η θέση.
Το 1954 ένας νέος μαθητής στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον ονόματι Hugh Everett έκανε μία ριζοσπαστική υπόθεση που διέφερε από τα έως τότε μοντέλα της Κβαντικής Μηχανικής. Δεν πίστευε πως η παρατήρηση παρακινούσε την κβαντική ύλη να σταματήσει να συμπεριφέρεται με πολλαπλούς τρόπους.
Αντίθετα υποστήριξε πως η παρατήρηση της κβαντικής ύλης δημιουργεί ένα χάσμα στο Σύμπαν. Με άλλα λόγια το Σύμπαν δημιουργεί αντίγραφα του εαυτού του για να είναι έτοιμο για κάθε πιθανότητα και από εκεί το κάθε αντίγραφο λειτουργεί ανεξάρτητα. Για παράδειγμα, κάθε φορά που καταγράφονται οι μετρήσεις ενός Φωτονίου, ένας επιστήμονας σε ένα Σύμπαν το αναλύει σε Κυματοειδή μορφή και ένας άλλος το καταγράφει σε μορφή ατόμου. Κάθε ένα από τα σύμπαντα προσφέρει μία μοναδική και ανεξάρτητη πραγματικότητα που συνυπάρχει με άλλα παράλληλα σύμπαντα.
Αν η θεωρία του Έβερετ είναι σωστή, εμπεριέχει τρομερό αντίκτυπο στην θεώρησή μας για τη ζωή. Κάθε πράξη που έχει παραπάνω από ένα πιθανό αποτέλεσμα παράγει ένα συμπαντικό χάσμα.Έτσι υπάρχει ένας άπειρος αριθμός από παράλληλα σύμπαντα και απεριόριστα αντίγραφα του κάθε ανθρώπου. Αυτά τα αντίγραφα έχουν πανομοιότυπα χαρακτηριστικά προσώπου και σώματος αλλά δεν έχουν τις ίδιες προσωπικότητες (Παραδείγματος Χάριν, μία προσωπικότητα ίσως έιναι επιθετική ενώ μία άλλη παθητική) γιατί κάθε ένα αντίγραφο βιώνει μία διαφορετική κατάληξη.
Ακόμη, η θεωρία υποννοεί πως έιμαστε πρακτικά απέθαντοι. Η γήρανση ίσως να πάψει να είναι παράγοντας θνησιμότητας καθώς ίσως κάποιες εναλλακτικές πραγματικότητες θα μπορούσαν να είναι τόσο επιστημονικά και τεχνολογικά ανεπτυγμένες με αποτέλεσμα να ανακαλυφθεί το φάρμακο της Αντιγήρανσης. Αν αποβιώσεις σε ένα κόσμο, μία άλλη εκδοχή του εαυτού σου σε κάποιο παράλληλο σύμπαν θα επιβιώσει.
Η πιο ανησυχητική σκέψη που πηγάζει από τη θεωρία του Multiverse είναι πως η αντίληψή μας για τον κόσμο δεν είναι ποτέ πραγματική.Η “Πραγματικότητά” μας σε μία συγκεκριμένη στιγμή σε ένα παράλληλο σύμπαν θα είναι τελείως αντίθετη από την αυτή ενός παράλληλου κόσμου. Έτσι μετατρέπεται αυτόματα σε μία απειροελάχιστη στιγμή μίας αιώνιας και υπέρτατης αλήθειας. Μπορεί να πιστεύεις πως διαβάζεις το άρθρο αυτή τη στιγμή, όμως ίσως να υπάρχουν πολλά αντίγραφά σου σε μία άλλη πραγματικότητα που δεν το διαβάζουν. Ίσως σε κάποια μακρινή παράλληλη πραγματικότητα να είσαι εσύ εκείνος που γράφει το άρθρο την συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
