Principia Discordia :Το κειμενο που “αλλαζει” συνειδησεις: Οι Εικονικές Τοπογραφίες του κόσμου μας είναι γεμάτοι από Αγγέλους και Εξωγήινους, από Ψηφιακές Θεότητες και μυστικιστικά μυαλά, από βδελυγμίες και δαιμονικές οντότητες. Και η ατομική μας Συνειδητότητα σε αυτό τον σύγχρονο κόσμο βαδίζει σε αχαρτογράφητα πνευματικά ύδατα.
Όλα έχουν ειπωθεί στο παρελθόν κατά κάποιο τρόπο. Όμως δεν είναι το μήνυμα αυτό που μετράει στην παρούσα φάση, αλλά το διάμεσο που μεταφέρει αυτό το μήνυμα. Όταν το «Θεικό» μεταφέρεται μέσα από τον άνθρωπο, πραγματώνεται σε συνάρτηση με τον χώρο και το χρόνο, και αυτό ισχύει για τους «προφήτες», τους «οιωνούς» και τα «διάμεσα» που εμφανίζονται συχνά και μέσα από τον πολιτισμό που εξελίσσεται ανάλογα.
Η Έννοια του Ιερού, του Θεικού ενυπάρχει πάντα μέσα στην ανθρώπινη φύση. Τα σημάδια του είναι παντού, συγχωνεύονται μέσα στο αστικό τοπίο, στην λογοτεχνία και την τέχνη του κόσμου. Για τον Συγγραφέα του Φανταστικού Philip K. Dick, τα ιερότερα πράγματα της Ανθρωπότητας ήταν μεταμφιεσμένα ως σκουπίδια που εισχωρούσαν μεταμφιεσμένα στις ζωές μας ως τα απορρίματα ενός δυστοπικού κόσμου.
Καθώς η σύγχρονη κοινωνία ξεκινούσε το νέο της ταξίδι της προς το μεταμοντέρνο χάος, τα ποιητικά ξεσπάσματα και τις μακάριες αποκαλύψεις, εμφανίστηκε ένα νέο ιερό τοπίο τριγύρω. Μία νέα υπερβατική κατάσταση βρήκε τον δρόμο της μέσα από τις πολιτιστικές δομές, και όσο παράδοξο και αν ακούγεται, το διάμεσο που χρησιμοποιήθηκε για να εξαπλωθεί αυτή η νέα Υπερβατική τάση, ήταν το Χάος που αντίθετα με όσα πιστεύουμε για την αναρχική του φύση και την ανούσια κακοφωνία του, λειτουργεί στην πραγματικότητα ως καμβάς από τον οποίο ξεπηδούν νέα μοτίβα.
Καθώς εξελίχθηκαν οι νέες χαοτικές επιστήμες εμφανίστηκε μία θεωρία, μία μέθοδος που κρυβόταν πίσω από την χαοτική τρέλα. Το Χάος, όπως μάθαμε λίγο αργότερα δεν λειτουργούσε απομονωτικά. Με την εξέλιξη της θεωρίας του «Φαινόμενου της Πεταλούδας» κατανοήσαμε πως μία απειροελάχιστη διαταραχή σε ένα μέρος του πλανήτη (η πεταλούδα που τινάζει τα φτερά της) μπορούσε να επιφέρει μία κλιματική αλλαγή σε ένα άλλο μέρος του πλανήτη (τυφώνας για παράδειγμα). Έτσι κατανοήσαμε πως όλα λειτουργούν μέσα από μοτίβα μέσα από την ανάπτυξη της ενδελεχούς έρευνας της Επιστήμης του Χάους. Όμως αυτή η έρευνα υπήρχε και νωρίτερα μέσα από διαφορετικές μορφές πολιτισμού, αναγνωρίζοντας το χάος ως τον προάγγελο διαφορετικών στάδιων Συνειδητότητας.
Πολλές μορφές και λειτουργίες που αναδύονται ως πτυχές της Ανθρώπινης κατάστασης «φυτεύονται» πρώτα στον Πολιτισμό πριν υλοποιηθούν και στην πραγματικότητα, μιας και το Θεικό αναδεικνύει τις υλοποιημένες πτυχές της ανθρώπινης Συνειδητότητας. Και αυτό που μας δείχνει η Θεική τέχνη είναι το γεγονός πως η παρουσία του στο Matrix της ψεύτικης πραγματικότητας καθορίζεται από την δυνατότητα της Συνειδητότητάς μας να το δεχτούμε και να το αναγνωρίσουμε. Πως ζούμε σε μία κατασκευασμένη Πραγματικότητα. Το χάος, καθώς και τα μοτίβα που εμπεριέχονται στα φυσικά, υπολογιστικά, βιολογικά και κοινωνικά συστήματα είναι επίσης μοτίβα του ανθρώπινου Νου. Για την ακρίβεια, μπορούμε να πούμε πως το Χάος είναι μέρος της τάξης του Κόσμου.
Principia Discordia :Το κειμενο που “αλλαζει” συνειδησεις
Τα σημάδια για την Μαγεία, το Χάος και τις Υπερβατικές διόδους ξεπηδούσαν παντού στον Μεταπολεμικό Δυτικό κόσμο και τα χρόνια που ακολούθησαν. Η Ενοχική Μαγεία, τα τελετουργικά του Τάγματος της Χρυσής Αυγής, ο επαναπρογραμματισμός του Εαυτού – όλες διαδικασίες που ανέπτυσσαν ένα ολοένα αυξανόμενο πειραματισμό του ανθρώπινου Νου. Μέσα από αυτά ξεπήδησαν και μερικές σχεδόν αναρχικές ανατρεπτικές διδαχές που άγγιζαν τα όρια του Μυστικισμού, και ένα από αυτά ήταν το κείμενο Principia Discordia (Η «Αρχή της Ασυμφωνίας» σε ελεύθερη μετάφραση).
Το κείμενο βγήκε στις αρχές της δεκαετάις του 1960 ως το «Ιερό κείμενο» του Ντισκορντιανισμού (Discordianism). Γραμμένο από τον Greg Hill και τον Kerry Thornley, το Discordia ήταν μία μίξη λατρείας μίας Θεότητας μέσα από την τάξη και την Αταξία, ως ψευδαισθήσεις που επιφέρουν την ισορροπία. H Πέμπτη αρχή του Principia Discordia αναφέρει “V – Ένας Ντισκορτιανιστής απαγορεύεται να πιστεύει εκείνα που διαβάζει”. Μέσα από αυτή τη φράση το Principia Discordia αντιμετωπίζει την ανάπτυξη της αλήθειας προωθώντας την ιδέα πως όλες οι διδαχές είναι αληθινές κατά μία έννοια, ψευδείς κατά μία άλλη έννοια, ανούσιες κατά μία έννοια, ουσιαστικές κατά μία άλλη. Με λίγα λόγια, όλα τα ενδεχόμενα της αλήθειας παραμένουν εντελώς και πλήρως ανοιχτά.
Το Discordia επηρέασε την συγγραφή του Φιλόσοφου – Συγγραφέα Robert Anton Wilson που το έκανε πιο δημοφιλές μέσα από τα βιβλία του , και ειδικότερα την τριλογία “The Illuminatus”. Τα περιεχόμενα αντήχησαν μέσα από τον Συγγραφέα William S. Burroughs που πέρα από τους πειραματισμούς του με παρόμοιες τεχνικές αφήγησης, υιοθέτησε την λογική «Τίποτε δεν είναι εντελώς αληθινό, τα πάντα είναι επιτρεπτά».
Εκείνη την εποχή οι μάγοι της συγγραφής προσέθεταν ολοένα και περισσότερα μαγικά στοιχεία για τον σύγχρονο αναγνώστη και αρκετοί από αυτούς συνδέθηκαν με το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής. Όμως ένα άλλο ρεύμα που ονομάστηκε Μαγεία του χάους απορρόφησε πολλούς από αυτούς, ένα σύστημα που συνδύασε τις μορφές του Νεοσαμανισμού, την Ανατολική Φιλοσοφία, την Κβαντική Επιστήμη, τις οπτικές τέχνες αλλά και την επιστήμη των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών.
Αυτα τα χαοτικά μονοπάτια είχαν ως στόχο να αποσταθεροποιήσουν τα μοτίβα της εδραιωμένης πραγματικότητας και στόχευαν στην ριζική αφύπνιση του Νου χρησιμοποιώντας τα παραπάνω μέσα, αλλά και πιο πρόσφατα εισαγάγοντας τις μεταφορές τους στον Κινηματογράφο. Αν παρατηρήσουμε θα διαπιστώσουμε πως η ιδέα πως βρισκόμαστε παγιδευμένοι μέσα σε ένα όνειρο, ή μέσα σε μία σειρά ονείρων, έχει παρουσιαστεί σε αρκετές ταινίες ως τώρα, με παραδείγματα το “The Truman Show, την Τριλογία Matrix αλλά και το Inception. Στις ταινίες αυτές παρουσιάζεται η ιδέα πως βρισκόμαστε και ζούμε μέσα σε μία κατασκευασμένη πραγματικότητα – ένα γνωστικό σιμουλάκρουμ της πραγματικής – γεμάτης πιθανότητες αλήθειας…
