τρομακτικοι θρυλοι: Ακόμα και αν κάποιος δεν πιστεύει στο υπερφυσικό, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν κάποια τρομακτική ιστορία ή τρομακτικό θρύλο για υπερφυσικά πλάσματα που ανατριχιάζουν ακόμα και στο άκουσμά τους. Υπάρχουν διάσημοι μύθοι και τρομακτικοι θρυλοι για τέτοια πλάσματα όπως το Τσουπακάμπρα ή το τέρας του Λοχ Νες για παράδειγμα, όμως υπάρχουν παντού στον κόσμο και λιγότερο γνωστοί αλλά εξίσου τρομακτικοι θρυλοι για τέτοια αφύσικα πλάσματα και οντότητες. Ας δούμε λοιπόν μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα που προκαλούν πραγματικό τρόμο!
τρομακτικοι θρυλοι: Το φάντασμα του Ξυλοκόπου
Στα τέλη του 1800 ένας Ιρλανδός μάγειρας ονόματι Ryan ταξίδεψε στον Καναδά και πιο συγκεκριμένα στο Νιού Μπράνζουικ για να εργαστεί σε μία κατασκήνωση ξυλοκόπων κοντά στον ποταμό Dungarvon. Ένα από τα καθήκοντά του ήταν να ξυπνά όλους τους υπόλοιπους για πρωινό όμως ο αρχηγός της κατασκήνωσης που απαίτησε από τον Ryan να δώσει όλες του τις οικονομίες για να βοηθήσει τους υπόλοιπους. Ο Ryan αρνήθηκε και τότε ο αρχηγός έστειλε την ομάδα για κυνήγι και έμεινε πίσω μαζί του. Όταν επέστρεψαν οι άντρες ο Ryan ήταν πια νεκρός και τα λεφτά του έλειπαν.
Ο αρχηγός υποστήριξε πως ο άτυχος μάγειρας πέθανε ξαφνικά από κάποια ασθένεια και διέταξε τους άντρες του να κάψουν το σώμα του σε ένα ρηχό τάφο στο δάσος. Οι τρομακτικοι θρυλοι που διασώζονται από τότε αναφέρουν πως το πνεύμα του Ryan στοίχειωσε την κατασκήνωση και το δάσος με τρομερές κραυγές από το υπερπέραν. Τρομοκρατημένοι οι άντρες μαζί με τον αρχηγό εγκατέλειψαν την κατασκήνωση και δεν επέστρεψαν ποτέ. Από τότε και δεκαετίες αργότερα υπάρχουν μαρτυρίες ανθρώπων που ανέφεραν πως άκουσαν τις απόκοσμες κραυγές του Ryan στο δάσος κοντά στον ποταμό!
Η Τρομερή Στρύγκα
Ένα τρομερό μυθολογικό τέρας της Σλαβικής μυθολογίας, η Στρύγκα σύμφωνα με τον θρύλο, έχει δύο ψυχές, δύο σειρές από δόντια και δύο καρδιές. Οι τρομακτικοι θρυλοι αναφέρουν πως αυτά τα πλάσματα ξεκινούν με ανθρώπινη όψη αλλά εκδιώκονται από το σπίτι τους επειδή έχουν δαιμονική ψυχή. Όταν πεθαίνουν στην απομόνωση μία από τις δύο ψυχές τους περνούν στην επόμενη ζωή ενώ η άλλη παραμένει και γίνεται δαίμονας. Αυτός ο δαίμονας τρέφεται λοιπόν με ζωντανά πλάσματα για να επιβιώσει. Το πρώτο στην προτίμηση είναι το ζωικό αίμα όμως σύντομα χρειάζονται κάτι παραπάνω και επιθυμούν να τραφούν από τους ανθρώπους.
Ο θρύλος αναφέρει πως πρώτα κυνηγούς τους ανθρώπους που τους αδίκησαν όσο ήταν στη ζωή. Ο Σλαβικός αυτός μύθος αναφέρει και τρόπους εξόντωσης των δαιμονικών αυτών όντων όπως το χαστούκισμα του πλάσματος με το αριστερό χέρι, η τοποθέτηση μικρών αντικειμένων στον τάφο της στρυγκας και το κάψιμο του σώματος γυρισμένο ανάποδα.
Lady Koi Koi
Στα μέσα του 20ου αιώνα μία πανέμορφη νέα δασκάλα κατέφτασε σε ένα σχολείο της Νιγηρίας. Τα παιδιά της έδωσαν το παρατσούκλι Λαίδη (ή μαντάμ) Koi Koi, επειδή ο ήχος αυτός έμοιαζε με τον ήχο που έκαναν τα τακούνια της όταν περπατούσε. Δυστυχώς η όμορφη δασκάλα ήταν κακή με τους μαθητές τους και συχνά χτυπούσε τα παιδιά απολαμβάνοντας τις πράξεις της. Τα παιδιά ανέφεραν τα περιστατικά στον διευθυντή όμως εκείνος δεν τα πίστεψε ακόμα και αφότου είχε χτυπήσει τόσο πολύ ένα μαθητή που τον πήγαν στο νοσοκομείο.
Τελικά τα παιδιά πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και μία νύχτα επιτέθηκαν στην Λαίδη Koi Koi. Την φίμωσαν, πέταξαν ένα ύφασμα πάνω από το κορμί της και άρχισαν να τη χτυπούν ώσπου έπαψε να κινείται. Στην συνέχεια πέταξαν το κορμί της έξω από τις πύλες του σχολείου ελπίζοντας πως θα κατηγορηθεί κάποιος κλέφτης για αυτή την πράξη. Λίγο αργότερα, ένας ένας οι μαθητές που είχαν συμμετάσχει στην πράξη ενάντια στην δασκάλα άρχισαν να εξαφανίζονται και τελικά το σχολείο έκλεισε. Η ιστορία της Lady Koi Koi διαδόθηκε και σε άλλα σχολεία και σύντομα διάφοροι μαθητές άρχισαν να ακούν τον παράξενο και απόκοσμο ήχο από τα τακούνια της δασκάλας..
Ο Μόρος του θανάτου
Στην ελληνική λαογραφία εμφανίζεται στην Κέρκυρα και σε πολλές ακόμη περιοχές ο θρύλος του μόρου. Ενός τρομερού πλάσματος που τρομοκρατούσε τους περαστικούς τις νύχτες στα χωράφια ή τα μονοπάτια των παλιών χωριών. Ο μόρος άλλες φορές απεικονίζεται ως ένα πλάσμα μούμια καλυμμένο με επιδέσμους και σκοτεινά μάτια, και άλλες φορές σαν ψιλόλιγνη σκιά που παραπέμπει στους σκιανθρώπους και την μόρα. Η σκοτεινή αυτή μορφή εμφανιζόταν παλαιότερα στα χωριά, τις εποχές που δεν υπήρχε ρεύμα σε ένα μεγάλο κομμάτι της χώρας, τότε που οι τρομακτικοι θρυλοι και οι παραδόσεις ήταν πάρα πολλές σχετικά με αντίστοιχα πλάσματα. Στην ελληνική μυθολογία, ο Μόρος ήταν η θεότητα-προσωποποίηση της επικείμενης μοίρας, που οδηγεί τους θνητούς στο θανάσιμο πεπρωμένο τους.[1][2]
Ο Μόρος ήταν γιος της Νυκτός, της αρχέγονης θεάς της νύχτας. Ο Μόρος ήταν επομένως αδελφός των Μοιρών, οι οποίες έλεγχαν το πεπρωμένο. Αδέλφια του Μόρου ήταν επίσης ο Θάνατος και οι Κήρες, που αντιπροσώπευαν τη φυσική πλευρά του θανάτου (οι Κήρες ήταν φορείς του βίαιου θανάτου και της θανατηφόρου αρρώστιας, ενώ ο Θάνατος προσωποποιούσε τον ήρεμο θάνατο).
Ο Υγίνος γράφει ότι πατέρας του Μόρου ήταν ο Έρεβος, αλλά στη Θεογονία του Ησιόδου αφήνεται να εννοηθεί ότι η Νυξ γέννησε τον Μόρο, όπως και τα άλλα αδέλφια του, από μόνη της.
Η Ακέφαλη Μοναχή – Καναδάς
Μετά τους Αμερικανο-Ινδιάνικούς πολέμους μία Γαλλίδα μοναχή που ονομαζόταν αδερφή Μέρι πήγε στο Νιού Μπράνζουικ του Καναδά για να βοηθήσει του Αποικιοκράτες που είχαν ξεφύγει από τους βρετανούς. Λίγο μετά την άφιξή της στην κοινότητα, οι βρετανοί άκουσαν πως η ομάδα αυτή είχε διαφύγει την σύλληψη και ξεκίνησαν την αναζήτησή τους. Αφού την εμπιστεύονταν, της έδωσαν λοιπόν ότι πολύτιμο ειχαν σε περίπτωση που συλλαμβάνονταν και εκείνη έθαψε τα τιμαλφή σε ένα ασφαλές μέρος ώστε να μην κλαπούν. Μερικές μέρες αργότερα η μοναχή διέσχιζε ένα δασάκι όταν μία ομάδα αντρών της επιτέθηκε και απαίτησε να τους πει την τοποθεσία που είχε θάψει τα πολύτιμα αντικείμενα.
Εκείνη αρνήθηκε και της έκοψαν το κεφάλι. Το σώμα της άτυχης μοναχής επιστράφηκε στην Γαλλία και λίγο αργότερα υπήρξαν αναφορές πως είδαν μία φιγούρα να περπατάει στο ίδιο μονοπάτι που διέσχιζε εκείνη κάθε βράδυ. Μία συγκεκριμένη μέρα ένας άντρας περπατούσε σε αυτό το μονοπάτι όταν παρατήρησε μία μοναχή και ούρλιαξε από τρόμο όταν πλησίασε αφού διαπίστωσε πως ήταν ακέφαλη. Ο Θρύλος της ακέφαλης μοναχής αναφέρει πως την βλέπουν ακόμα και σήμερα να περιφέρεται μέσα στην νύχτα όταν υπάρχει πανσέληνος, αναζητώντας το χαμένο κεφάλι της.
Kludde — ο σκύλος δαίμονας
Λένε πως ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου όμως το πλάσμα Kludde είναι ένα πλάσμα που κανείς δεν θα ήθελε στο πλευρό του. Στην Ολλανδική λαογραφία το Kludde είναι ένα πλάσμα που αλλάζει μορφές και συχνά παίρνει την όψη ενός τεράστιου σκύλου ενώ άλλες φορές μεταμορφώνεται σε μικρό δέντρο που γιγαντώνεται μπροστά στα μάτια των θεατών.
Ο Θρύλος αναφέρει πως το Kludde στοιχειώνει τους εγκαταλελειμένους δρόμους του βελγίου ψάχνοντας για ανυποψίαστους περαστικούς τις νύχτες. Το μόνο πράγμα που ακούγεται πριν το πλάσμα επιτεθεί είναι ο ήχος των αλυσίδων. Όταν το Kludde βρει το θύμα του πηδάει στην πλάτη του και το ρίχνει στο πάτωμα, μπήγοντας τα κοφτερά νύχια και δόντια στις σάρκες του.
Dearg Due: Η νεκρή νύφη
Σε μία εποχή όπου τα συνοικέσια ήταν συνηθισμένα στην Ιρλανδία, υπήρχε μία νεαρή γυναίκα που ερωτεύτηκε έναν εργάτη στο χωριό της. Ο πατέρας της όμως αποφάσισε να την παντρέψει με ένα πλούσιο μα μοχθηρό άντρα που ήταν και άρχοντας του τόπου. Μετά τον αναγκαστικό γάμο εκείνη υπέφερε τα μαρτύριά του, αφού την κλείδωνε για εβδομάδες σε κελί και την χρησιμοποιούσε όποτε ήθελε. Η κοπέλα έπεσε σε κατάθλιψη, σταμάτησε να τρώει και τελικά πέθανε από στεναχώρια. Ο άντρας της σύντομα ξαναπαντρεύτηκε και ο πατέρας της κοπέλας δεν νοιάστηκε για τον χαμό της κόρης του αφού έγινε πλούσιος.
Έτσι το πνεύμα της κοπέλας ήταν τόσο εκνευρισμένο που βγήκε από τον τάφο διψασμένο για εκδίκηση. Έτσι σκότωσε τον πατέρα και τον μοχθηρό άντρα της και έγινε γνωστή ως Dearg-Due, αποκτώντας δίψα για ανθρώπινο αίμα. Το δαιμονικό πνεύμα παρέσυρε άντρες σε σκοτεινά και κρυφά σημεία όπου πραγματοποιούσε επιθέσεις και τους έπινε το αίμα. Ο θρύλος αναφέρει πως καιρό μετά εξαφανίστηκε αλλά αναφορές μιλούν για εμφάνιση του πνεύματος κάποιες παράξενες βραδιές ενώ ο τάφος υπάρχει στο Waterford της Ιρλανδίας.
Εσείς γνωρίζετε κάποιο τρομερό θρύλο από την Ελλάδα ή τον υπόλοιπο κόσμο που αφήνει τον κόσμο ξάγρυπνο από τον φόβο στο άκουσμά του και μόνο;
