Λίγο ή πολύ, είναι γνωστή η ύπαρξη της Σάκιουμπας (Succubus), του θηλυκού πρόστυχου δαίμονα που κυνηγά τους άνδρες για σεξ, από την ηλικία των 12-13 χρόνων και μετά. Λιγότερο γνωστό στους περισσότερους είναι το αρσενικό ισοδύναμο της, ο Ίνκιουμπας (Incubus).Σύμφωνα με την Εβραϊκή Δαιμονολογία, ο Ίνκιουμπας και η Σάκιουμπας είναι πρόστυχοι, χυδαίοι δαίμονες, οι οποίοι επισκέπτονται τα βράδια τις γυναίκες και τους άντρες αντίστοιχα, ενώ κοιμόνται. Ξαπλώνουν επάνω τους, πιέζοντας τους βαριά, και τους αποπλανούν. Μπορούν να τους επικαλεστούν Μάγισσες και Μάγοι, Γητευτές και Γητεύτρες που ακολουθούν το μονοπάτι της Μαύρης Μαγείας, καθώς και Σαμάνοι. Το όνομα “Incubus” προέρχεται από την λατινική λέξη “Incubare” που σημαίνει “να ξαπλώνω”. Αυτό γιατί τα θύματα τους συνήθως νιώθουν ένα βάρος επάνω στο στήθος τους κυρίως, το οποίο βάρος παραλύει όλο το σώμα. Κάποιες φορές έχουν την αίσθηση του πνιγμού ή της ασφυξίας. Στην Αρχαία Ελλάδα, το φαινόμενο αυτό το αποκαλούσαν “Εφιάλτη” ή “Πνιγαλίον”. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (Γάιος Πλίνιος Σεκούνδος, Ρωμαίος συγγραφέας, ιστορικός, ναυτικός, δικηγόρος, φυσιοδίφης και φυσικός φιλόσοφος) χαρακτήρισε αυτό το φαινόμενο ως “Καταστολή” ή “Νυχτόβιες Ψευδαισθήσεις”.
Κατά την διάρκεια της υστερίας που είχε καταλάβει την Ευρώπη τα Πύρινα Χρόνια, οι Ίνκιουμπι (Incubi) θεωρούνταν πως ήταν όργανα στην υπηρεσία του Διαβόλου, οι οποίοι βασάνιζαν τους ανθρώπους με μοναδικό τους σκοπό να υποβιβάσουν τις ψυχές τους και να τους διαφθείρουν σε περισσότερες ανηθικότητες και αμαρτίες. Αυτοί οι δαίμονες όμως δεν είναι φαντάσματα του παρελθόντος, εκείνης της εποχής του φόβου και του σκοταδισμού. Επιθέσεις από Σάκιουμπι και Ίνκιουμπι αναφέρονται και στην σύγχρονη εποχή, σε περιπτώσεις κατάληψης.
Στην Εβραϊκή Δαιμονολογία, είναι αναγνωρισμένη η ύπαρξη και οι δραστηριότητες ενός Ίνκιουμπας σχετικά με έναν Μιδρασικό μύθο (η Μιδράς είναι είδος ραβινικής γραμματείας, που περιέχει βιβλική ερμηνεία και κήρυγμα) που αναφέρεται στη δαιμονική γενιά απογόνων του Αδάμ. Σύμφωνα με το Καμπαλιστικό κείμενο “Zohar” (σημαίνει “Μεγαλείο” ή “Ακτινοβολία”. Είναι το θεμελιώδες έργο λογοτεχνίας/βιβλιογραφίας της Εβραϊκής μυστικιστικής σκέψης της Καμπάλα), οι ενώσεις αυτές συνεχίζονται ακόμα από τους άνδρες που χωρίς να γνωρίζουν συνυπάρχουν με πνεύματα στον ύπνο τους. Ο υβριδικός απόγονος, μισός άνθρωπος και μισός δαίμονας, έχει δαιμονική φύση και βρίσκεται ψηλά στη δαιμονική βαθμίδα, αποκτώντας θέσεις εξουσίας και ηγεσίας. Έτσι, οι δαίμονες εκτιμούν ιδιαίτερα την συνουσία με τους ανθρώπους.
Φυσικά, οι Ίνκιουμπι δεν θα μπορούσαν να μην προκαλέσουν την προσοχή της Πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας. Σύμφωνα με κάποιους από τους τότε πατέρες της, όπως ήταν ο Άγιος Ιουστίνος ο Μάρτυς, ο Άγιος Κλήμης ο Αλεξανδρεύς και ο Άγιος Τερτουλιανός μαζί με τον πρώτο Εβραίο ιστορικό Ιώσηπο Φλάβιο (ή Γιοσέφ μπεν Μαθία όπως ήταν το κανονικό του όνομα. Λόγιος και αγιολόγος) και κάποιους Πλατωνικούς φιλοσόφους, οι Ίνκιουμπι είναι παιδιά του Αβραμικού Θεού, άγγελοι που έπεσαν από την Χάρη και τον Παράδεισο επειδή ήρθαν σε συνουσία με θνητές γυναίκες. Οι απόγονοι τους ήταν τα γιγάντια σε μέγεθος Νεφιλείμ, τα οποία δεν θα μπορούσαν να είναι απόγονοι των θνητών ανδρών και γυναικών. Ο Άγιος Αυγουστίνος, μέσα στα Ίνκιουμπι συμπερίλαβε τους Παγανιστικούς Θεούς Σιλβάνους (Ρωμαϊκός Θεός των δασών και των πεδιάδων. Προστάτης των δασών και κυβερνήτης της άγριας βλάστησης) και Φαύνο (Ρωμαϊκός Θεός των κοπαδιών και των βοσκών, αντίστοιχος με τον Ελληνικό Πάνα), οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα ασελγής και συχνά τραυμάτιζαν τις θνητές γυναίκες πάνω στο πάθος τους. Προχωρώντας μπροστά κάποιους αιώνες, φτάνουμε στα Πύρινα Χρόνια. Κατά τη διάρκεια του Κυνηγιού των Μαγισσών, οι δαιμονολόγοι ξεσάλωσαν και έγραψαν χειρόγραφα κείμενα σχετικά με τις μάγισσες, τον Διάβολο και τους δαίμονες του. Περιέγραφαν την εμφάνιση τους, τη συμπεριφορά τους, τα χαρακτηριστικά των Ίνκιουμπι και κάποια γιατροσόφια ενάντια τους.
Οι Ίνκιουμπι προσελκύονται κυρίως από όμορφες γυναίκες, με όμορφα μαλλιά, νεαρές παρθένες, ενάρετες χήρες, και όλες τις “ευσεβή” γυναίκες. Οι καλόγριες ήταν οι πιο ευάλωτες και μπορούσαν να δεχτούν σεξουαλική επίθεση κατά την Εξομολόγηση καθώς και στο κρεβάτι τους. Ενώ η πλειοψηφία των γυναικών με τη βία υποτάσσονταν σε συνουσία με Ίνκιουμπι, ήταν και ορισμένες που με τη θέληση τους συνουσιάζονταν και μάλιστα το απολάμβαναν. Κάποτε ήταν κοινή πεποίθηση πως οι γυναίκες ήταν περισσότερο από τους άνδρες ευάλωτες να γίνουν σεξουαλικά θύματα των δαιμόνων, επειδή οι γυναίκες είναι κατώτερες από τους άνδρες και για το λόγο αυτό πιο αδύναμες να αντισταθούν στο πειρασμό.
Οι Ίνκιουμπι έχουν τεράστιο φαλλό και είναι τόσο σκληρός που προκαλεί έντονο πόνο στη θνητή γυναίκα. Σύμφωνα με τον Νίκολας Ρεμί (Γάλλος Μάγιστρος, δικαστής, δαιμονολόγος και διάσημος κυνηγός Μαγισσών. Γνωστός για το έργο του “Δαιμονολατρεία” (Demonolatry)), μια γυναίκα κατηγορήθηκε ότι ήταν Μάγισσα στο Χάροκορτ της βόρειας Γαλλίας το 1586. Η γυναίκα αυτή περιέγραψε το πέος του δαίμονα σαν ένα μακρύ εργαλείο κουζίνας χωρίς να διαθέτει όρχεις ή όσχεο. Μία άλλη γυναίκα, που επίσης κατηγορήθηκε ότι ήταν Μάγισσα, η Ντιντάτια του Μίρεμοντ της Γαλλίας, σε ομολογία της το 1588 είπε πως ήταν πάντα τόσο όρια της από το μεγάλο και διογκωμένο μέλος του δαίμονα που τα σεντόνια της ήταν πάντα μέσα στα αίματα. Σε ορισμένες αναφορές από παρόμοιες δίκες, οι γυναίκες περιέγραφαν το πέος του Ίνκιουμπας ως φολιδωτό, σαν το δέρμα των ερπετών.
Οι Ίνκιουμπι δεν ενδιαφέρονται για τεκνοποίηση, παρά μόνο για εξευτελιστικό και ταπεινωτικό σεξ. Ωστόσο, διαθέτουν την ικανότητα να τεκνοποιούν μια θνητή γυναίκα. Αλλά χωρίς όρχεις πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο; Οι Ίνκιουμπι δεν διαθέτουν δικό τους σπέρμα, αλλά συλλέγουν σπέρμα από τους άνδρες κατά τις νυχτερινές τους ονειρώξεις, αυνανισμούς η ακόμα και από τη συνουσία τους, ενώ είναι μεταμορφωμένοι στο ισοδύναμο τους, τη Σάκιουμπας. Οι Ίνκιουμπι έχουν την δύναμη να διατηρούν το ανδρικό σπέρμα και να το χρησιμοποιήσουν αργότερα στα θύματα τους. Το δαιμονικό σπέρμα είναι κρύο και παγωμένο σαν παγοκρύσταλλο. Από τη συνεύρεση τους με θνητές γυναίκες, τα παιδιά που θα γεννήσει, θα μπορούσε να θεωρηθεί πως είναι παιδιά του άνδρα εκείνου που χωρίς την θέληση του έδωσε το σπέρμα του. Εδώ κάπου τα πράγματα ξεφεύγουν στη περιγραφή τους. Κανονικά, τα παιδιά που γεννιούνται από αυτή τη συνεύρεση είναι υβρίδια, μισά ανθρώπινα και μισά δαιμονικά. Παρόλο που η εμφάνιση τους είναι ανθρώπινη, η φύση τους είναι όμως δαιμονική, και μόλις φτάσουν την θνητή εφηβεία, αρχίζουν να εκδηλώνουν υπερφυσικές δυνάμεις. Και το πιο παράξενο είναι ότι, αυτά τα παιδιά γνωρίζουν ότι δεν είναι ανθρώπινα και αναζητούν την πραγματική τους φύση, αλλά και τον δαίμονα που τα δημιούργησε (κατά κάποιο τρόπο). Ο Ρεμί τα περιέγραψε ως τερατώδη πλάσματα, μισά δαιμονικά παιδιά με δυο στόματα, δυο κεφάλια, έξι δάχτυλα, δυο σειρές δόντια, γένια, τέσσερα μάτια, τρία χέρια, και τρία πόδια. Σαν σιαμαία δηλαδή αλλά στο πιο τερατόμορφο τους. Σε άλλα έλειπαν άκρα ή είχαν ένα μάτι στο μέτωπο ή στο γόνατο τους. Άλλα δεν είχαν καν ανθρώπινη μορφή και ήταν άμορφες μάζες σαν σφουγγάρια (ίσως και ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης να είναι ένα τέτοιο). Ο Ρεμί μάλιστα διηγείται μια περιγραφή από κάποιον μάρτυρα ενός τέτοιου πλάσματος: “Είχε ένα γαμψό ράμφος, ένα μακρύ απαλό λαιμό, τρεμάμενα μάτια, μια αιχμηρή ουρά, μια στριγκιά φωνή και πολύ γρήγορα πόδια, τόσο που έτρεξε γρήγορα να βρει μέρος για να κρυφτεί μέσα στον στάβλο”. Κάποια από τα παιδιά αυτά, κάποτε τα αποκαλούσαν “Ανταμίτιτσι” (Adamitici), καθώς πίστευαν πως ήταν απόγονοι από την άθραυστη γενιά του Αδάμ. Λόγω του μολυσματικού σπέρματος, τα ορφανά αυτά έκλαιγαν ή σφύριζαν σαν ερπετά συνέχεια, ήταν αποσκελετωμένα αλλά βαριά, και στράγγιζαν όλες τους τις νοσοκόμες από το γάλα και το αίμα τους, όταν τα θήλαζαν. Κάποια εκδήλωναν δυνάμεις υπερφυσικές, αντάξιες ενός ημίθεου ή ενός ήρωα.
Ο Ρεμί πρόσθεσε πως οι τερατώδεις γέννες ήταν λόγο “της λάγνας φαντασίας μιας λάγνας γυναίκας” και όχι του δαιμονικού σπέρματος. Πάνω σε αυτό, για να αιτιολογήσει τον ισχυρισμό του, αναφέρθηκε στον Εμπεδοκλή ο οποίος είχε πει πως η ομοιότητα ενός παιδιού προκαλείται από τις εντυπώσεις της μητέρας που βίωσε κατά τη διάρκεια της συνουσίας και της σύλληψης. Αν η γυναίκα είχε συχνές επαφές με έναν Ίνκιουμπας, αυτό θα επηρέαζε την φαντασία της, και θα έδινε στο παιδί της αυτή την εμφάνιση. Σε έναν μικρό αριθμό υποθέσεων που αφορούσαν την Μαγεία, ισχυρισμοί για βιασμό από Ίνκιουμπι απορρίφθηκαν με την αιτιολογία ότι ήταν παραγωγές της γυναικείας μελαγχολίας ή ζωηρής φαντασίας. Λανθασμένες εγκυμοσύνες που εκδηλώνονταν από αυτή τη κατάσταση διαγράφονταν λόγω ότι ήταν από αέρια ή τυμπανισμό.
Σύμφωνα με τους τότε δαιμονολόγους, οι Μάγισσες έρχονταν σε συνουσία πρόθυμα και με τη θέληση τους με τους Ίνκιουμπι, κυρίως τις νύχτες των Σάμπατς. Το “ευαγγέλιο” των Ιεροεξεταστών, το “Μαλέους Μαλεφικάρουμ” (Malleus Maleficarum), γράφει μέσα “[…] σε χρόνους πολύ πίσω στο παρελθόν, οι Ίνκιουμπας διάβολοι συνήθιζαν να μαστίζουν γυναίκες παρά τη θέληση τους, αλλά οι σύγχρονες Μάγισσες οικειοθελώς αγκαλιάζουν αυτή την απαίσια και άθλια δουλεία […]”. Πίστευαν πως κάποια Ίνκιουμπι ήταν τα “Οικεία Πνεύματα” (Familiars) των Μαγισσών, τα οποία τα έστελναν στους εχθρούς τους για να τους βασανίσουν. Μιας και η σεξουαλική συνεύρεση ήταν κάτι που περίμενε κανείς από μια Μάγισσα τότε, πολλές γυναίκες με την κατηγορία ότι ήταν Μάγισσες, βασανίστηκαν σύμφωνα με το “ευαγγέλιο” μέχρι να ομολογήσουν το έγκλημα τους. Το 1485, ο Ιεροεξεταστής Μπερνάντο Ριτένιο ντα Κόμο (Δομινικανός Ιεροεξεταστής και Ιεροκήρυκας. Το Κόμο, από την οποία ήρθε ο συγκεκριμένος, είναι πόλη στην Λομβαρδία της Ιταλίας), έστειλε 41 γυναίκες στο θάνατο με καταδίκη στη πυρά. Οι “ομολογίες” τους περί σεξ με Ίνκιουμπας, πέρα στα τόσα εγκλήματα Μαγείας, υποστηρίχθηκαν από δήθεν αυτόπτες μάρτυρες αλλά και με την εξ’ ακοής αποδεικτική μαρτυρία από “αξιόλογους μάρτυρες”.
Οι Ίνκιουμπι θεωρούνταν πως πάντα ήταν ορατοί στα μάτια της Μάγισσας αλλά περιοδικά ήταν ορατά για τους άλλους, ακόμα και για τα θύματα. Υπήρχαν αναφορές ανθρώπων που παρατήρησαν πως στους σπασμούς του πάθους ήταν μόνο αυτοί ορατοί. Οι άνδρες έβλεπαν Ίνκιουμπι να συνουσιάζονται με τη σύζυγο τους αλλά θεωρούσαν πως ήταν άλλοι άνδρες. Οι Ίνκιουμπι παραμόνευαν και σε συνηθισμένους ανθρώπους πέρα από Μάγισσες. Ο Ιταλός ιερέας Φρανσέσκο Μαρία Γκουάτσιο, στο έργο του “Κοπέντιουμ Μαλεφικάρουμ” (Compendium Maleficarum) αναφέρει την ιστορία μιας όμορφης ευγενούς κοπέλας, η οποία αρνήθηκε να παντρευτεί άνδρες της τάξης της, αλλά ερωτεύτηκε έναν Ίνκιουμπας. Ελεύθερα είπε στους γονείς της το απίθανο σεξ που έκαναν τα βράδια και κάποιες φορές και τη μέρα. Ένα βράδυ, οι γονείς της κοπέλας μαζί με έναν ιερέα και άλλους της περιοχής, γκρέμισαν τις πόρτες του σπιτιού και όρμησαν στο υπνοδωμάτιο της κοπέλας, με αναμμένες δάδες (θυμίζει λίγο το κυνήγι του Φράνκενσταϊν). Εκεί την βρήκαν να είναι στην αγκαλιά ενός απαίσιου δαίμονα, τόσο άσχημου που ξεπερνούσε την ανθρώπινη φαντασία. Ο Ιερέας άρχισε να απαγγέλει από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Όταν ο Ιερέας ξεστόμισε “ο Λόγος την σάρκα εποίησε”, ο δαίμονας άρχισε να ουρλιάζει και έβαλε φωτιά σε όλα τα έπιπλα και έφυγε μαζί με την οροφή του δωματίου. Η κοπέλα σχεδόν αμέσως γέννησε ένα αποκρουστικό τέρας, το οποίο οι μαμές το έκαψαν σε μεγάλη φωτιά που έστησαν.
Η Εκκλησία δίνει 5 κυρίως τρόπους με τους οποίους μπορεί κάποιος να ξεφορτωθεί έναν Ίνκιουμπας. Με την Ιερά Εξομολόγηση, με το να κάνει το σύμβολο του Σταυρού, με το να απαγγείλει το Άβε Μαρία (καθολική προσευχή προς την Παναγία, γραμμένο στα λατινικά. Στην ελληνική γλώσσα είναι γνωστό ως “Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου”), με την μετακόμιση σε άλλο σπίτι ή σε άλλη πόλη, με τον αφορισμό του δαίμονα από κάποιον της Ιεροσύνης. Άλλα γιατρικά είναι η απαγγελία της Υποδειγματικής Προσευχής (ή όπως είναι γνωστή αλλιώς “Πάτερ Ημών”) και το ψέκασμα με Αγιασμό.
Στην ιδέα της δυνατότητας της σεξουαλικής επαφής με δαίμονες, δεν είναι όλοι οι θεολόγοι και δαιμονολόγοι σύμφωνοι. Ο Άγιος Θωμάς ο Ακινάτης είπε πως το σεξ με δαίμονες υπερβαίνει τις φυσικές τους δυνάμεις αλλά διατηρείται με την μοχθηρία τους και έτσι μπορεί να είναι επιτρεπτό από τον Θεό σε συνδυασμό με τις αμαρτίες ενός ανθρώπου. Ο Δανός Γιόχαν Βίερ (ιατρός, αποκρυφιστής, δαιμονολόγος και ακόλουθος του Χάϊνριχ Κορνίλιους Αγκρίπα) απέρριψε τους Σάκιουμπι και Ίνκιουμπι ως καθαρή φαντασία ενός αδαούς μυαλού. Θεώρησε επίσης πως είναι “περίεργη φαντασία” η ιδέα πως ένα Ίνκιουμπι μπορεί να γονιμοποιήσει μια γυναίκα, δανειζόμενο το σπέρμα από άνδρα με τη μορφή Σάκιουμπι.
Για πολλούς αιώνες, άνδρες και γυναίκες, στα πέρατα του πλανήτη, ανέφεραν σεξουαλικές επιθέσεις από αόρατες οντότητες, ενώ βρίσκονταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους. Ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, αποβολές ανηθικότητα, όλα αυτά αντιμετωπίστηκαν με διωγμό, οργή και κυνήγι. Το αν είναι θύματα δαιμονικών δυνάμεων ή ψυχολογικών/νοητικών διαταραχών, μόνο με βάση τη διαίσθηση αυτού που διαβάζει τις γραμμές ετούτες μπορεί να το κρίνει.
