Σε μια απομακρυσμένη γωνιά της ελληνικής υπαίθρου, βρίσκεται κρυμμένη μέσα σε βουνά και χαράδρες η Μορνά, ένα χωριό που με το πέρασμα των χρόνων έχει αποκτήσει μια αλλόκοτη και σκοτεινή φήμη. Για πολλούς, η Μορνά έχει γίνει πια συνώνυμο με το μυστηριώδες και το ανεξήγητο. Οι ιστορίες για το στοιχειωμένο χωριό κυκλοφορούν εδώ και πολλά χρόνια, και το μέρος αυτό έχει καταφέρει να γίνει αντικείμενο θρύλων και δεισιδαιμονιών. Αλλά τι κρύβεται πραγματικά πίσω από αυτές τις αφηγήσεις; Είναι οι φήμες για στοιχειώματα απλώς φαντασία ή υπάρχει κάτι πιο σκοτεινό γύρω από το χωριό που θεωρείται το Ελληνικό Silent Hill;
Το Στοιχειωμένο Χωριό Μορνά: Ένα Ταξίδι στον Τρόμο και το Μυστήριο
Η Μορνα που κάποτε ήταν ένα ζωντανό χωριό, σήμερα μοιάζει εγκαταλειμμένο, παγιδευμένο σε έναν χρόνο που δεν κυλά. Οι τελευταίοι κάτοικοί του έφυγαν από εκεί χρόνια πριν, αφήνοντας πίσω τα σπίτια και τις περιουσίες τους, λες και βιάζονταν να ξεφύγουν από κάτι. Τα πετρόχτιστα σπίτια του χωριού είναι πλέον ερειπωμένα, με τα παράθυρα τους να χάσκουν ανοιχτά, σαν μάτια που βλέπουν στο παρελθόν.
Η Μορνα που βρίσκεται στα βουνά της Πιερίας είναι πια το διασημότερο στοιχειωμένο χωριό της ελλάδας. Η ονομασία του χωριού μέχρι τις 31 Αυγούστου 1926 ήταν Μορνα (το όνομα σημαίνει σκοτεινός τόπος). Εκεί βρίσκεται και ένα φαράγγι με πλούσια βλάστηση, άφθονα νερά και άγρια ομορφιά. Επειδή το μέρος είναι ανήλιαγο λόγω της πυκνής βλάστησης , οι κάτοικοι έδωσαν το όνομα Σκοτεινά στο χωριό που εγκατέλειψαν και Φωτεινά στο νέο χωριό, όπου υπήρχε περισσότερο φως. Τα πέτρινα σπίτια της δεν κατοικούνται για πάνω από 40 χρόνια, καθώς οι κάτοικοι της Μόρνας ίδρυσαν τα Φωτεινά, το 1965. Έτσι, ήδη από το 1971 καταγράφηκε μόνο ένας κάτοικος στα Σκοτεινά.
Η Μόρνα λοιπόν κάποτε είχε ζωή, αφού εκεί βρισκόταν το Κρατικό Εργοστάσιο Επεξεργασίας Ξύλου. Ωστόσο, όταν το 1967 το εργοστάσιο έκλεισε, ήρθε και η ερήμωση. Οι δουλειές λιγόστεψαν και όσοι είχαν απομείνει προτίμησαν να μετακομίσουν λίγα χιλιόμετρα ανατολικότερα, χτίζοντας τελικά το χωριό «Φωτεινά». Χαρακτηριστικό της ποιότητας της ξυλείας ήταν ότι επελέγη η Μόρνα για να κατασκευαστεί η θαλαμηγός του βασιλιά Όθωνα με την ίδρυση του ελληνικού κράτους, το 1830.
Το γεγονός ότι η Μορνα εγκαταλείφθηκε μαζικά και απότομα ενίσχυσε τις ήδη πολλές υπάρχουσες ιστορίες για το ότι κάτι περίεργο υπάρχει εκεί, ή πως κάτι παραφυσικό συνέβη στο μέρος εκείνο που έδιωξε βιαστικά τους κατοίκους.
Οι Θρύλοι της Μορνας : Σκοτεινές Δυνάμεις και Ανείπωτες Τραγωδίες
Η φήμη της Μορνας άρχισε να πλάθεται από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν οι πρώτοι κάτοικοι της άρχισαν να μιλούν για «σκοτεινές παρουσίες». Κάποιοι έλεγαν πως τη νύχτα φαίνονταν σκιές που δεν άνηκαν σε ανθρώπους, ενώ άλλοι ανέφεραν ήχους από άγνωστες οντότητες που περπατούσαν στις στέγες. Οι πιο τρομακτικές ιστορίες μιλούσαν ακόμα και για ολόκληρες οικογένειες που εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς. Βέβαια όλες αυτές οι διηγήσεις παραμένουν ανεπιβεβαίωτες μέχρι και σήμερα, αλλά προσδίδουν μυστήριο στο στοιχειωμένο πια χωριό.
Μία από τις πιο γνωστές αφηγήσεις αφορά τη Μαρίκα, μια νεαρή κοπέλα που εξαφανίστηκε ένα φθινοπωρινό απόγευμα. Ο θρύλος αναφέρει πως η Μαρίκα είχε δει ένα περίεργο φως να βγαίνει από το δάσος κοντά στο χωριό. Αποφάσισε να το ακολουθήσει, αλλά δεν επέστρεψε ποτέ. Από τότε, οι ντόπιοι μιλούν για την «Κυρά του Φωτός», μια γυναικεία μορφή που περιπλανιέται στα όρια του χωριού, ψάχνοντας για κάτι ή κάποιον.
Ούτως η άλλως η αρνητική ενέργεια στην περιοχή ήταν δεδομένη. Όπως δεδομένες είναι και οι διάφορες σκοτεινές ιστορίες που συνοδεύουν τον τόπο μέχρι και σήμερα.
Βοσκοί και άνθρωποι που σχολούσαν από τη δουλειά τους στο περίφημο εργοστάσιο ξυλείας ήταν μάρτυρες ενός περίεργου φαινομένου αφού έβλεπαν συχνά άγνωστες κοπέλες, μικρής ηλικίας, και γυμνές να χορεύουν γύρω από το χωριό και τον ποταμό Μόρνο. Ήταν ένας χορός έκστασης που τους τρόμαζε με αποτέλεσμα μόλις έπεφτε το σκοτάδι, να κρύβονται στα σπίτια τους και να μη θέλουν να βγουν πριν ξημερώσει.
Το φαινόμενο αυτό οι κάτοικοι της περιοχής το είχαν ονομάσει «γκουλαγκούδια» που σημαίνει γυμνά και αφορούσε επτά κορίτσια που κυκλοφορούσαν και χόρευαν τον δικό τους σκοτεινό χορό τρομοκρατώντας τους κατοίκους με το γοερό κλάμα τους μέχρι που λίγο πριν το ξημέρωμα ανέβαιναν στην κορυφή του βουνού και κρυβόντουσαν σε μια σπηλιά που υπάρχει εκεί περιμένοντας μέχρι να έρθουν και πάλι τα μεσάνυχτα.
Αυτή η ιστορία κράτησε από πολύ παλιά μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1960! Παράλληλα, μια παλιά τρομακτική ιστορία ήταν αυτή με το «μαλλιαρό χέρι» που θεωρητικά κυνηγούσε όσους έβρισκε στο διάβα του. Το σπίτι από το οποίο υποτίθεται πως έβγαινε το «μαλλιαρό χέρι» άνηκε σε έναν νεαρό άνδρα ο οποίος αποφάσισε να φύγει από την Ελλάδα και να αναζητήσει την τύχη του στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου τελικά στέριωσε και έκανε οικογένεια και παιδιά.
Το σπίτι εγκαταλείφθηκε στην τύχη του και όταν άρχισε να διαλύεται και να παίρνει μια πιο άγρια μορφή ο θρύλος για το τι γίνεται στο εσωτερικό του και την «κατάρα που άφησε πίσω του ο μετανάστης» γιγαντώθηκε με αποτέλεσμα οι κάτοικοι του χωριού να αποφεύγουν ακόμα και απ έξω να περάσουν.
Στη Μορνα υπάρχουν σήμερα δύο εκκλησίες, της Αγίας Παρασκευής και του Αγίου Νικολάου. Η πρώτη βρίσκεται στο κοιμητήριο του χωριού και σύμφωνα με μαρτυρίες, εκεί κατέφυγαν οι κάτοικοι του χωριού την περίοδο της κατοχής για να γλιτώσουν από τους Γερμανούς, οι οποίοι σκότωσαν τον παπά μαζί με 14 ενήλικες και δύο παιδιά…. Ο θρύλος του στοιχειωμένου χωριού αναφέρει πως οι ψυχές αυτών των αδικοχαμένων ανθρώπων περιπλανιούνται ακόμα στα δρομάκια που βρίσκονται ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα πετρόχτιστα σπίτια.
Παρότι η Μορνά είναι σήμερα εγκαταλελειμμένη, παλαιότερα αποτελούσε ενεργό μέρος της ευρύτερης περιοχής. Ωστόσο, η απομόνωσή της δεν ήταν μόνο γεωγραφική αφού ακόμα και οι γειτονικοί κάτοικοι δεν τολμούσαν να το πλησιάσουν, ειδικά μετά το ηλιοβασίλεμα. Ιστορίες για περίεργες εξαφανίσεις κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους κατοίκους των γύρω χωριών, με τους πιο γενναίους να υποστηρίζουν ότι οι ψυχές όσων χάθηκαν έμεναν παγιδευμένες στα σπίτια της Μόρνας.
Ένας ακόμα ανεπιβεβαίωτος θρύλος της Μόρνας αναφέρει πως το 1932, μια ολόκληρη οικογένεια εξαφανίστηκε μυστηριωδώς μέσα σε ένα βράδυ. Οι έρευνες δεν οδήγησαν πουθενά, ενώ τα ίχνη τους χάθηκαν ολοκληρωτικά. Αυτό το φημολογούμενο περιστατικό ήταν αρκετό για να σφραγίσει τη μοίρα του χωριού και να αποτελέσει ένα ακόμα πειστήριο για τους λιγοστούς κατοίκους που είχαν απομείνει ώστε να το εγκαταλείψουν για πάντα.
Οι Μαρτυρίες των Επισκεπτών: Βιώματα που Ξεπερνούν τη Λογική
Πλέον στις μέρες μας δεν είναι λίγοι εκείνοι που επισκέπτονται την Μορνα είτε ημέρα είτε νύχτα για να ανακαλύψουν τι ακριβώς συμβαίνει. Από Youtubers που κάνουν Ghosthunting μέχρι και λάτρεις του Dark Tourism και των ανεξήγητων φαινομένων. Αρκετοί μάλιστα περιγράφουν εμπειρίες που αψηφούν κάθε λογική εξήγηση. Αναφέρουν πως είδαν φώτα που σβήνουν και ανάβουν από μόνα τους, παράθυρα που χτυπούν ανεξέλεγκτα, και σκιές που περνούν από τις γωνίες των ματιών τους, αλλά εξαφανίζονται όταν τις κοιτούν κατευθείαν.
Ομάδες ανθρώπων έχουν ακούσει γυναικείες φωνές να τραγουδούν ενώ τριγύρω δεν υπήρχε κανείς και το τραγούδι ακουγόταν από διαφορετικά σημεία, λες και η πηγή του ήχου μετακινούταν συνεχώς.
Μορνα : Ένα Μέρος που Σου Κλέβει την Ψυχή
Σε αυτό που συμφωνούν όλοι όσοι επισκέπτονται την Μορνα όμως, είναι πως το χωριό προκαλεί ένα συναίσθημα φόβου που είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Όπως λένε, δεν είναι ο τρόμος από κάτι που βλέπεις, αλλά η αίσθηση πως κάτι σε παρακολουθεί συνεχώς.
Πολλοί επιχείρησαν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα φαινόμενα αποδίδοντας τα σε γεωλογικές ανωμαλίες ή ακόμα και σε οπτικές αυταπάτες που προκαλούνται από τη μοναδική τοποθεσία του χωριού. Άλλοι, πιο επιφυλακτικοί, δήλωσαν πως η Μορνα είναι ένας «τόπος ενεργειακής ανωμαλίας», που προσελκύει παραφυσικά φαινόμενα. Το τοπίο, λένε, είναι φορτισμένο με αρνητική ενέργεια, κάτι που μπορεί να εξηγεί την αίσθηση του φόβου που βιώνουν οι επισκέπτες. Παρά τις διάφορες προσπάθειες εξήγησης, κανείς δεν κατάφερε να δώσει μια σαφή απάντηση.
Η Μορνα δεν είναι απλώς ένα εγκαταλελειμμένο χωριό. Είναι ένα μέρος που μοιάζει να έχει αποκτήσει δική του ζωή, μοιάζει με έναν τόπο όπου το παρελθόν και το παρόν μπερδεύονται σε έναν ατέρμονο κύκλο μυστηρίου. Για όσους τολμούν να το επισκεφθούν, η εμπειρία δεν είναι απλώς μια επίσκεψη σε ένα ερειπωμένο χωριό, αλλά ένα ταξίδι σε μια άλλη διάσταση, γεμάτη σκιές και ψίθυρους που σε ακολουθούν ακόμα και όταν φύγεις. Το αν τα στοιχειώματα είναι πραγματικά ή όχι παραμένει ανοιχτό ζήτημα, αλλά ένα είναι σίγουρο: Η Μορνα αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι του ανεξήγητου και του παραφυσικού σε όσους την πλησιάζουν.
