Αρκετός από τον Τρόμο στις ιστορίες του Lovecraft παρουσιάζεται από μία «ηθική» σκοπιά, κυρίως λόγω της εποχής στην οποία γράφτηκε σχεδόν το σύνολο της μυθολογίας Κθουλου, στα τέλη του 19ου Αιώνα, αλλά και των αρχών που μεταδόθηκαν στον Συγγραφέα από τον παππού του.
Όταν επεδίωκε να τρομάξει με ένα τελετουργικό κάποιας αλλοκοσμικής σέκτας το περιέγραφε ως «ανείπωτο» ή «αποτρόπαιο» Οι παραπάνω έννοιες είναι λογοτεχνικοί κωδικοί για τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που θα επέφεραν στον αναγνώστη ένα ηθικό σοκ που επέρχεται από την κατανόηση πως οι άνθρωποι λάτρευαν θεούς που ήταν ξένοι και μακρινοί σε σχέση με την δική του θρησκευτική πεποίθηση.
Κθουλου : Η αποκρυφη παραδοση στο εργο του Lovecraft
Βέβαια αυτή η διαδικασία παρέχει μία ενδιαφέρουσα εμπειρία στον αναγνώστη της Μυθολογίας Κθουλου: τον προτρέπει να γεμίσει τα κενά αυτά με την ίδια του την φαντασία. Φυσικά κάτι τέτοιο συνέβαινε διότι το Βικτοριανό ανθρώπινο μυαλό δεν είχε ανοχές σε σκανδαλώδεις περιγραφές. Οι σύγχρονοι Συγγραφείς στην προσπάθειά τους να αποδώσουν την «γεύση» του Lovecraft χρησιμοποιούν την γραφική απεικόνιση που πλησιάζει σε αποτέλεσμα τα απροσδιόριστα επίθετα που χρησιμοποιούσε στην γραφή του. Κι όμως ο σύγχρονος πήχης για την αίσθηση του σοκ έχει τεθεί τόσο ψηλά σε σύγκριση με την εποχή του εξαιρετικού συγγραφέα, που ο τρόπος περιγραφής των περίεργων γεγονότων είναι κατά ένα τρόπο άκρως ενδιαφέρουσα.
Για να κατανοήσουμε τις πραγματικές αποκρυφιστικές πτυχές στην Μυθολογία Κθουλου θα πρέπει να ανατρέξουμε στα διηγήματα του Lovecraft. Ο Συγγραφέας ποτέ του δεν μελέτησε σε πρακτικό βάθος τον Αποκρυφισμό, ή ειδικότερα ποτέ δεν εξάσκησε τον Αποκρυφισμό, όμως είναι βέβαιο πως διάβασε αρκετά δημοφιλή βιβλία πάνω στο ζήτημα. Στην λίστα περιλαμβάνεται το The Witch-cult In Western Europe της Margaret Murray, Τη Βίβλο της Τελετουργικής μαγείας του AE Waite, την Ιστορία της Ατλαντίδος και της Λεμουρίας του Scott Elliott όπως επίσης και υλικό από την Θεοσοφία. Το The Book of Dzyan, η προ-ανθρώπινες γραφές της Μαντάμ Μπλαβάτσκι διαμορφώθηκε σε ένα από τα παρανοικά απαγορευμένα βιβλία του στην Μυθολογία Κθουλου, μία από τις λίγες άμεσες αναφορές από τον πραγματικό κόσμο του Αποκρυφισμού.
Οι λεπτομέρειες της τελετουργικής μαγείας δεν ήταν εύκολο να αναγνωριστούν στην εποχή του Lovecraft και δεν ήταν και το πιο συνηθισμένο θέμα προβολής στις εφημερίδες της εποχής. O Lovecraft δεν ενδιαφερόταν για τον Αποκρυφισμό και ποτέ δεν επιχείρησε να εντοπίσει τα «σκοτεινά» κομμάτια. Λάτρευε όμως τα παλιά βιβλία και οτιδήποτε λατινικό τραβούσε την προσοχή του. Διάβασε όμως τις καταγραφές για τις δίκες των μαγισσών και διάφορα χειρόγραφα που έγραψαν κυνηγοί μαγισσών όπως το Saducismus Triumphatus και το Daemonolatreia, που εμφανίζονται στις αναμίξεις του πραγματικού και της φανταστικης πραγματείας του.Σύλλεξε ιδέες από τα παραπάνω συγγράματα, όπως οι διενέξεις με τους τερατώδεις θεούς, τις συμφωνίες με τις δαιμονικές οντότητες κ.α! Η προσωπική του οπτική για την Μαγεία σχηματίστηκε επίσης από το βιβλίο Χίλιες και μία νύχτες και φυσικά από το διάβασμα των προηγούμενων Gothic Συγγραφέων όπως ο Άρθουρ Μάχεν και ο Άλτζερον Μπλάκγουντ.
Το κεντρικό απόκρυφο θέμα στα διηγήματα της Μυθολογίας Κθούλου είναι η επαφή των ανθρώπινων ότνων με διάφορες εξω-ανθρώπινες οντότητες. Αυτή είναι σίγουρα η ιδέα που επηρέασε άμεσα τον Σύγχρονο Αποκρυφισμό, όμως οι περιγραφές του Lovecraft είναι το λιγότερο περιγραμματικές. Στα διηγήματά του τα πλάσματα που επικαλούνται οι άνθρωποι δεν είναι (κατά κύριο λόγο) Πνεύματα. Δεν είναι ανόργανα όντα που σχηματίζουν σώματα από καπνό,αέρα ή φωτιά. Πρόκειται για υλικά όντα που εισέρχονται μυστικά στη Γη, ενώ οι Μεγάλοι Παλαιοί είναι υπερδιαστατικοί εξωγήινοι που η μορφή τους δεν μπορεί να προσδιοριστεί κάτω από τους φυσικούς νόμους του δικού μας κόσμου. Ένας από τους τρόπους που αναζητούν οι Λαβκραφτικοί «μάγοι» είναι η επαφή με τις κρυφές φυλές των τεράτων που μοιράζονται τον κόσμο με την ανθρωπότητα. Στο διήγημα «Η Σκιά Πάνω από το Ίνσμουθ» βλέπουμε τους αβυσσασίους να επανέρχονται στην επιφάνεια της θάλασσας από την κρυφή πόλη τους που βρίσκεται στο βάθος του Ατλαντικού. Η Ίδια ιστορία αποκαλύπτει την εδραίωση της καθημερινής λατρείας των Βαθύτερων υποθαλλάσιων θεών – του Πατέρα Δάγωνα και της Μητέρας Ύδρας» στην πόλη του Ίνσμουθ. Η Σέκτα εδράζεται σε ένα πρώην μασονικό ναό όμως η περιγραφή για τα τελετουργικά που χρησιμοποιούσαν δεν υπάρχει πουθενά. Μικρές παραπομπές στην ιστορία μας αφήνει να φανταστούμε ένα σπίτι στην Νέα Αγγλία στο οποίο γίνονται οι συναντήσεις.
Η Μυθολογια Κθουλου και η μαγεια που εμπεριέχεται σε αυτή λαμβάνει την μορφή της λατρείας και αργότερα της επιστήμης. Οι απεικονίσεις των τελετουργικών χώρων είναι θρησκευτικής φύσεως – Πέτρινοι κύκλοι, δασάκια που βρίσκονται γύρω από Μονόλιθους και αντεστραμμένες εκκλησίες. Στο διήγημα «Η Περίπτωση του Charles Dexter Ward» βλέπουμε έναν μαγικό ναό που είναι μία μνημειώδης κατασκευή, με ένα κύκλο από κύωνες στοιχισμένους σαν τους μονόλιθους του Στόουνχετζ, με ένα μεγάλο χαραγμένο βωμό στην βάση με τρία σκαλιά στο κέντρο.. Στο «The Dreams in the Witch House» διαβάζουμε μικρές παραπομπές στα τελετουργικά της μάγισσας Keziah Mason η οποία τελετουργεί σε έναν υπαίθριο ναό σε ένα παραποτάμιο νησί, όμως διατηρεί και ένα μικρό δωμάτιο τελετουργίας σε κάποια σοφίτα στην πόλη. Αυτό το δωμάτιο περιέχει ένα μικρό βωμό. Και πάλι η κατανόηση του Lovecraft για την τελετουργική μαγεία παραπέμπει στα εθιμοτυπικά στερεότυπα της Νέας Αγγλίας παρά σε εκείνα που παρουσιάζονται στα Απόκρυφα Γροιμόρια.
Ακόμη ένα παράδειγμα αυτής της αρχής βρίσκεται στο διήγημα «The Haunter of the Dark». Εδώ για μία ακόμη φορά βλέπουμε μία κοινή αμερικάνικη εκκλησία που μετατρέπεται σε έναν ναό κάποιας σκοτεινής Σέκτας. Ο ναός βρίσκεται στην καρδία του Providence, και γίνεται ο οίκος της σέκτας της απαστράπτουσας Σοφίας, ένα όνομα που έχει απήχηση και στον σύγχρονο Αποκρυφισμό. Η Εκκλησία είναι εγκαταλειμένη δεκαετίες, σκονισμένη αλλά ανέγκιχτη από τους δεισιδαίμονες γείτονες. Ο Ερευνητής ανακαλύπτει μία βιβλιοθήκη που είναι γεμάτη από βιβλία για την Μυθολογια Κθουλου και ένα δωμάτιο συναντήσεων που δεν διαφέρει από εκείνο που περιέγραψε στην εκκλησία της Νέας Αγγλίας, καθώς και ένα πιο ιδιαίτερο τελετουργικό θάλαμο.. Στο κέντρο του σκονισμένου δαπέδου υπήρχε σφηνωμένος ένας παράδοξα γωνιασμένος πέτρινος κίωνας αρκετών μέτρων ύψους που ήταν καλλυμένος με παράξενα ακατανόητα ιερογλυφικά. Κάτω από τον κίωνα βρισκόταν ένα μεταλλικό κουτί με ασσύμετρη μορφή. Και πάλι ακόμα και σε ένα αστικό εσωτερικό περιβάλλον του ναού επικρατεί η Λαβκραφτική ατμόσφαιρα της Μαγείας του Κθούλου, εκείνη των Σκοτεινών θεών που προσμένουν κρυμμένοι την επιστροφή τους μέσα από τα τρομερά αλλά δίχως περιγραφή τελετουργικά των διηγημάτων του Lovecraft..
Τέλος 1ου Μέρους
