Ο Σύγχρονος άνθρωπος βαδίζει στην καθημερινή του ζωή, έχοντας ως εφόδια τα δυνατά σημεία του χαρακτήρα του, αλλά και ως τρωτά σημεία τις προσωπικές του αδυναμίες. Και ο κάθε άνθρωπος αποτελεί ένα απειροελάχιστο αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της μεγαλύτερης ομάδας ανθρώπων που αποτελούν τον κόσμο που κατοικούμε. Στην Ελλάδα που τόσο ανάγκη έχει την αποκόλληση των ανθρώπων της από το Συνειδησιακό Τέλμα, έτσι ώστε να προχωρήσουμε επιτέλους σε μία νέα εποχή διαμοιρασμού αξιόπιστων πληροφοριών και γνώσης που θα μας αφυπνίσει έστω και λίγο, ένα κοινό και απείρως δυσκατάβλητο σφάλμα του χαρακτήρα μας πληγώνει ανεπανόρθωτα το Συλλογικό μας ασυνείδητο και μετατρέπει την κοινωνία μας σε ένα όχλο Διδάσκαλων.
«Ο εξυπνος θελει να μαθαινει, αλλά ο ανοητος θελει να μαθαινει τους αλλους.» – Αντον Τσεχωφ
Ο Εγωκεντρισμός δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε παρακάτω, μας απαγορεύει να διαπιστώσουμε πως ίσως και ο διπλανός μας κάνει τα κατάλληλα βήματα προς την σωστή κατεύθυνση, έστω και αν εμείς τα κάναμε πριν από αυτόν. Παραβλέπουμε το γεγονός πως αν βαδίσουμε μαζί, δυναμώνουμε την ορμή της κατεύθυνσης και δημιουργούμε εναρμονισμένοι μία νέα πραγματικότητα που αν μας βρει ενωμένους θα είναι αδιαπέραστη από τα Συνειδησιακά σφάλματα του παρελθόντος. Όμως όχι.. Αν κάποιος έχει μάθει κάτι πριν από σένα οικειοποιείται την γνώση, την κάνει κτήμα του και αποκτά μονάχα αυτός το δικαίωμα να την διαμοιράζει.. Γιατι ο άνθρωπος, και ειδικότερα ο άνθρωπος της Ελλάδας λατρεύει να διδάσκει. Λατρεύει να είναι Διδάσκαλος όλων των άλλων.
Ο Διδάσκαλος : Η Γνωση ειναι δυναμη
Όταν δραστηριοποιείσαι σε ένα τομέα όπου άλλοι έχουν υπάρξει πριν από εσένα, και άλλοι θα υπάρξουν μετά από εσένα, οφείλεις να σέβεσαι τους προηγούμενους που έστρωσαν τον δρόμο για να εμφανιστείς, αλλά και να κινητοποιείς τους επόμενους για να βάλουν τα δυνατά τους έτσι ώστε το λιθαράκι που θα τοποθετήσουν να είναι ισχυρότερο από αυτό που έβαλες εσύ. Μονάχα έτσι κινείται ο κόσμος, μονάχα έτσι η πληροφορία διαμοιράζεται σωστά. Όταν ειδικότερα ο χώρος δράσης σου αφορά την συγγραφή – ή ακόμα και την αναπαραγωγή άρθρων που καταπιάνονται με το υπερβατικό, δηλαδή με πληροφορίες που προτρέπουν τον αναγνώστη να αποτινάξει κάθε είδους δόγμα από πάνω του, έτσι ώστε με το μυαλό του όσο γίνεται απελευθερωμένο από φραγμούς να ξεκινήσει το μονοπάτι προς την προσωπική και συνάμα «παράξενη» αναζήτησή του, τότε οφείλεις κυρίως εσύ να είσαι απαλλαγμένος απο τον εγωισμό και τον Δογματισμό.
Όταν κάποιοι φράζουν τον δρόμο του άλλου επειδή προσπαθεί να κάνει το ίδιο με εκείνους , τότε αυτόματα δημιουργουν το δικό τους δόγμα και απαιτούν από τους άλλους να το ακολουθήσουν. Γιατί θεωρουν πως μόνο το δικό τους κανάλι πληροφόρησης είναι αξιόπιστο για την σωστή εκμάθηση του κόσμου.
Ο Διδάσκαλος και το μονοπώλιο της Γνώσης
Για να κάνουμε την θεωρία του Διδάσκαλου πιο κατανοητή, ας πάρουμε ως παράδειγμα δύο Συγγραφείς που έχουν γράψει ο κάθε ένας από ένα βιβλίο πάνω στο ίδιο θεματικό αντικείμενο, με ίδιες παραπομπές και αναφορές σε γεγονότα που έχουν να κάνουν με το αντικείμενο αυτό, αλλά διαφορετική οπτική γωνία για τον κάθε συγγραφέα. Ποιό είναι το καταλληλότερο βιβλίο για τον αναγνώστη; Το πιθανότερο είναι πως η κάθε πλευρά θα υποστηρίξει πως το δικό της ανάγνωσμα είναι το καταλληλότερο. Και είναι πολύ πιθανό να ξεκινήσει ένας ατέρμονος πόλεμος λασπολογίας ανάμεσα στους δύο, με κατηγορίες πως ο ένας αντέγραψε τον άλλο.
Χωρίς όμως κανείς να έχει διαπράξει το «έγκλημα» της αντιγραφής, αφού τα γεγονότα ή οι εξιστορήσεις που παραθέτουν και οι δύο είναι εδραιωμένες ιστορίες που τοποθετούνται ως πληροφορίες και από τις δύο πλευρές. Γιατί να μην υποστηρίξουν λοιπόν την πιο σωστή άποψη, αυτή δηλαδή που λέει πως σωστά είναι και τα δύο βιβλία, ανάλογα με την ελεύθερη διανόηση του αναγνώστη; Έτσι άραγε δεν αυθυποβάλλουμε το κοινό στην ιδέα πως μία πληροφορία είναι σωστή, και η άλλη, έστω και αν είναι ίδια είναι λάθος, και όποιος την διαβάζει είναι αδαής; Μήπως αυτή δεν είναι η υπέρτατη εδραίωση του Δογματισμού; Πως μπορεί η γνώση για τον υπερβατισμό να περνάει μέσα από δογματικά επιλεκτικά κανάλια που λειτουργούν με βάση άλλα κριτήρια, όπως ίσως το συμφέρον;
Η Γνώση επιλέγεται από εκείνον που θέλει να την κατανοήσει. Ανεξάρτητα από την πηγή της, αν η πληροφορία αναγνωρίζεται ως σωστή, τότε μπορούμε ελεύθερα και χωρίς δισταγμό να την διαμοιράζουμε, αλλά και να την εμπλουτίζουμε με την δική μας. Έτσι, θα δημιουργηθεί ένα δίκτυο σωστών πληροφοριών από πολλαπλά κανάλια ενημέρωσης, που χωρίς ίχνος αθέμιτου ανταγωνισμού θα εξυπηρετούν τους σκοπούς για τους οποίους δημιουργήθηκαν. Να βοηθούν αυτόν που αναζητά, να πάει λίγο παρακάτω. Χωρίς να αποζητά την αποκλειστικότητα της πληροφορίας, ειδικότερα αν εκείνη υπήρχε πριν από αυτόν. Είμαστε όλοι ίσοι στην αναζήτηση αυτή, είμαστε όλοι βουτηγμένοι στην απύθμενη θάλλασα της Γνώσης που μας προσέφεραν άλλοι ίσως και χιλιάδες χρόνια πριν, και εξακολουθούν να μας προσφέρουν ακόμη και σήμερα. Κανείς δεν μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του ως τον Κάτοχο της Γνώσης, τον Διδάσκαλο της απαίδευτης μάζας. Γιατί αν υποβαθμίσεις το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι, αυτόματα και υποσυνείδητα μειώνεις και την θέλησή σου να του μεταβιβάσεις (και όχι να τον διδάξεις) την πληροφορία που θα τον βοηθήσει να βαδίσει μόνος του το υπερβατικό μονοπάτι. Γιατί φαίνεται πως γεμίσαμε Διδάσκαλους, και στερέψαμε από ανθρώπους που κατανοούν πως δεν γνωρίζουν και δεν θα γνωρίσουν ποτέ τα πάντα. Σε αυτό τον βαλτωμένο τόπο, χρειαζόμαστε ανθρώπους που γνωρίζουν μόνο το εξής : Πως όσο ζουν, θα συνεχίσουν να μαθαίνουν, και θα αγαπάνε να αναζητούν.
