Τρία χρόνια πριν γραφτεί η «Σκιά πέρα από τον Χρόνο», το Whisperer in darkness παρουσιάζει τις ίδιες μεταφυσικές ιδέες που συγκλόνιζαν το μυαλό του Λαβκραφτ και που πάντοτε ενσωμάτωνε στα διηγήματά του: Τον Αρχέτυπο φόβο για όλα όσα κρύβονται στα πυκνά σκοτάδια ενός λόφου, στις σκοτεινές γωνίες μίας πόλης, τις πιθανές «σχισμές» στο χωροχρονικό πεδίο του πλανήτη που κατοικείται από εμάς τους ανθρώπους, το ταξίδι μέσα στον Χωροχρόνο, όμως χωρίς τη χρήση του φυσικού σώματος, την είσοδο των απόκοσμων εξωδιαστατικών πλασμάτων στη δική μας φυσική πραγματικότητα, την παράνοια που επέρχεται στον άνθρωπο όταν αντιμετωπίζει τέτοιες «απόκοσμες» καταστάσεις.
«Είδα τον εαυτό μου να έρχεται αντιμέτωπος με ονόματα και όρους που είχα ακούσει και αλλού: Γιουγκώθ, Μεγάλος Κθούλου, Τσαθόγκουα, Γιογκ Σοθώθ, Ρ’λύε, Νυαρλαθοτέπ, Αζαθώθ, Χαστούρ, Λένγκ, Η Κίτρινη σφραγίδα… Και παρασύρθηκα από ακατανόμαστους Αιώνες και ασσύληπτες διαστάσεις σε κόσμους αρχαίων εξωτερικών Όντων, τους οποίους ο τρελός Άραβας Συγγραφέας του Νεκρονομικόν περιέγραψε με τον πιό θολό και ασαφή τρόπο…»
Στο “Whisperer in the Darkness”, η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα από την επαφή δύο ανθρώπων με διαφορετική αρχικά οπτική. Ο Lovecraft με αυτή του την τοποθέτηση αποκαλύπτει την διτή φύση του ανθρώπινου εγκεφάλου. Απ’ την μία, έχουμε το κομμάτι που διεγείρεται από την υπερβατική φύση του Σύμπαντος, με τις φωτεινές και τις σκοτεινές του προεκτάσεις. Απ’ την άλλη, εκείνου που, λογικά σκεπτόμενος, απορρίπτει κάθε είδους υπερβατική λογική και αναλύει τα ξερά δεδομένα της πιθανότητας ύπαρξης εξωανθρώπινης ζωής, αποδίδοντάς τις θεάσεις στη νοσηρή φαντασία των ανθρώπων. Βλέπετε, τα υποσυνείδητα μηνύματα στο συγγραφικό έργο του Λάβκραφτ είναι πολλά και οι κρυφές πληροφορίες που δίνει για τον ερευνητή του Υπερβατικού ακόμη περισσότερες.
Η Φαντασία του ανθρώπου ήταν πάντοτε ένα πανίσχυρο όπλο για κάθε υπερβατική πρακτική και δεν είναι ίσως τυχαίο πως είναι επίσης η πρώτη ιδιότητα που σχεδόν χάνεται από τον εγκέφαλο του ανθρώπου όταν περνά στην ενήλικη – λογική ζωή του. Σαν παιδιά, έχουμε πρόσβαση σε όλες αυτές τις μη-φυσικές πληροφορίες μέσω της φαντασίας, όμως σαν ενήλικες απορρίπτουμε οτιδήποτε ξεπερνά τα πλαίσια της λογικής. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η θεώρηση των κύκλων του Αποκρυφισμού πως η Φαντασία είναι το σημαντικότερο κλειδί για κάθε εξάσκηση Μαγείας και είναι το πρώτο «εργαλείο» που αφυπνίζεται μέσα από υπερβατικές πρακτικές. Η Νοσηρότητα της φαντασίας στο Whisperer και η αντίθεση των ηρώων αντικατοπτρίζει αυτή τη θεμελιώδη αρχή. Κάθε μαγικό μονοπάτι ξεκινά μέσα από τις διεργασίες της Φαντασίας, κάτι που ο Λάβκραφτ γνώριζε αρκετά καλά.
Στο Διήγημα ο Λάβκραφτ μιλά για την Εξωανθρώπινη φυλή Mi-go, που βρίσκεται στον δικό μας πλανήτη και έχει την δυνατότητα να μεταφέρει τους ανθρώπους στον Πλανήτη που βρίσκεται στα όρια του Σύμπαντος, τον πλανήτη Γιουγκώθ. Είναι αλήθεια πως οι παράλληλες πραγματικότητες πάντα διέγειραν την πένα του και φρόντιζε να «υποδείξει» διάφορους τρόπους και πιθανότητες επαφής του ανθρώπου με τους Μακρινούς εξωδιαστατικούς κόσμους, αλλά και με τα τρομερά πλάσματα που κατοικούν σε αυτούς. Για την ακρίβεια, ολόκληρη η Μυθολογία Κθούλου βασίζεται σε αυτή την αλληλεπίδραση του Φυσικού κόσμου μας με τις παράλληλες διαστάσεις και τις Πολυδιαστατικές Οντότητες που απαρτίζουν το Πάνθεον της Μυθολογίας Κθούλου. Φυσικά, τότε δεν υπήρχε καμία Κβαντική Φυσική, ούτε Θεωρία Υπερχορδών, μα ούτε και η επιβεβαίωση της ύπαρξης του ΠολυΣύμπαντος (Multiverse) που αποδεικνύουν, αν μη τι άλλο, πως όλα όσα περιέγραφε ο Λάβκραφτ στα διηγήματά του εμπεριέχουν μία δόση αλήθειας, αν και εκείνος εστίαζε στην τρομερή πλευρά του ζητήματος.
Και δεν είναι τυχαίο πως τα ζοφερά πανύψηλα πλάσματα Mi-Go λάτρευαν τις Θεότητες Γιογκ Σοθώθ, Νυαρλαθοτέπ και Σαμπ Νιγκουραθ που έχουν ιδιότητες που αρμόζουν σε πλάσματα εξωδιαστατικά και παραπέμπουν σε θεωρίες Υπερσύμπαντος. Για παράδειγμα, ο Γιογκ Σοθώθ μπορεί να μεταστρέφει τον Χωροχρόνο κατά βούληση ανοίγοντας και κλείνοντας «πύλες» προς οποιαδήποτε διάσταση θελήσει, ενώ η Σαμπ Νιγκουραθ, πέρα από σκοτεινό πνεύμα των Δασών, θεωρείται μία άμορφη σκοτεινή μάζα σαν σύννεφο με κατάμαυρες παραφυάδες. Αυτή η απεικόνιση είναι μία αρχέτυπη εικόνα της «Έρπουσας Σκιάς», που εισέρχεται στον δικό μας κόσμο μέσα από χωροχρονικές Στρεβλώσεις και σκορπά τον τρόμο και την Παράνοια, ενώ ίσως η απεικόνιση αυτή σχετίζεται και με τους Σκιανθρώπους.
Ένα άλλο στοιχείο που δίνει την πληροφορία πως οι άνθρωποι με κάποιες σκοτεινές ή μη πρακτικές μπορούν να προσεγγίσουν τα πεδία που αναφέρονται στα διηγήματα του Λάβκραφτ, όπως και στο Whisperer in the Darkness, είναι πως το ένα από τα Φεγγάρια του Πλανήτη Γιουγκώθ, στο οποίο κατοικούν τα ζοφερά πλάσματα Mi-go του Whisperer, έχει αποτυπωμένες πάνω του σφραγίδες από το περίφημο Νεκρονομικόν που ανοίγει αυτές τις «πύλες» για τις άλλες διαστάσεις. Μαγικές σφραγίδες που χρησιμοποιούνται με την μία παραλλαγή ή την άλλη από διάφορα μαγικά συστήματα ανά τον κόσμο.
Σε μία πρώτη ανάγνωση το «Whisperer in the Darkness» δεν διαθέτει μία αμιγώς μεταφυσική χροιά, όμως πρόκειται για διήγημα του Λάβκραφτ και, αν γνωρίζεις έστω και λίγα πράγματα για την Μυθολογία Κθούλου ή αν αναζητήσεις μερικές πληροφορίες πίσω και πέρα από το φαντασιακό πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται το διήγημα, θα ανακαλύψεις πως οι παραπομπές στο Απόκρυφο και το Υπερβατικό είναι κάτι παραπάνω από πολλές. Απλά πρέπει να διαβάσεις «πίσω» από τις λέξεις, να αποκωδικοποιήσεις την συμβολική ενίοτε γραφή του Συγγραφέα, που εμπεριέχει τη κρυφή ματιά στην αχανή γνώση που βρίσκεται πάνω από εμάς, αλλά απεικονίζεται στις συνειδήσεις μας μέσα από τα όνειρα και τους εφιάλτες των ανθρώπων. Είναι ακριβώς όπως μία γωνία του δρόμου που φωτίζεται από την μία μεριά, αλλά κρύβει στην άλλη το πυκνότερο σκοτάδι.
Θα πρέπει να κάνεις μερικά βήματα προς το μέρος του για να ανακαλύψεις τι κρύβει.. Γιατί πέρα από τις τρομερές απεικονίσεις των αρχέτυπων Φόβων του ανθρώπου στην επαφή του με το εξωπραγματικό, κρύβονται μαγικοί κόσμοι πέρα από κάθε ανθρώπινη φαντασία.
The Whisperer in darkeness: Μια Λογοτεχνικη προσεγγιση από την Elaine Ρηγα του Nyctophilia.gr
“Ο βαθιά ριζωμένος φόβος της γνώσης είναι πάντα παρών στις ιστορίες του Lovecraft, παρά το επιστημονικό ενδιαφέρον και τα παράτολμα βήματα μακριά από την πνευματικότητα. Ενώ η Mary Shelley στο «Frankenstein» ένωσε την επιστήμη με το γοτθικό, στον Lovecraft μπορούμε να αποδώσουμε το είδος του sci-fi τρόμου, με την ακριβή έννοια που το γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα. Στα έργα του παρατηρούμε συχνά Γεω-κεντρικές μυθολογίες, όμως αντιμετωπίζονται ως αφελής εξηγήσεις για υπερφυσικά φαινόμενα, καθώς ο πραγματικός τρόμος κρύβεται στις μη ανθρώπινες φυλές που ζουν, όχι απλά σε μακρινά διαστήματα, αλλά και στη πιο σκοτεινή γωνιά της φαντασίας μας. Σχεδόν κάθε ιστορία του Lovecraft διαπραγματεύεται πως η γνώση του διαστήματος και των πραγμάτων που είναι πέρα των νορμών της καθημερινότητάς μας, επιφέρει τρόμους ικανούς να μας συνθλίψουν την ψυχή…”
Δείτε ΕΔΩ ολόκληρη την Λογοτεχνική ερμηνεία του κειμένου της Elaine Ρήγα στο nyctophilia.gr
