Οι πρωτόπλαστοι, ο Δαιμονισμός και ο Εξορκισμός στον Κήπο της Εδεμ!!

NULLUS DIABOLOS, NULLUS REDEMPTOR

Λήμμα:

1. Η φράση «προπατορικό αμάρτημα» δεν αναφέρεται πουθενά στην Παλαιά Διαθήκη.

2. Η λέξη Εδέμ αναφέρεται μόνο στην πρωταρχική μορφή της Παλαιάς Διαθήκης.

3. Η λέξη pardez (παράδεισος) είναι περσικής καταγωγής και την συναντάμε πρώτη φορά στην ζενθική γλώσσα, δηλαδή, στην αρχαία περσική. Σημαίνει περίκλειστος κήπος, δηλαδή ο κήπος που περιβάλλεται από τείχους ή κιγκλιδώματα. Αυτή είναι η λέξη που οι Εβδομήκοντα επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν στην μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης, κατά την ελληνιστική περίοδο. Ο Ιησούς αναφέρει τον Παράδεισο ως τόπο αιώνιας μακαριότητας (Λουκάς, κγ-43) ενώ ο Απόστολος Παύλος ως τον Κήπο των Εκλεκτών από όπου οι εισερχόμενοι ατενίζουν τον Θεό (Α’ Κορινθίους, ιγ 9-12). Ο Φίλων τον τοποθετεί στον Κόσμο των Ιδεών.

4. Εδέμ (Εδίν) στην σουμεριακή γλώσσα σημαίνει τρυφή δηλώνοντας αμφίσημα την επιδίωξη της ηδονής αλλά και τον γόνιμο αγρό. Στην συριακή γλώσσα σημαίνει στέπα ή χέρσο πεδίο (Εδινού). Για τους Σουμέριους, ο παράδεισος λεγόταν Τιλμούν και διέφερε από την Εδίν, ως μια περιοχή όπου «όλα ήταν αγνά, καθαρά και φωτεινά». Γεωγραφικώς, η Εδέμ της Παλαιάς Διαθήκης ορίζεται από τους ποταμούς Φίσων (ίσως ο Ινδός ποταμός), Γίχων που διαπερνούσε όλη την περιοχή Χους (ίσως ο Γάγγης), Ευφράτη, Τίγρη και από το Νείλο.

5. Στην εβραϊκή θρησκεία, η έννοια του Παραδείσου αλλά και της Κόλασης αντικαθίστανται από την Σεόλ, την κατοικία των ψυχών μετά θάνατον. Οι δίκαιοι ανταμείβονται στην Γκαν Έντεν ενώ οι άδικοι τιμωρούνται στην Γκεϊνόμ έως ότου να μετανοήσουν.

6. Στον ινδουιστικό Παράδεισο Σβάργκα, φύονται δένδρα που εκπληρώνουν επιθυμίες, τα λεγόμενα Καλπαβρίκσα.

Νύχτα στον Κήπο της Εδέμ

Στον Κήπο της Εδέμ κατοικούσαν δύο όντα που έφεραν την εμφυσημένη Θεία πνοή στο σώμα τους. Η Εύα κι ο Αδάμ. Η γλώσσα της Αγίας Γραφής και δη της Παλαιάς Διαθήκης είναι φτιαγμένη με αρχέτυπες εικόνες που σφύζουν από έννοιες με πολύ πιο ουσιώδη σημασία από οποιαδήποτε λέξη. Σε αυτό το πλαίσιο, η Εύα είναι το θηλυκό στοιχείο που συμβολίζει την Φύση και ο Αδάμ είναι το αρσενικό στοιχείο που συμβολίζει τον Λόγο. Η Φύση σαρκώνει την ζωή δεχόμενη στον κόλπο της, το σπέρμα του Λόγου. Ζευγαρώνει, λοιπόν, με αυτό τον τρόπο, η αντιπαράθεση κι η αντίθεση, της σάρκας με το πνεύμα, του ζωώδους ενστίκτου με την θεωρητική ύπαρξη. Εάν ο Λόγος δεν σαρκωθεί είναι ένα αφηρημένο και χωρίς καμία υπόσταση νόημα. Ακριβώς, αυτή είναι η αιτία που ο Διάβολος επιλέγει να πλησιάσει την Εύα και όχι τον Αδάμ καθώς αυτή είναι κι η αιτία που κατέστησε ακάθαρτη την γυναικεία φύση -πέρα από την αδυναμία της στον πειρασμό- σε βαθμό που να μην της επιτρέπεται μέχρι και σήμερα η είσοδος στο Ιερό της Εκκλησίας, όπου είναι τοποθετημένη η Αγία Τράπεζα. Αυτό που κουβαλάει η Εύα και δεν της συγχωρεί η Εκκλησία δεν είναι η άφεση στον πειρασμό αλλά η έλλειψη υποταγής διότι ουσιαστικά δεν υποτάχθηκε σε κανέναν. Αψήφησε την θεϊκή εντολή, αψήφησε και παρέσυρε τον Αδάμ ενώ υποτίθεται πως ήταν υποδεέστερη του εφόσον πλάστηκε από την πλευρά του, και τέλος, δεν σύνηψε συμφωνία με τον Διάβολο αλλά του κήρυξε τον πόλεμο.

Να υπογραμμίσουμε εδώ πως στην εβραϊκή γλώσσα μία από τις ερμηνείες που μπορεί να πάρει η λέξη Σατάν είναι «ο κατά φύσιν εχθρός». Η πρόταση του Διαβόλου στην Εύα δεν είναι απλώς μια πνευματική πρόκληση αλλά μια πρόκληση που σκοπεύει να γίνει φυσική δυνατότητα, απευθύνεται στο ασθενές σώμα κι όχι στην δύναμη του πνεύματος. Αν το θέσουμε διαφορετικά, ο Διάβολος έθεσε στην Εύα ένα πρακτικό ζήτημα που ως γυναικά μπορούσε να αντιμετωπίσει πιο εύκολα κι επίσης πρακτικά σε σχέση με τον ηθικό διχασμό που δημιουργούσε, σε αντίθεση με τον Αδάμ. Ο Διάβολος επέλεξε προσεκτικά με ποιον από τους δύο θα συνδιαλεγόταν, όπως επέλεξε και την Ώρα. Την πλησίασε μεταμορφωμένος σε φίδι, την πλησίασε ερχόμενος από την πίσω μεριά της (“ενώπιος ενωπίω” βρέθηκε μόνο ο Μωυσής με τον Θεό), την πλησίασε ενώ στον Κήπο της Εδέμ ήταν νύχτα˙ ο Αδάμ απουσίαζε ή εξακολουθούσε να βρίσκεται εν υπνώσει. Θυμίζουμε ότι ο Αδάμ ζήτησε από τον Δημιουργό ένα πλάσμα ως σύντροφο επειδή ένιωθε μοναξιά. Ο Δημιουργός τον κοίμισε κι από την πλευρά του έπλασε την Εύα. Δεν γνωρίζουμε αν ο Αδάμ -όταν ο Όφις την πλησίασε- βρισκόταν ακόμη σε κατάσταση ύπνου καθότι στο κεφάλαιο της Γένεσης παραμένει ασαφές κατά την ροή της εξιστόρησης. Όπως κι αν έχει, ο Λόγος δεν μπορούσε να επέμβει. Επικρατούσε το σκοτάδι. Η ωμή διαβολή του Όφεως ήταν να την επηρεάσει ώστε να αναρωτηθεί τι απαγορευόταν να φάνε και για ποιο λόγο. Η Εύα του εξήγησε πως μπορούν να φάνε από όλους τους καρπούς πλην αυτού από το Δέντρο που βρίσκεται στο κέντρο του Παραδείσου διότι αν φάνε θα πεθάνουν. Ο Διάβολος λύνει τον προβληματισμό της κι εξαφανίζει την φοβία της, διαβεβαιώνοντας την ότι δεν θα πεθάνουν αλλά θα ανοίξουν τα μάτια τους (Σοφία) και θα γνωρίσουν το «καλό» και το «πονηρό». Ο πειρασμός ήταν η ισοθεϊα και η ευκαιρία της αυτοθέωσης. Την παρότρυνε δηλαδή να διαπράξει το δικό του αμάρτημα και να τον ακολουθήσει.

Υπάρχει μια λεπτομέρεια που συνήθως δεν σχολιάζεται ενώ αλλάζει όλο το σκηνικό του προπατορικού αμαρτήματος. Ο Οsho, το επισημαίνει αυτό με ιδιαίτερη έμφαση ξεκαθαρίζοντας ποιο είναι στην πραγματικότητα το «πονηρόν» μέσα από την ανατολική οπτική των πραγμάτων. Η διαβολή του Όφεως είναι ότι ενημέρωσε τους πρωτόπλαστους πως ο Δημιουργός τους, τους ζηλεύει και δεν θέλει να του πάρουν την θέση, όπως ακριβώς έγινε με τον Εωσφόρο ή και με τον Πύργο της Βαβέλ. Οι πρωτόπλαστοι τρώγοντας από το Δέντρο της Γνώσης θα έβλεπαν το Δέντρο της Ζωής και θα έτρωγαν από αυτό με συνέπεια να γίνουν αιώνιοι, όπως ακριβώς αιώνιος είναι ο Εωσφόρος και το Τάγμα του, οι οποίοι μετά την Κρίση θα παραμείνουν καταδικασμένοι. Ο Εωσφόρος δεν πρόλαβε να κριθεί ποτέ από τον Δημιουργό αφού κι εφόσον εκδιώχθηκε από τους Αγγέλους. Η Κρίση στην ουσία θα γίνει για εκείνον και φυσικά για το ανθρώπινο γένος αφού τον ακολουθήσαμε στην Πτώση. Επανερχόμενοι όμως στον Οsho, ο οποίος κουβαλάει την πνευματικότητα της Ανατολής και βλέπει την συγκεκριμένη ιστορία απαλλαγμένος από την χριστιανική ενοχική ματιά, θα δούμε ότι μας λέει πως το πρωτόπλαστο ζευγάρι επαναστάτησε απέναντι στην απαγόρευση του Θεού εγκαταλείποντας τον Παράδεισο για να αποκτήσει την ελευθερία του από έναν Δημιουργό που του έβαλε ως ζυγό την εντολή «μην το κάνεις αυτό» ενώ ως Πατέρας θα έπρεπε να διδάσκει την απελευθέρωση στα τέκνα του και όχι τις τύψεις και τον περιορισμό. Οτιδήποτε είναι απαγορευμένο είναι εκ προοιμίου προκλητικό και γεννάει την αντίδραση. Ποιο είναι το κακό που έκαναν τελικά ο Αδάμ και η Εύα; Γιατί ήταν τόσο κακό να φάνε από το Δέντρο της Ζωής; Οι πρωτόπλαστοι δεν ήταν πονηροί, ήταν αναζητητές της Αλήθειας και πλήρωσαν το τίμημα της ελευθερίας που διάλεξαν με την γέννηση της Αμαρτίας και του Θανάτου. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως δεν είχε νόημα η επαναστατημένη ελευθερία τους εφόσον οδηγεί στο Θάνατο. Ένας θεολόγος θα μας απαντούσε ότι η πράξη της αποστασίας αποτέλεσε ματαιότητα επειδή η αυθυπαρξία του ζεύγους δεν εκπληρώνει τον σκοπό της, ο οποίος είναι αυτή καθ’ αυτή η Ζωή. Ακριβώς αυτή ήταν η αποστολή του Ιησού, να διακαθαίρει την Αμαρτία ώστε να νικήσει το Θάνατο, επαναφέροντας την Τριαδική Υπόσταση και την Αγάπη που απώλεσαν οι Πρωτόπλαστοι, την οποία όντως εκπλήρωσε. Η αναστάσιμη ακολουθία μάλιστα αναγνωρίζει την προσωποποίηση της οντότητας του Θανάτου και αναφέρεται σε αυτήν με την θριαμβολογική φράση «Θάνατε που το νείκος σου;».

Το νόημα όλων αυτών όμως είναι πως το στερεότυπο του πατέρα που απαγορεύει και τιμωρεί έχει επικρατήσει δημιουργώντας εκατομμύρια ανθρώπων με ενοχές που συσσωρευμένες στο ασυνείδητο βρίσκουν έκφραση σε κάθε μορφής ψυχικής διαταραχής, ίσως και στην σχιζοφρένεια που δεν είναι πάντα ούτε μόνο παθολογική ή κληρονομική αλλά πολλές φορές γίνεται κι επίκτητη. Υπό αυτή την οπτική, όντως, η εμφυσημένη ψυχή μας φέρει έναν ή πολλούς δαίμονες, τους οποίους καλλιεργεί ώστε να ανθούν η κάθε λογής απαγορευτική θρησκευτική ηθική ανεξαρτήτως δόγματος, η οποία έχει μπολιάσει κάθε κοινωνική πτυχή και κυρίως αυτήν της παιδείας, με αποτέλεσμα να σέρνεται κάτω από δέρμα μας ασχέτως της θρησκευτικότητας ή μη, της θρησκείας ή της α-θρησκείας, της πίστης στο Θεό ή της αθεΐας.

Νύχτα στον Κήπο της Γεσθημανής

(Κατά Ματθαίον: 26, 36-46, Κατά Μάρκον:14,32-42, Κατά Λουκάν:22,39-46)

Η τελική σύγκρουση του Ιησού με τον Διάβολο έγινε στον Κήπο των Ελαιών που βρισκόταν πέρα από τον χείμαρρο των Κέδρων ενώ είχε πέσει η νύχτα κι επικρατούσε το σκοτάδι. Μπορεί αυτή τη φορά να μην πήρε την μορφή που προφητεύεται στην Παλαιά Διαθήκη «απόγονος δικός σου θα συντρίψει την κεφαλή του όφεως, εκείνος μεν θα του δαγκώσει την πτέρνα, αυτός όμως θα του συντρίψει την κεφαλή» (Γένεσις: 3,15) αλλά τον πλησίασε βάζοντας τον στον ίδιο πειρασμό που είχε βάλει και το πρωτόπλαστο ζευγάρι. Θα του χάριζε τον Κόσμο (η πρόταση είχε γίνει ήδη στην έρημο κατά την διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών) αν εγκατέλειπε την αποστολή του κι άφηνε τους ανθρώπους στην μοίρα της θνητότητας που επέλεξαν. Ο Ιησούς βγήκε νικητής από αυτό το σκοτάδι. Όπως την στιγμή της δοκιμασίας της Εύας απουσίαζε ο Αδάμ, έτσι και την στιγμή της ύστατης δοκιμασίας του Ιησού απουσίαζε η δύναμη της προσευχής των μαθητών του – του Πέτρου, του Ιωάννη και του Ιακώβου, των δύο τέκνων του Ζεβεδαίου κατά τον Μάρκο – που ενώ τους είχε ζητήσει να μείνουν άγρυπνοι και να προσεύχονται ώστε να τον προστατεύσουν και να αντλήσει από την ενέργεια τους, εκείνοι υπέκυψαν στην κούραση κι αποκοιμήθηκαν. «Το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενεί». Ακριβώς, η ίδια αδυναμία που έπληξε τον Αδάμ αλλά κυρίως την Εύα. Ο Όφις του Ιησού, ο πειρασμός που έπρεπε να αντιμετωπίσει και να νικήσει, ήταν η Σταύρωση. Μπροστά στο Μαρτύριο, η θνητή ανθρώπινη φύση του λύγισε ζητώντας να απαλλαγεί από την αποστολή του ώσπου τελικά βρήκε την δύναμη να νικήσει την αίσθηση του πόνου και την αποδέχτηκε. Κάτω από την ελιά της προσευχής του Θεανθρώπου δόθηκε η ισχυρότερη και καθοριστικότερη σύγκρουση μεταξύ Καλού και Κακού, Φωτός και Ερέβους. Η ιερή στιγμή που η ανθρώπινη υπόσταση συνδιαλέγεται με την θεϊκή. Η ελαία γίνεται το νέο Δέντρο της Ζωής. Σε αντίθεση με τον Αδάμ και την Εύα, η εκούσια επιλογή του θανάτου από τον Ιησού είναι ότι η δική του ελευθερία συμβόλιζε την αυτοθυσία και όχι την ατομικότητα. Ο θάνατος αναιρεί την αυθυπαρξία και την ατομικότητα οπότε με την θυσία του Ιησού, ο «έσχατος εχθρός» γίνεται ο ζωοποιός θρίαμβος της Αγάπης κι ο Θεός αποδέχεται κάθε άνθρωπο που την έχει εναγκαλιστεί, όπως και τον Υιό Του. Αν ο Ιησούς δεν είχε νικήσει τον Όφιν πατώντας του το κεφάλι δεν θα είχε ανοίξει ο δρόμος για την είσοδο της επιστροφής στην Εδέμ. Η μία επιλογή έγινε αντίδοτο και αντιπεπονθός της άλλης. Συμβολικά, αν θεωρήσουμε ότι οι δερμάτινοι χιτώνες που προμήθευσε ο Δημιουργός τους πρωτόπλαστους ενέδυσαν την αθάνατη και άυλη ψυχή τους που ενσαρκώθηκε, τότε ο Ιησούς ενσαρκώθηκε για να απελευθερώσει την ψυχή από την σάρκα και να τους δώσει την ευκαιρία να ταξιδέψουν πίσω στον Κήπο της Εδέμ. Ο Ιησούς σε αυτή την σκηνή εξορκίζει το δικό του προπατορικό αμάρτημα κι όπως έχουμε εξηγήσει και στο πρώτο άρθρο των Εξορκισμών γίνεται ο πρώτος εξορκιστής. Οι σταγόνες του ιδρώτα του έσταζαν σαν αίμα στο χώμα ενώ θεόσταλτος Άγγελος ήλθε εξ ουρανού για να ενισχύσει την πίστη και την δύναμη Του ενάντια στην αγωνία Του.

Το ζήτημα όμως είναι πως αν θεωρήσουμε το πρωτόπλαστο ζευγάρι ως «δαιμονισμένο» εφόσον υπέκυψε στον Όφιν καθώς κι ότι αυτή ήταν η απαρχή του Κακού τότε θα παρατηρήσουμε πως το δαιμονικό στοιχείο δεν ξεκίνησε από μέσα τους αλλά τους πλησίασε από το εξωτερικό περιβάλλον, από το φυσικό και το ζωικό βασίλειο, στο οποίο υποτίθεται πως εγκαταβιώνει. Ο Μartin Buber στο βιβλίο του “Good And Evil” δίνει τον εξής συμβολικό ορισμό στον Διάβολο ή αλλιώς στο Κακό: «η μαγιά στην ζύμη» εννοώντας πως οι δαίμονες που φέρει εκ γενετής η ψυχή μας είναι το ένζυμο που την βοηθά να αναπτυχθεί, να δοκιμαστεί και να βάλει στην λειτουργία την διαδικασία της ελεύθερης βούλησης. Ο John Milton περιφρονούσε την μοναστική ζωή διότι θεωρούσε πως είναι κάλπικη «αρετή» εφόσον δεν έχει δοκιμαστεί. Το Κακό υπάρχει για να σπρώχνει την ανθρωπότητα να ξεπεράσει την αδύναμη φύση της.

Ανάμεσα στον Όφιν και την Εύα εδραιώθηκε αγεφύρωτη έχθρα∙ η Εύα θα φέρει την οδύνη της ευθύνης της για τον κατακερματισμό της ανθρώπινης φύσης αποτελώντας πλέον την πηγή της θνητής ζωής εφόσον έπαψε να είναι πρόσωπο. Η έχθρα μεταξύ τους θα κορυφωθεί όταν ο Ιησούς ως απόγονος της θα συντρίψει τον εχθρό της.

Να θυμίσουμε τον διάλογο της Κασσιανής με τον αυτοκράτορα Θεόφιλο: «Εκ γυναικός τα χείρω» της είπε υπαινισσόμενος την αμαρτία της Εύας κι εκείνη του απάντησε «κι εκ γυναικός τα κρείττω» αφού ο Σωτήρας μας γεννήθηκε από γυναίκα, την Μαρία.

ΣΟΦΙΑ ΕΧΜΩΘ

«Κύριε˙ πάντα εν Σοφία εποίησας»

Ψαλμοί του Δαυίδ, 103, στίχος 24.

Ο Θεός έχει και μια θηλυκή πλευρά, με την οποία έφτιαξε-ποίησε τον κόσμο. Την Σοφία. Η βρώση του καρπού από το Δέντρο της Γνώσης διάνοιξε τους οφθαλμούς των πρωτόπλαστων κι απέκτησαν θεία γνώση, είδαν την Σοφία με την οποία ο Δημιουργός έκτισε το άυλο φως, μετατρέποντας το σε ζωή και ύλη. Η λέξη Σοφία στην εβραϊκή γλώσσα είναι πολυσήμαντη, όπως άλλωστε οι περισσότερες λέξεις της. Σημαίνει ταυτοχρόνως χειρωνακτική επιτηδειότητα, πανουργία, δολιότητα και μαγική τέχνη κάτι που προσιδιάζει στην ιδέα του κακόβουλου Δημιουργού, όπως εξηγήθηκε στο δεύτερο μέρος των Εξορκισμών. Η σοφία γενικότερα μπορεί να χρησιμοποιηθεί λόγω της δύναμης της και για καλό αλλά και για κακό σκοπό, οπότε –αν και παράξενο για την θρησκεία που αναζητά ανέκαθεν τον απόκρυφο νόημα των πάντων- οι εβραίοι προφήτες την απορρίπτουν. Σύμφωνα με την ισραηλιτική φιλοσοφία, την αληθινή σοφία κατέχει μόνο ο Θεός, ως ο μοναδικός σοφός. Ο άνθρωπος μπορεί μόνο να δει και να βιώσει την άμετρη σοφία με την οποία ο θεός έπλασε τον κόσμο αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει δικαίωμα ούτε την δυνατότητα να την εξιχνιάσει (Ιώβ 28[38-39],Σοφία Σειράχ 1[1-10],16 [1-22, 24 εξ,],24 [9], 39 [16εξ], 42 [15-43,33]).

Στον πρόλογο των Παροιμιών, η Σοφία παρουσιάζεται ως το πρόσωπο που δημιούργησε ο Θεός πριν από τον κόσμο, μετέχει στην Δημιουργία και τελικά, έρχεται στην Γη έχοντας ως αποστολή να αποκαλύψει στους ανθρώπους την Θεία Βούληση. Στις Εκκλήσεις έχει φωνή και κραυγάζει προσπαθώντας να νουθετήσει τους αμαρτωλούς. (Παροιμίες 1[20-33], 8 [1-9,22-25, 26-31, 32-36], 18). Στον Ιώβ, επίσης συμβαίνει το ίδιο˙ μάλιστα, μόνο ο Θεός γνωρίζει που κρύβεται η Σοφία διότι αποτελεί την πνοή και την αντανάκλαση της λάμψης Του και του αιώνιου Φωτός (Σοφία Σολομώντος 7,22-8,1). Στο βιβλίο της Σοφίας του Σολομώντος είναι γραμμένο: «Μαζί Σου είναι η Σοφία που γνωρίζει τα έργα σου διότι αυτή ήταν παρούσα όταν δημιουργούσες τον Κόσμο»(9, 9). Στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, η ανθρώπινη διάσταση του Ιησού περιγράφεται ακριβώς έτσι, δηλαδή ως ο έχων τα χαρακτηριστικά της Σοφίας και στην Αποκάλυψη ως ο Λόγος του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη Προς Κορινθίους επιστολή (1,24) τον ονομάζει δε «θεού Σοφία».

Στην γνωστική παράδοση, η Σοφία προσωποποιείται ως γυναικεία φιγούρα παίζοντας σπουδαίο ρόλο κυρίως στα σηθιανά κείμενα. Ο γιος της Σοφίας είναι ο Δημιουργός που αποκαλείται Σάκλας (ανόητος) ή Γιαλνταμπαώθ (τέκνο του χάους). Ο Δημιουργός γεννήθηκε χωρίς την συγκατάθεση του Θεού –πιο συγκεκριμένα, η μητέρα του τον συνέλαβε χωρίς άνδρα- και γι’ αυτό το λόγο ήταν ατελής και δύσμορφος. Η Σοφία πέρασε στο γιό της ένα μέρος του θεϊκού πνεύματος που την διακατείχε. Στο Απόκρυφο βιβλίο του Ιωάννη, εξιστορείται η Πτώση της Σοφίας από τον Παράδεισο όταν ξεγέλασε τον γιο της Γιαλνταμπαώθ ώστε να εμφυσήσει θείο φως και πνεύμα στον Αδάμ και να τον βγάλει από τον αιώνιο ύπνο. Ο Αδάμ έγινε, αμέσως, ο ευφυέστερος όλων των δυνάμεων. Έγινε πιο έξυπνος από τον Δημιουργό του. Οι δυνάμεις ζήλεψαν και τον εκδίωξαν από τον Ανώτερο Κόσμο μαζί με την μητέρα του που πλέον υποβιβάστηκε κι από Σοφία Εχαμώθ ονομάστηκε Σοφία Εχμώθ. Το εκπεσμένο της όνομα σημαίνει Σοφία Θανάτου. Η επιλογή κι η ανυποταξία της δημιούργησε την Ανεπάρκεια των Αιώνων (Επιστολή του Αποστόλου Πέτρου στον Φίλιππο). Στο Ευαγγέλιο του Ιούδα, ο Δημιουργός αναφέρεται ως ένας «αιμοδιψής αντάρτης» (Codex Tchacos).

Έσπερος

«Και εγένετο εσπέρα, και εγένετο πρωί, ημέραν μία»

(Γένεσις: 1,5)

Η κοσμική εμπειρία του Χρόνου διαφέρει από μία λειτουργική ημέρα που εις ανάμνηση της βιβλικής ημέρας της Δημιουργίας, ξεκινάει με τον Εσπερινό. Η Εσπέρα αποτελεί τον Καιρό της εποχής μας, μετά την Πτώση. Ο χρόνος γίνεται αντιληπτός και πραγματικός με το σημάδι του τέλους, όχι με την αρχή. Ο Θεός αφού είχε τελειώσει το έργο της κάθε ημέρας αναγνώριζε πως αυτό που είχε δημιουργήσει ήταν καλό. Η Εκκλησία καθαγιάζει με την λειτουργία του Εσπερινού, τον Καιρό της επόμενης ημέρας. Ο Πρώτος Άνθρωπος άνοιξε τους οφθαλμούς του, το πρώτο εκείνο βράδυ, αντίκρισε την Δημιουργία, ευχαρίστησε τον Θεό κι απόκτησε επίγνωση του εαυτού του, την οποία έχασε διαπράττοντας το ατόπημα της βρώσης του απαγορευμένου καρπού με συνέπεια να ανακαλύψει την αποτυχία και την σκοτεινιά του Κόσμου και να εγκολπωθεί στην ψυχή του την Αμαρτία. Η πιο συγκλονιστική στιγμή της εκδίωξης και της Πτώσης των πρωτόπλαστων είναι η εικόνα του Αδάμ που καθισμένος έξω από τον Παράδεισο κλαίει μέσα στη νύχτα. «Εκάθισεν Αδάμ απέναντι του Παραδείσου και την ιδίαν γυμνώσιν θρήνων οδύρετο». Μιμούμενος την στιγμή, ο ιερουργός σβήνει τα φώτα του ναού, βγάζει τα άμφια του και κλείνει την Ωραία Πύλη του Ιερού. Η θεία λειτουργία του εσπερινού ξεκινά, λοιπόν, όχι με την Δημιουργία αλλά με την Πτώση. Ο Εσπερινός είναι η ευχαριστία του ανθρώπου για την δεύτερη ευκαιρία που του δόθηκε μέσα από τον ερχομό του Ιησού. Ο Ένας, ο νέος Αδάμ, φέρνει ξανά νόημα στον Κόσμο, μέσα από το σκοτάδι. Η Αμαρτία και ο Θάνατος βρίσκονται στην δύση τους, στο βράδιασμα τους, οπότε έχει αναγνωριστεί ήδη, η Ανέσπερη Ημέρα. Το έργο του Χριστού ήταν να φέρει το πλήρωμα του χρόνου, κάνοντας την Αιώνια Ζωή να είναι το κρυμμένο νόημα του Καιρού και κατέστησε ως σκοπό της επίγειας ζωής Του στον πεσμένο κόσμο, την ανακάλυψη του μυστηρίου του ερχόμενου Κόσμου.

Οι πρωτόπλαστοι μπορεί να μην κατόρθωσαν να φάνε τότε, στην αρχή των Πάντων, από τον Δέντρο της Ζωής αλλά η επιστήμη είναι πολύ κοντά τώρα, στο να ανακαλύψει το μυστικό της ζωής στα κύτταρα των ανθρώπων. Υπάρχουν αιωνόβια φυτά, αιωνόβια ζώα οπότε γιατί όχι και ο άνθρωπος; Τα ιερατεία όλων των μορφών θα χάσουν την χρησιμότητα τους όταν ο άνθρωπος γίνει αθάνατος αποδεσμευμένος από την υποτιθέμενη μυστική γνώση της σοφίας και της αθανασίας που προσπάθησαν να του αποκρύψουν ανά τους αιώνες των αιώνων.

...to be continued