Το συγκεκριμένο σπήλαιο, η σπηλιά της Τσακαλόπετρας έχει μια ιστορία 600 ετών, από την εποχή της τουρκοκρατίας, όταν κάτοικοι του χωριού, του Πύθιου Ελασσόνας, την χρησιμοποιούσαν σαν κρησφύγετο από τους Τούρκους αλλά και από τους Γερμανούς στην συνέχεια. Το συγκεκριμένο σπήλαιο, αποτέλεσε και σημείο συγκεντρώσεων της Φιλικής Εταιρείας.
Αυτή η περιοχή ονομάζεται Πόρτες του Ολύμπου και αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα γεωμαγνητικά μέρη της Ελλάδας. Υπάρχουν οι μαρτυρίες για φώτα στον ουρανό, για ηλεκτρομαγνητικά πεδία αλλά κυρίως και για εξαφανίσεις κατοίκων της περιοχής. Συγκεκριμένα ένας κάτοικος αφού είχε εξαφανιστεί για 3 μέρες, όταν επέστρεψε περιέγραφε περίεργα πράγματα. Μέχρι και ότι αντίκρισε υπόγειες πόλεις.
Λέγεται ακόμη ότι το ισχυρό γεωμαγνητικό και ηλεκτρικό πεδίο, με το οποίο είναι φορτισμένη η συγκεκριμένη σπηλιά της Τσακαλόπετρας, έχει κινήσει το ενδιαφέρον και επιστημόνων της NASA ώστε να κάνουν τα δικά τους πειράματα.
Μέσα σε αυτό το σπήλαιο υπάρχει και ένα εκκλησάκι στο οποίο η Φιλική Εταιρεία του Κοραή, είχε αφήσει έγγραφα-εντολές προς τους κατοίκους του χωριού, τα οποία έγγραφα σώζονται μέχρι και σήμερα.
Υπάρχουν οι μαρτυρίες ορειβατών του Χιονοδρομικού Ορειβατικού Κέντρου Ελασσόνας που αναφέρουν πως κάνοντας αναρρίχηση στην περιοχή του σπηλαίου ακούγανε πεντακάθαρα ομιλίες τις οποίες δεν μπορούσαν να εντοπίσουν από που έρχονταν.
Οι θρύλοι και οι ιστορίες γύρω από αυτό το ιερό βουνό, είναι αμέτρητοι. Είτε πρόκειται για φυσικά φαινόμενα, είτε πρόκειται για ανεξήγητα γεγονότα, ή ακόμα και για μύθους που κρατάνε για χρόνια, ένα είναι σίγουρο, ότι ο Όλυμπος στην μυθολογημένη ιστορία, δεν αποτέλεσε τυχαία το σημαντικότερο μέρος της Ελλάδας… Δεν αποτέλεσε τυχαία, το κέντρο του κόσμου.
Η μυθολογία του Πυθίου
Το αρχαίο Πύθιο, το οποίο επισημάνθηκε στις θέσεις «Άγιοι Απόστολοι» και «Τοπόλιανη», του σημερινού Πυθίου, στις παρυφές του Ολύμπου, ήταν ο ιερός τόπος του Πυθίου Απόλλωνα -θεός τον οποίο σέβονταν όλοι οι Περραιβοί. Το όνομα της πόλης του Πυθίου βρέθηκε σε επιγραφή από τους Δελφούς.
Στο λόφο «Άγιοι Απόστολοι» έχουν ανασκαφεί δύο ναοί ρωμαϊκών χρόνων, αφιερωμένοι στον Απόλλωνα Πύθιο και στον Ποσειδώνα Πατρώο, ενώ από την ΙΕ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Λάρισας, έχουν έρθει στο φως συνολικά τρεις ναοί: Απόλλων Πύθιος, Ποσειδών Πατρώος και Άρτεμις.
Οι ναοί χρονολογούνται στην περίοδο της αυτοκρατορίας του Οκταβιανού Αυγούστου, ενώ κάτω από την τελευταία υπήρχε πρωιμότερη οικοδομική φάση. Το πρώτο ιερό πιθανόν να καταστράφηκε κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων των Ρωμαίων και η εμβέλεια των νέων ναών, που αναγέρθηκαν με εντολή του αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου, ξεπερνούσε το πανθεσσαλικό επίπεδο. Οι μύθοι που αναπτύχθηκαν γύρω από το ιερό του Πυθίου Απόλλωνα συσχέτισαν τη λατρεία του Απόλλωνα με τους Δελφούς. Ωστόσο, οι τελετές είχαν την προέλευσή τους στους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής των Τεμπών, δηλαδή στους Θεσσαλούς και τους Περραιβούς. Ακόμη, ο Απόλλωνας λατρεύτηκε ως Λύκειος και ως Δώρειος. Σύμφωνα με τις επιγραφές που βρέθηκαν από την ΙΕ΄ ΕΚΠΑ διαπιστώθηκε ότι στο πανάρχαιο ιερό υπήρχαν σύνναοι θεοί όπως ο Ασκληπιός, ο Δίας Κεραύνιος και η Αφροδίτη. Στο αρχαίο Πύθιο απαντάται, ακόμη, η λατρεία της Αρτέμιδος με τα προσωνύμια Ειλειθυία, Φωσφόρου και Αγαγυλαίας. Λατρευόταν η θεά Ενοδία με το προσωνύμιο «Πατρώα», ο Ηρακλής, η Δήμητρα και πιθανόν ο Διόνυσος και η Θέμις. Τέλος, στο Πύθιο μαρτυρείται και η αυτοκρατορική λατρεία.
Αμύθητος θησαυρός σε μυστηριώδη σπηλιά του Ολύμπου, το 1937…
Το 1937, μια περίεργη, όσο και μυστηριώδης, υπόθεση απασχολούσε τις Αστυνομικές Αρχές. Ένας άνθρωπος, ονόματι Α. Αμβροσιάδης, με ένα εξαιρετικά πλουτοφόρο μυστικό, έγινε άφαντος.
Αστυνομία και Χωροφυλακή είχαν εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό του σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, ώστε να τον βρουν ζωντανό ή νεκρό. Σκοπός τους ήταν να αποκαλυφθεί αν ο εξαφανισμένος Αμβροσιάδης ήταν ένας μικροαπατεώνας ή το τραγικό θύμα του πλουτοφόρου μυστικού του.
Η αλλόκοτη αυτή ιστορία ξεκίνησε στα τέλη του 1936, όταν αλλεπάλληλα τηλεγραφήματα προς τις Αρχές και τον Τύπο ανέφεραν ότι δύο νέοι χωρικοί, ο Α. Αμβροσιάδης και ο Ν. Φουρτουνόπουλος ή Φωτεινόπουλος, παρουσιάστηκαν στους αρμόδιους της Θεσσαλονίκης και τους εξομολογήθηκαν πως ήταν κάτοχοι ενός αληθινά μυθικού μυστικού, που ελλόχευε στο ‘Όρος των Θεών, στον Όλυμπο.
Συγκεκριμένα, ο Αμβροσιάδης τόνιζε ότι είχε βρεθεί πάνω στον Όλυμπο και κάπου εκεί κοντά, όπου η παράδοση τοποθετούσε τον Θρόνο του νεφεληγερέτη Δία, προέβη σε μια συνταρακτική ανακάλυψη. Βρέθηκε, λοιπόν, τυχαία μπροστά σε ένα σπήλαιο, του οποίου το ελικοειδές άνοιγμα καλυπτόταν από πυκνές συστάδες θάμνων. Έτσι, όταν μπήκε στο εσωτερικό του, για να προφυλαχτεί από τη βροχή και τη θύελλα, συνάντησε ένα απίστευτο θέαμα.
Το εσωτερικό του σπηλαίου έλαμπε ολόκληρο από χρυσάφι και μάρμαρο. Τα τοιχώματά του και το πάτωμά του ήταν ντυμένα από κατάλευκο μάρμαρο, ενώ υπήρχαν αποτεθειμένα χρυσά και χάλκινα αγάλματα, περικεφαλαίες, σπαθιά πολεμιστών και μύρια άλλα αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής εποχής. Υπήρχαν ακόμη ολόχρυσες πολυθρόνες, τρίποδα και έδρανα.
Το σπήλαιο ήταν χωρισμένο σε δύο διαμερίσματα. Στο δεύτερο, που ήταν προφανώς το “άδυτον” των αρχαίων, περιείχε τα πλέον βαρύτιμα αντικείμενα. Με υπομονή, ο νεαρός Αμβροσιάδης ανέφερε ότι μεταξύ των άλλων, περισσότερο τον είχαν εντυπωσιάσει τα εξής περιεχόμενα του σπηλαίου: 1) Ένα χάλκινο άγαλμα αρχαίου οπλίτη σε φυσικό μέγεθος. 2) Ένα μαρμάρινο άγαλμα ανδρός πεσμένο καταγής και θραυσμένο στη μέση. 3) Τρία πελώρια μεταλλικά κιβώτια σφραγισμένα με άγνωστο περιεχόμενο. 4) Ένα χάλκινο καζάνι, δύο λεκάνες και αρκετά μεταλλικά πιάτα. 5) Τέσσερις περικεφαλαίες χρυσές ή επίχρυσες. 6) Μια τεράστια μαρμάρινη τράπεζα στο μέσον του χώρου, με δύο μαρμάρινες πολυθρόνες. Πάνω στο τραπέζι, βρισκόταν μια μεγάλη μεταλλική σφαίρα, ενώ στο μπροστινό μέρος της μίας πολυθρόνας ήταν χαραγμένα γράμματα. 7) Διάφορα τόξα και βέλη.
Στο μικρότερο δωμάτιο παρατήρησε τα εξής: 1) Ένα μαρμάρινο ζαρκάδι κι ένα ελάφι. 2) Ένα μαρμάρινο άγαλμα, το οποίο παρίστανε έναν πωγωνοφόρο γέροντα, που βαστούσε στο ένα χέρι του ραβδί. 3) Ένα μαρμάρινο άγαλμα γυναίκας, η οποία θήλαζε ένα βρέφος. 4) Ένα μεγάλο άγαλμα, που παρίστανε έναν άντρα να παλεύει με ένα θηρίο, πιθανώς τίγρη, που του δάγκωνε το πόδι. 5) Διάφορα αγαλμάτια ατελή και κομμάτια μαρμάρων, σκορπισμένα και στα δύο διαμερίσματα του σπηλαίου.
Επομένως, με την αναφορά αυτή, που είχε κάνει ο Αμβροσιάδης στις αρμόδιες Αρχές της Θεσσαλονίκης, διατάχθηκε ο εκεί Έφορος Αρχαιοτήτων, κύριος Κοτζιάς, μαζί με τον Φουρτουνόπουλο, να μεταβούν στην περίφημη αυτή σπηλιά του Ολύμπου, τη φερόμενη ως κατάμεστη από αμύθητους θησαυρούς.
Διοργανώθηκε αμέσως, λοιπόν, αποστολή, με αρχηγούς τους δύο νεαρούς φίλους, η οποία, όμως, δεν κατέστη δυνατόν να προσεγγίσει το υποδειχθέν σημείο. Ήταν τότε Δεκέμβριος του 1936 και το χιόνι, που έπεφτε ατελείωτο και πυκνό, είχε φράξει τα περάσματα στο Όρος των Θεών. Έτσι, η αποστολή αναγκάστηκε να διακόψει την προσπάθεια.
Επειδή, όμως, ο Αμβροσιάδης έδινε την εντύπωση στους Αστυνομικούς του ειλικρινούς και τίμιου ανθρώπου και επειδή δεν ήθελαν να πέσει θύμα επίδοξων αρχαιοκαπήλων, που θα ήθελαν να του αποσπάσουν το πλουτοφόρο μυστικό του, τον απέστειλαν στην Αθήνα μαζί με τον Φουρτουνόπουλο, ώστε να τους προφυλάξουν. Τοποθετήθηκαν, μάλιστα, στην υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας, που ενδιαφερόταν ιδιαιτέρως για το σπήλαιο, ως ημερομίσθιοι εργάτες των αμερικανικών ανασκαφών. Θα παρέμεναν εκεί εργαζόμενοι μέχρι το τέλος της άνοιξης του 1937, οπότε και τα χιόνια στον Όλυμπο θα έλιωναν και θα απελευθερώνονταν οι δίοδοι. Τότε, μια νέα αποστολή θα προσπαθούσε να εντοπίσει τους αμύθητους εκείνους θησαυρούς.
Αλλά, ενώ όλα είχαν ρυθμιστεί καλά, γύρω στα μέσα του Μαΐου, ο Αμβροσιάδης εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Δεν ξαναφάνηκε στο μικρό παράπηγμα, που του είχε παραχωρήσει η Υπηρεσία Ανασκαφών. Δύο μόλις ημέρες αργότερα, χάθηκαν τα ίχνη και του Φουρτουνόπουλου, που μοιράζονταν το ίδιο παράπηγμα.
Και οι δύο αυτές εξαφανίσεις γνωστοποιήθηκαν ευθύς στο Υπουργείο Παιδείας και αμέσως ειδοποιήθηκε η Γενική Ασφάλεια, ώστε να εξεταστούν όλα τα ενδεχόμενα.
Από την αρχή εκφράστηκαν υπόνοιες μήπως ο άφαντος Αμβροσιάδης είχε πέσει θύμα εγκληματικής ενέργειας, λόγω του βαρύτιμου μυστικού του. Μήπως, δηλαδή, τον είχαν απαγάγει αρχαιοκάπηλοι, ώστε να τους οδηγήσει στο σπήλαιο των θησαυρών και κατόπιν, τον φόνευσαν.
Η Γενική Ασφάλεια κινήθηκε στοχευμένα και συστηματικά και σε συνεργασία με τη Χωροφυλακή Θεσσαλονίκης, κατόρθωσαν μετά από πολύμηνη αναζήτηση να βρουν τον Φουρτουνόπουλο. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του κατά τις ανακρίσεις, παραδέχτηκε ότι είχε υποχρεωθεί να εγκαταλείψει λάθρα την Αθήνα, διότι φοβούνταν για τη ζωή του. Έτρεμε στην ιδέα μήπως είχε την ίδια μοίρα με τον εξαφανισμένο Αμβροσιάδη, για τον οποίο πίστευε ακραδάντως ότι είχε πέσει θύμα κακοποιών, που μάλλον τους γνώριζε καιρό, καθώς λίγες ημέρες πριν εξαφανιστεί, φαινόταν φανερά ανήσυχος.
Τέλος, ο Φουρτουνόπουλος αποκάλυψε ότι ποτέ του δεν είχε δει με τα μάτια του το σπήλαιο των αμύθητων θησαυρών του Ολύμπου, αλλά ήθελε απλώς να μοιραστεί τη δόξα και τα εύρετρα με τον Αμβροσιάδη, στον οποίο, όπως σημείωνε, είχε τυφλή εμπιστοσύνη για τους ισχυρισμούς του, καθώς ήταν ένας καλός και τίμιος άνθρωπος.
Γενικώς, πιστευόταν ότι ο Αμβροσιάδης απήχθη από απηνείς κι ανελέητους αρχαιοκάπηλους, που αφού απέσπασαν το πολύτιμο μυστικό του και υφάρπαξαν τους μοναδικούς εκείνους θησαυρούς της Αρχαιότητας, στη συνέχεια τον δολοφόνησαν.
Βέβαια, υπήρχαν και εκείνοι, που υποπτεύονταν ότι ο Αμβροσιάδης είχε ξεφουρνίσει στις Αρχές ένα “παραμύθι” και από τότε κρυβόταν, για να γλιτώσει πολύμηνη φυλάκιση. Αλλά, ποιο το όφελος να σκαρφιστεί ένα τέτοιο μύθευμα; Έμελλε να αποδειχτεί από τις αδιάκοπες έρευνες των Αρχών…
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ”, στις 10/10/1937…
Τα μυστήρια του Ολύμπου
Ο Όλυμπος είναι το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, και το δεύτερο ψηλότερο στα Βαλκάνια με μια σειρά από ψηλές κορυφές που αυλακώνουν βαθιές χαράδρες, γύρω από τις οποίες εκτείνεται μια περιοχή ιδιαίτερης βιοποικιλότητας. Όμως ο λόγος που είναι διάσημος δεν είναι η επιβλητικότητα ή η γεωλογική του σημασία, αλλά η μυθολογία, η ιστορία και οι θρύλοι που συνοδεύουν αυτόν τον τόπο.
Στην ψηλότερη κορυφή του, που ονομάζεται Μύτικας (2.918m), είναι αδύνατη η επιβίωση του ανθρώπου· έτσι σύμφωνα με τη μυθολογία οι μονοί που μπορούσαν να βρίσκονται εκεί ήταν οι θεοί.
Αν ψάξεις λοιπόν για τον Όλυμπο θα διαβάσεις αμέτρητες ιστορίες, μύθους, γεγονότα, μαρτυρίες και εικασίες που ξεπερνούν ακόμα και σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Εύκολα θα διαπιστώσεις πως οι θρύλοι καλύπτουν κάθε κορυφή και πλαγιά του. Από ιστορίες για νεραϊδότοπους, επισκέψεις ιπτάμενων δίσκων στο «μπαλκόνι» του Δία μέχρι ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία κ.α. Αποδείξεις δεν έχουμε να παραθέσουμε μα οι μύθοι και ιστορίες πάντα γοητεύουν. Παρακάτω θα βρεις μερικές από τις πιο δημοφιλείς ιστορίες που πλανώνται γύρω από αυτό το ιερό βουνό…
1. Το Στεφάνι του Δία
Λέγεται ότι κατά την ανατολή του ήλιου οι σκιές που δημιουργούνται στην κόψη του βουνού στην κορυφή Στεφάνι (3η ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου), απεικονίζουν το πρόσωπο του Δία με εμφανή τα χαρακτηριστικά του. Η τοποθεσία που φαίνεται το πρόσωπο του Δία έχει ονομαστεί «Ο θρόνος του Δία».
#2. Οι πυραμίδες του Ολύμπου
Σύμφωνα με την παράδοση και την εκτίμηση μελετητών οι πυραμοειδές κορυφές του Ολύμπου δεν είναι τυχαίες. Οι πυραμίδες δημιουργήθηκαν τους αρχαίους χρόνους, στις κορυφές τους βρίσκονται οι περιοχές Τούμπα, Αγ. Αντώνιος και Προφήτης Ηλίας αντίστοιχα.
Ένα βασικό στοιχείο για τις πυραμίδες είναι οι αποστάσεις και οι μοίρες που σχηματίζουν οι γωνίες τους. Σύμφωνα με έρευνες την ίδια ακριβώς γωνία έχουν και τα 3 αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα στον ουρανό (οι λεγόμενες «Τρείς Βασιλείες»). Από τα τρία αυτά άστρα, τα δύο είναι σε ευθεία γραμμή και το τρίτο απέχει 27 μοίρες. Ενώ ακριβώς το ίδιο παρατηρείται στις πυραμίδες της Γκίζας στην Αίγυπτο. Έτσι ξεκινούν νέες ιστορίες και μύθοι, για το κατά πόσο είναι φυσικές ή τεχνητές οι πυραμίδες του Ολύμπου.
3. U.F.O στον Όλυμπο;
Φήμες έχουν σκορπίσει για ένα άγνωστο ιπτάμενο αντικείμενο να κάνει την εμφάνιση του στους νομούς Πιερίας και Μαγνησίας και γενικότερα στην ευρύτερη περιοχή του Ολύμπου. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες όσων το έχουν δει εμφανίζεται με τρομερή ταχύτητα από τη θάλασσα και σε δευτερόλεπτα φτάνει στην κορφή του Ολύμπου και εξαφανίζεται από πίσω του.
Όπως είναι φυσικό οι ιστορίες και οι μύθοι για εξωγήινους και όντα μονοπωλούν τις συζητήσεις. Οι λογικοί υποστηρίζουν ότι πρόκειται για δοκιμές αεροσκάφους που μελλοντικά θα χρησιμοποιηθεί από το στρατό.
4. Η Εκκλησία του Προφήτη Ηλία
Πολλοί είναι οι κάτοικοι αλλά και οι επιστήμονες, οι οποίοι έχουν αναφέρει πως στην περιοχή που βρίσκεται η Εκκλησία του προφήτη Ηλία στον Όλυμπο, υπάρχουν πολύ ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Οι μαρτυρίες πολλών παρευρισκόμενων κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της εκκλησίας, υποστηρίζουν την αίσθηση της ανατριχίλας καθώς και να σηκώνονται τα μαλλιά τους από την ισχυρή ηλεκτρική φόρτιση του χώρου.
5. Πόρτες του Ολύμπου (Σπήλαιο Τσακαλόπετρας)
Η περιοχή Πόρτες του Ολύμπου, αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα γεωμαγνητικά μέρη της Ελλάδας. Η σπηλιά της Τσακαλόπετρας έχει μακρά ιστορία αφού στην εποχή της τουρκοκρατίας, αποτέλεσε σημείο συγκεντρώσεων της Φιλικής Εταιρείας. Επίσης λέγεται ότι το ισχυρό γεωμαγνητικό και ηλεκτρικό πεδίο, με το οποίο είναι φορτισμένη η σπηλιά έχει κινήσει το ενδιαφέρον και επιστημόνων της ΝΑSΑ ώστε να κάνουν πειράματα. Μέσα στο σπήλαιο υπάρχει ένα Εκκλησάκι στο οποίο η Φιλική Εταιρεία είχε αφήσει έγγραφα-εντολές προς τους κατοίκους, τα οποία σώζονται μέχρι και σήμερα.
6. Οι Πιερίδες Μούσες
Ο μύθος των Πιερίδων μουσών, είναι πολύ γνωστός στους κατοίκους των χωριών γύρω από τα Πιέρια Όρη. Σε αυτήν την περιοχή θα ακούσεις αρκετές ιστορίες μυστήριων φαινομένων. Βοσκοί, εργάτες, αλλά και κάτοικοι της περιοχής, έχουν αναφέρει ότι έβλεπαν γυμνές κοπέλες να χορεύουν στο δάσος τραγουδώντας, χαρακτηρίζοντας ως Μούσες.
Στην ελληνική μυθολογία οι Πιερίδες Νύμφες ήταν οι εννέα θυγατέρες του Πιέρου και της Ευίππης, και διέμεναν στην Πιερία. Επειδή τραγουδούσαν πολύ ωραία, οι Πιερίδες θέλησαν κάποτε να συναγωνισθούν τις Μούσες και ανέβηκαν στον Ελικώνα. Οι Μούσες όμως νίκησαν στον συναγωνισμό στο τραγούδι τις Πιερίδες και για να τις τιμωρήσουν τις μεταμόρφωσαν σε κίσσες (είδος πτηνού).
7.Το εγκαταλελειμμένο χωριό Σκοτεινά
Κατηφορίζουμε για το χωριό Σκοτεινά στον Όλυμπο. Πλέον δεν υπάρχει ψυχή στο χωριό. Κάτι, έκανε τους κατοίκους του να φύγουν πανικόβλητοι από το χωριό, που συνορεύει με τον ποταμό Μόρνο που όπως αναφέραμε και πριν, Μόρνα σημαίνει σκοτάδι… Το συγκεκριμένο χωριό κάποτε ήταν γεμάτο ζωή. Υπήρχε μεγάλη δραστηριότητα των κατοίκων σε κτηνοτροφία, δασοκομία και υπήρχε και ένα εργοστάσιο ξυλείας. Μέσα στο συγκεκριμένο εργοστάσιο μάλιστα, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί από την δεκαετία του ’60, υπάρχουν ακόμα άθικτα τα έγραφα, τα βιβλία και διάφορα άλλα αντικείμενα, σαν να τα άφησε κάποιος εκεί, μόλις έναν μήνα πριν. Ο λόγος που έχει συμβεί αυτό στο συγκεκριμένο χωριό, είναι γιατί οι κάτοικοι δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένοι με ότι συνέβαινε. Μάλιστα αρκετοί ήταν εκείνοι οι οποίοι προσπάθησαν να έρθουν σε επαφή με κάποιον πρώην κάτοικο του χωριού, ώστε να τους πουν μερικά από τα περιστατικά που είχαν προκαλέσει τρόμο στο χωριό και ανάγκασαν τους κάτοικους του να το εγκαταλείψουν, αλλά όλοι οι κάτοικοι, κατά έναν περίεργο τρόπο, ακύρωναν αυτές τις συναντήσεις την τελευταία στιγμή.
