Ο Θανασης Βεμπος, είναι ένας από τους αγαπημένους μας συγγραφείς καθώς και ένας εκ των πιο άρτιων και σοβαρών ερευνητών, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο εξωτερικό.
Συνέντευξη του Θανάση Βέμπου στον Παναγιώτη Κάρδαρη
Η μοναδική ματιά του και η «αλλότρια» αντίληψη της πραγματικότητας (;) και των γεγονότων, τον καθιστά μοναδικό συζητητή και συνομιλητή. Προσωπικά χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να του θέσω ερωτήσεις συνέντευξη για δεύτερη φορά.
Κύριε Βέμπο, πρώτα απ΄ όλα, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το χρόνο που αφιερώνετε σε εμένα και τους αναγνώστες του mindhack.gr. Είναι προσωπική μου χαρά να ακούω, ή να διαβάζω την άποψη σας, τόσο για τα μυστήρια του παρελθόντος, όσο και για τα γεγονότα του παρόντος και την «υπόθεση» του μέλλοντος.
Είχα σκοπό να ξεκινήσω αλλιώς, αλλά «ψαχουλεύοντας» στο διαδίκτυο, είδα μια δήλωση, της υποψήφιας για την προεδρία των ΗΠΑ, Χίλαρυ Κλίντον, σχετικά με την ύπαρξη εξωγήινων και την πρόθεση της να αποκαλύψει στοιχεία επί του θέματος, αν ανέλθει στον προεδρικό θώκο. Πως κρίνετε αυτή τη δήλωση; Ήρθε η ώρα η ανθρωπότητα να αποδεχτεί ότι δεν είναι μόνη της στο αχανές διάστημα ή είναι άλλο ένα επικοινωνιακό τρικ των αμερικάνικων επιτελείων εκλογικού marketing, που σκοπό έχει να «αγκαλιάσει» τους ουφολόγους και τους οπαδούς των θεωριών συνωμοσίας;
Απ: Καταρχάς, να σας ευχαριστήσω κι εγώ! Κάποτε ο Γουόρχωλ είχε πει ότι κάποια στιγμή όλοι θα γίνονται διάσημοι για 15 λεπτά. Στον διαδικτυωμένο κόσμο που ζούμε, κάθε τι γίνεται επίκαιρο για 15 δευτερόλεπτα, αν όχι λιγότερο. Η Κλίντον είπε ό,τι είπε στο πλαίσιο της προεκλογικής της εκστρατείας. Πολύ περισσότερα είχε υποσχεθεί ο Τζίμμυ Κάρτερ στην δική του εκστρατεία, το 1976 (ο οποίος ισχυριζόταν μάλιστα δημοσίως ότι είχε δει και ΑΤΙΑ). Και τι αποκάλυψε όταν εξελέγη; Τρίχες κατσαρές. Το θυμάται κανείς πλέον; Αλλά όποιος εμπιστεύεται τους πολιτικούς είναι άξιος της τύχης του. Προφανώς η Κλίντον ψαρεύει ψήφους συνωμοσιολόγων (που με βάση τις δηλώσεις της θα αρχίσουν τις θεωρίες και τις ταυτολογικές αναλύσεις) και ουφολόγων (που θα καταχαρούν επειδή θα αποκαλυφθεί η Κεκρυμμένη Αλήθεια). Σε δεύτερη φάση, ακόμα και αν υπάρχει «απόρρητη» γνώση για τα θέματα αυτά σε επίπεδο μυστικών υπηρεσιών, κλπ, (που υπάρχει), είναι κάτι που αφορά μεμονωμένα άτομα ή ομάδες, που δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζουν το σύνολο της εικόνας. Αμφιβάλλω σοβαρά αν υπάρχει κανείς που να γνωρίζει την πλήρη εικόνα. Η εικόνα του προέδρου των ΗΠΑ που γνωρίζει τα πάντα και παίρνει αποφάσεις έχοντας όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες, είναι τουλάχιστον απλοϊκή. Αλλά το απλοϊκό πουλάει επειδή η πλειονότητα των ανθρώπων είναι αφελείς, χαζοί ή ελλιπώς πληροφορημένοι (ή και τα τρία μαζί).
Ερ: Yπάρχει, για να χρησιμοποιήσω έναν δικό σας όρο, «εξωανθρώπινη νοημοσύνη» και αν υπάρχει μπορούμε να την αναζητήσουμε στα άστρα και του γαλαξίες με την μορφή εξωγήινης ζωής ή ακόμα και πάνω στη γη με τη μορφή πνευματικών, άϋλων ή ημιάϋλων οντοτήτων;
Απ: Ναι, θεωρώ και γνωρίζω ότι υπάρχει. Απλώς οι λέξεις δημιουργούν καλούπια και παρωπίδες. Λέμε «εξωγήινοι» και το μυαλό μας πάει σε ανθρωποειδή με τεράστια κεφάλια και τεράστια μάτια. Άντε να πάει και σε πιο εξωτικές μορφές ζωής, βασισμένες στο DNA ή κάπου αλλού –πάντα όμως σε πλανητικές επιφάνειες. Λέμε «πνευματικές οντότητες» και το μυαλό μας πάει σε άυλες μορφές που έχουν σχέση με τη θρησκεία, το μυστικισμό και τον αποκρυφισμό, αγγέλους, δαίμονες κλπ. Λέμε «φαντάσματα» και το μυαλό μας πάει σε οπτασίες που στοιχειώνουν σπίτια και νεκροταφεία. Λέμε «ξωτικά» και το μυαλό μας πάει σε καλικάντζαρους, νεράιδες και στοιχειά. Γενικώς, είμαστε δεσμευμένοι σε καταγραφές και υποδουλωμένοι από συνειρμούς. Όλα αυτά που ανέφερα και ακόμα περισσότερα, είναι εξωανθρώπινες νοημοσύνες. Και προτιμώ σαφώς αυτό τον όρο γιατί είναι όρος-ομπρέλα, είναι αρκετά εύπλαστος για να μην δημιουργεί δεσμευτικούς συνειρμούς. Από την άλλη μεριά, αν δούμε το πράγμα λίγο ευρύτερα, αν δεχτούμε ότι υπάρχουν κι άλλες διαστάσεις χώρου και χρόνου (που υπάρχουν επειδή το Σύμπαν είναι άπειρο και περιέχει τα πάντα, ό,τι μπορούμε να φανταστούμε), τότε η έννοια «μακρινός πλανήτης» πάει περίπατο. Το ίδιο και η έννοια «παλιά στο παρελθόν», ή «μακριά στο μέλλον», αφού ο χρόνος παύει να είναι γραμμικός και μονόδρομος. Όλα είναι θέμα αντίληψης.
Ερ: Εξετάζοντας κάποια αγιολογικά κείμενα [1] είδα ότι υπάρχουν αναφορές «απαγωγής» ανθρώπων από… δαίμονες ή μη ανθρώπινες οντότητες ήδη από πολύ παλιά και η τυπολογία, τα αντικειμενικά χαρακτηριστικά και τα φαινόμενα που συνοδεύουν το γεγονός είναι σχεδόν ίδια με ότι περιγράφεται σήμερα ως εξωγήινη απαγωγή, γιατί πιστεύεται συμβαίνει αυτό; Μήπως τελικά είναι ένα εντελώς άλλο από την ονομασία που του δίνουμε φαινόμενο και απλώς ανάλογα την περίοδο και τις εκάστοτε κοινωνικοπνευματικές αντιλήψεις, το βαφτίζουμε αναλόγως;
Απ: Ακριβώς αυτό. Υπάρχει πληθώρα από μη ανθρώπινες νοημοσύνες που ήταν μαζί μας από αμνημονεύτων χρόνων και συνεχίζουν να είναι. Μπορεί να είναι «κάτοικοι» του πλανήτη μας, των διαστάσεών μας, του δικού μας χωροχρονικού συνεχούς ή να πηγαινοέρχονται ανάμεσα τις διαστάσεις, τους κόσμους και τους πλανήτες. Το πώς τις εκλαμβάνουμε, πώς τις ονοματίζουμε και σε τι ερμηνευτικό πλαίσιο τις τοποθετούμε είναι άλλο θέμα. Οι προκαταλήψεις μας και οι συνειρμοί δεν μας επιτρέπουν να δούμε σφαιρικά την εικόνα. Ο θρησκόληπτος ή ο πιστός θα βλέπει δαίμονες και αγγέλους, εκεί που ο λαογράφος βλέπει ξωτικά και νεράιδες κι εκεί που ο ουφολόγος βλέπει εξωγήινους. Όλοι αυτοί οι όροι είναι μάσκες του ίδιου ουσιαστικά φαινομένου, οι οποίες ποικίλουν αναλόγως της εποχής. Ανέλυσα το φαινόμενο σε ό,τι αφορά την ελληνική λαογραφία στο βιβλίο μου «Οι Πύλες του Αλλόκοσμου».
[1] Παράδειγμα αποτελεί ένα περιστατικό από το βίο του Αγίου Νείλου της Σόρα, υποτίθεται ότι μετά το θάνατο του, στο μοναστήρι που διέμενε, απήχθη ο γιος ενός ιερέα από κάποιον δαίμονα, ο οποίος τον άρπαξε και μέσω του… ανέμου (αιώρηση) τον μετέφερε σε ένα περίεργο «σπίτι», βάζοντας τον μπροστά σε ένα παράθυρο.
Ερ: Ξαναδιαβάζοντας πρόσφατα (και για τρίτη φορά), το βιβλίο σας «Οι Πύλες του Αλλόκοσμου» συνειδητοποίησα το εξής: οι ιστορίες του παρελθόντος διηγούνται ένα κόσμο αλλιώτικο, πιο παραμυθένιο, ένα κόσμο που συνυπήρχε το ορατό και το αόρατο . Σήμερα οι μύθοι έχουν ξεφτίσει και οι θρύλοι έχουν γίνει βορά του Hollywood, (βλέπε Krambus) γιατί συμβαίνει αυτό; Υπήρχε τελικά ποτέ ο «αλλόκοσμος»; Έχει αντικατασταθεί αυτό το κενό σήμερα από κάτι άλλο; ή βιώνουμε την ολοκληρωτική νίκη του ορθολογισμού επί των πάντων;
Απ: Ο Αλλόκοσμος πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει, απλώς θα είναι πάντα «λίγο πιο πέρα». Η υπερβολική έμφαση στον ορθολογισμό, στον υλισμό και στον κυριολεκτισμό, έχει δημιουργήσει έναν εκτρωματικό κόσμο –αλλά αυτές οι ισορροπίες είναι δυναμικές. Κάλλιστα θα μπορούσε να υπάρξει μια εναντιοδρομία, το εκκρεμές να κινηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση και ο ορθολογισμός να καταρρεύσει. Ό,τι είναι υπερβολικό, βλάπτει. Το σίγουρο είναι πως σήμερα υπάρχει αυτό που λένε «απομάγευση» (disenchantment) του κόσμου. Ο κόσμος απογυμνώθηκε από το μυστήριο, το υπερβατικό, το μαγικό. Όλα (υποτίθεται) πως έχουν εξηγηθεί. Αυτό όμως δημιούργησε μια αντίρροπη τάση ανορθολογισμού, η οποία εκφράζεται μέσα από την έκρηξη της κάθε λογής συνωμοσιολογίας. Όταν πετάς τον Αλλόκοσμο έξω από την πόρτα με τις κλοτσιές, αυτός θα μπει από την καμινάδα. Αν καμωθείς ότι δεν υπάρχει, θα πληρώσεις τις συνέπειες. Ο ορθολογισμός και ο υλισμός έχουν περιγράψει (όχι ερμηνεύσει) θαυμάσια τον κόσμο, υποκρινόμενοι ότι τα θεμελιώδη υπαρξιακά και μεταφυσικά ζητήματα απλώς δεν υφίστανται. Κι έτσι δημιούργησαν ένα απερίγραπτο και αβυσσαλέο πνευματικό κενό που ο άνθρωπος πασχίζει να γεμίσει με ό,τι βρει πρόχειρο.
Ερ: Αλλάζοντας θέμα, θα ήθελα να σας θέσω μια ερώτηση,(κατά παράκληση του αρχισυντάκτη του Mindhack Αποστόλη Χειρδάρη), σχετικά με τα μυστήρια που κρύβουν οι πόλεις. Είναι τελικά οι πόλεις ζωντανές υπάρξεις με παγίδες σε κάθε σοκάκι για τον ανυποψίαστο; Τι είναι τελικά το όλο θέμα με τα μυστήρια καπάκια, είναι άλλος ένας αστικός θρύλος ή κρύβει κάτι βαθύτερο; Γνωρίζουμε ότι είστε ένας από τους μεγαλύτερους γνώστες του θέματος, καθώς έχετε κάνει μεγάλη έρευνα για αυτό.
Απ: Ναι, κάθε αρκούντως περίπλοκη δομή είναι κατά κάποιο τρόπο «ζωντανή» υπό την έννοια ότι διαθέτει ένα «επιφαινόμενο», ένα αδιόρατο «κάτι» που υπερβαίνει το απλό άθροισμα των μερών που την αποτελούν. Δυστυχώς το θέμα της μαγείας των πόλεων και των σχετικών μυστηρίων «κάηκε» εδώ και κάμποσα χρόνια επειδή κάποιοι ανακάτεψαν έρευνα, φαντασία, παιχνίδια ρόλων και σκέτες ψευτιές με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας αχταρμάς άνευ προηγουμένου. Εδώ έχει σχέση και το θέμα των περίφημων υπόγειων κόσμων, στοών, σηράγγων κλπ κάτω από την Αθήνα και αλλού. Σα να μην έφτανε αυτό, υπήρξαν και άτομα άσχετα με το χώρο που εκμεταλλεύτηκαν τη φημολογία, τις πληροφορίες και το ενδιαφέρον για να προωθήσουν τη δική τους ατζέντα. Τώρα, όσον αφορά τα περίφημα καπάκια, όντως οι συνεργάτες μου κι εγώ είχαμε κάνει μια μεγάλη επιτόπια έρευνα γύρω στο 2002, τα αποτελέσματα της οποίας είναι αναρτημένα στην ιστοσελίδα μου (www.vembos.gr). Πολύ χονδρικά, 1. Υπάρχουν κάποια καπάκια που φανερώνουν ότι ο κατασκευαστής τους ήξερε από αποκρυφιστικό-μαγικό συμβολισμό. 2. ΔΕΝ υπάρχει κάποια εμφανής γεωμετρική διάταξή τους στον αστικό χώρο, δηλαδή ΔΕΝ σχηματίζουν πεντάλφες, τετράγωνα ή πολύγωνα όπως έχω ακούσει άπειρες φορές, 3. ΔΕΝ έχουν τοποθετηθεί επίτηδες από μυστικές οργανώσεις ή κρατικές υπηρεσίες, 4. ΔΕΝ είναι πρόσφατα τοποθετημένα, εκτιμώ ότι έχουν ηλικία άνω των πενήντα ετών, 5. ΔΕΝ είναι κάθε καπάκι μυστηριώδες, 6. Τα συγκεκριμένα καπάκια ΔΕΝ είναι πλέον διαθέσιμα στα σχετικά καταστήματα, 7. Τα συγκεκριμένα καπάκια ΔΕΝ φέρουν στάμπα ή λογότυπο του κατασκευαστή (και στις ελάχιστες περιπτώσεις που φέρουν, είναι μεταγενέστερη παρέμβαση), 8. Μετά τη δική μας προσπάθεια δεν έχει γίνει ΚΑΜΙΑ απολύτως κίνηση από κανέναν να προχωρήσει την έρευνα. Το μόνο που βλέπω είναι άκριτη αναπαραγωγή της κάθε χαζής φημολογίας, σχόλια της «πολυθρόνας», και συνεχής ανακάλυψη της πυρίτιδας. Η «ανταλλαγή απόψεων» την οποία έχουν θεοποιήσει όλοι. είναι σκέτο χάσιμο χρόνου αν δεν έχει βασιστεί προηγουμένως σε έρευνα. Το έχω πει πολλάκις στο παρελθόν, θα το επαναλάβω και τώρα: είμαι διατεθειμένος να παραδώσω το πλήρες αρχείο της έρευνάς μας (φωτογραφίες, χάρτες, πίνακες, δεδομένα) σε όποιον προχωρήσει έμπρακτα και αποδεδειγμένα την έρευνα. Αλλά νομίζω ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει. Εδώ κανείς δεν έχει κάνει ούτε καν μια έρευνα με επισκέψεις και συνεντεύξεις σε σχετικές βιοτεχνίες μετάλλου και μεταλλικών προϊόντων, μπας και βρει κάποια ενδιαφέρουσα πληροφορία, ή κάποιον που να θυμάται κάτι… Βαριά η καλογερική.
Ερ: Τι είναι το project «Timeslip», ποιος ο σκοπός του;
Απ: Το Project Timeslip είναι μια διαδοχή από 135 δίδυμα πλάνα του Τότε και του Τώρα. Με δυο λόγια,
είναι μια συλλογή από φωτογραφίες κτιρίων, δρόμων και αστικών πλάνων από τοποθεσίες της Αθήνας. Οι δίδυμοι πόλοι δημιουργούν μια διαφορά δυναμικού, κοντολογίς ενέργεια, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διεύρυνση της αντίληψης. Το Project Timeslip αποδείχτηκε ένα πολύ
αποτελεσματικό «όπλο». Άλλωστε είχα προβλέψει ότι αντίστοιχες προσεγγίσεις θα αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται σαν ιοί, ωθούμενες από τον αρχικό καταλύτη. Όπως κι έγινε. Και το «όπλο» ήταν αποτελεσματικό επειδή φρόντισα αυτό το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης να είναι επίτηδες όσο το δυνατόν περισσότερο ανώδυνο, όσο δυνατόν περισσότερο συμβατικό και όσο το δυνατόν περισσότερο εύπεπτο. Άλλωστε αυτό που λέω δεν ήταν μυστικό, το είχα πει εξ αρχής. Όσον αφορά το «στόχο» αυτού του «όπλου», ας πούμε πως είναι η συλλογική αντίληψη περί χρόνου και περί Πνεύματος του Χρόνου (Genius Tempori).
Ερ: Παροντισμός, μια έννοια για την οποία έχετε καταναλώσει πολύ «μελάνι» και η οποία, όμως, «γαργαλάει» το μυαλό όσων ερευνούν τις πτυχές της ιστορίας. Πιστεύετε πως αν ξαναγράφονταν η ιστορία, από ανθρώπους που γνώριζαν πως να αποφεύγουν το «φαινόμενο του παροντισμού» σήμερα θα μιλούσαμε για μια «άλλη» ιστορία;
Απ: Μα, αν η Ιστορία αφορά το παρελθόν και αν η Ιστορία γράφεται σε κάτι που ονομάζουμε «παρόν», τότε κάθε συζήτηση περί παρελθόντος είναι στην πραγματικότητα μια συζήτηση περί παρόντος. Το παρόν είναι το μέτρο σύγκρισης. Συνεπώς υποπίπτω στο σφάλμα του Παροντισμού εάν υποθέσω ότι είναι αδύνατο να επιχειρήσω να διαπράξω Παροντισμό! Το παρελθόν δεν μπορεί να ανακατασκευαστεί –δεν μπορεί να γίνει γνωστό αυτό καθεαυτό. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι ιστορικοί είναι να ερμηνεύσουν το παρελθόν μέσα από το φακό του (αιωνίως μεταβαλλόμενου) παρόντος. Αδιέξοδο; Όχι απαραιτήτως. Αλλά αυτό ακριβώς δείχνει το βασικό πρόβλημα. Στο νέο μου βιβλίο που θα εκδοθεί σχετικά σύντομα, δίνω κάποιες απαντήσεις. Ουσιαστικά έχει να κάνει με την έννοια και την αντίληψη του Χρόνου. Αντιλαμβανόμαστε το Χρόνο ως μονοδιάστατο, ως γραμμικό. Αν δεχτούμε ότι υπάρχουν και άλλες διαστάσεις Χρόνου, τότε πηγαίνουμε σε άλλο επίπεδο. Όμως αυτό είναι θέμα διεύρυνσης της αντίληψης και της συνείδησης.
Ερ: Συνδυάζοντας το ενδιαφέρον σας για τα ταξίδια και την έρευνα, θα προτιμούσατε το ταξίδι στο χρόνο ή το ταξίδι στα μυστήρια μέρη που κρύβει ο πλανήτης; Είναι άραγε εφικτό ένα ταξίδι στο χρόνο;
Απ: Είναι εφικτό, αν και όχι με τον τρόπο που μας έχει συνηθίσει το Χόλιγουντ. Ο Γιώργος Μπαλάνος το αναλύει αυτό σε όσα έχει γράψει σε σχέση με το περίφημο Σημείο Αγκίστρωσης. Για να σας εξάψω την περιέργεια, δηλώνω πως έχω γράψει αρκετά σχετικά με τα δικά μου «χρονοτάξιδα» στο νέο μου βιβλίο –και πάλι μην φανταστείτε σκηνές σε στυλ Terminator και Looper. Σαφώς και προτιμώ το ταξίδι στο χρόνο από το ταξίδι στο χώρο, ίσως επειδή έχω ήδη πάει σε πάμπολλα μυστηριώδη και αινιγματικά μέρη του πλανήτη. Εξ άλλου ποιος δεν θα ήθελε να ξαναζήσει στιγμές του παρελθόντος, ή να διορθώσει σφάλματα του παρελθόντος, ή να δει το μέλλον, ή έστω ένα πιθανό μέλλον;
Ερ: «Δυσευτοπίες» και «Μωσαϊκό», μια σειρά διηγημάτων που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Άλλωστε». Πώς επιλέξατε τον τίτλο και των δύο βιβλίων της σειράς; Τι εκφράζουν για εσάς; Θα μας αποκαλύψετε τι άλλο ετοιμάζετε αυτόν τον καιρό;
Απ: Ο πρώτος τόμος λέγεται «Δυσευτοπίες» επειδή αφορά (κυρίως) κόσμους ενός κοντινού ή όχι τόσο κοντινού (ή έστω παράλληλου) μέλλοντος, οι οποίοι έχουν ουτοπικά αλλά και δυστοπικά στοιχεία. Τα διηγήματα του τόμου είναι ετερόκλητα, υπό την έννοια ότι έχουν ποικίλη θεματολογία και γράφτηκαν σε ένα πολύ ευρύ χρονικό διάστημα (από το 1980 ως το 1997). Ο δεύτερος τόμος λέγεται «Μωσαϊκό» επειδή περιέχει διηγήματα τα οποία εκτυλίσσονται σε ένα μελλοντικά αποικισμένο Ηλιακό Σύστημα, όπου η Γη έχει εγκαταλειφθεί και καταρρεύσει. Οι μελλοντικοί άνθρωποι έχουν αποικίσει τις πλανητικές τροχιές και τους αστεροειδείς και έχουν εγκαταλείψει τις πλανητικές επιφάνειες. Οι χιλιάδες διαστημικές αποικίες, από την τροχιά του Ερμή ως το Νέφος του Όορτ είναι αυτόνομες, ποικιλόμορφες και «πολύχρωμες», σαν τις ψηφίδες ενός μωσαϊκού –εξ ου και το όνομα. Τα διηγήματα καλύπτουν την περίοδο από το 2100 ως το 2400 περίπου, διαθέτουν κοινούς ήρωες, κοινό «ιστορικό» υπόβαθρο και κοινούς όρους. Ο λόγος που επανεκδόθηκαν άπαντα τα διηγήματά μου ήταν σε πρώτη φάση απλός: οι δυο συλλογές διηγημάτων μου («Ιστορίες Κυβερνοπάνκ» και «Πέντε Ρωγμές στο Δίκτυο») ήταν από χρόνια εξαντλημένες και ένα σωρό νέοι αναγνώστες μου δεν μπορούσαν να τις βρουν. Σε δεύτερη φάση έχει σχέση με την επανέκδοση (2014) του μυθιστορήματός μου «Η Επέτειος». Και όλα αυτά συνδέονται με την έκδοση αυτού του non-fiction βιβλίου που έχω ετοιμάσει –το πώς ακριβώς συνδέονται θα μου επιτρέψετε να μην σας αποκαλύψω, για να σας εξάψω ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον!
Ερ: Μια τελευταία ερώτηση έχω μόνο για εσάς και είναι για μένα και τους αναγνώστες πολύ σοβαρή ακόμα και αν ακουστεί ανάλαφρη. Ειδικεύεστε σε σενάρια «What if» Πως θα ήταν ένας κόσμος “if there was no Vembos?
Απ: Ένας τέτοιος κόσμος θα ήταν προφανέστατα μια δυσευτοπία!
Ευχαριστώ και πάλι για το χρόνο σας και σας ευχόμαστε να γράφετε και να ερευνάτε, ταξιδεύοντας μας, για πολλά χρόνια ακόμα.
Απ: Εγώ σας ευχαριστώ! Θα φροντίσω να εκπληρώσω την ευχή σας!
Εξαιρετικό!