Ποιός ήταν ο μυστηριώδης άνθρωπος που ονομάστηκε Μαύρος Πυθαγόρας; Πως δημιούργησε και εξάσκησε την μαγεία των Πόλεων, που ονομάστηκε Αστυμαγεία ή Megapolisomancy; Ας ρίξουμε λίγο φως στις σκοτεινές γωνίες μιας αλλοκοτης ιστορίας που είναι γεμάτη μυστήριο και ακροβατεί μεταξύ της δικής μας πραγματικότητας και μιας άλλης, πιο συναρπαστικής.
Υπάρχουν ιστορίες που ακροβατούν μεταξύ αλήθειας και φαντασίας. Ιστορίες που μεταφέρθηκαν μέσα στο χρόνο και απέκτησαν το δικό τους σκοτεινό μυστήριο. Και άνθρωποι που κρυμμένοι μέσα σε σκιές ανυψώνουν τον μύθο τους. Κάπως έτσι ένας παράξενος άντρας δημιούργησε την δική του σκοτεινή μα μεγαλειώδη ιστορία, την ίδια στιγμή που οι μεγαλουπόλεις ύψωναν τα επιβλητικά κτίριά τους παντού στον κόσμο, μετατρέποντας τον άνθρωπο σε ον εγκλωβισμένο σε ένα ανεξερεύνητο λαβύρινθο από δρομάκια, σύμβολα και άγνωστες για εκείνη την εποχή παγίδες. Αυτός ο παράξενος άντρας, ονομάστηκε Μαύρος Πυθαγόρας και δημιούργησε ένα νέο είδος μαγείας, μία απόκρυφη τέχνη που υποτίθεται πως επιτρέπει σε αυτόν που την κατέχει να ελέγχει το μέλλον μέσα από τις πόλεις, τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή, αλλά και να γνωρίζει τις πύλες για κάποια άλλη, παράλληλη πραγματικότητα. Η ιστορία που θα δούμε σήμερα, είναι η σκοτεινή ιστορία του Μαύρου Πυθαγόρα Thibault de Castries και της Αστυμαγείας, που είναι ευρύτερα γνωστή ως Μαγεία των Πόλεων.
Η ιστορία του μαύρου πυθαγόρα είναι πραγματικά παράξενη και κανεις δεν γνωρίζει αν υπήρξε στα αλήθεια. Πριν αναλύσουμε τον μύθο του όμως, ας δουμε τι είναι η Αστυμαγεία που τον έκανε τόσο γνωστό ανάμεσα στους κύκλους των αποκρυφιστών αλλά και απλών ανθρώπων που μαγεύτηκαν από την μαγεία των πόλεων.
Το Megapolisomancy, ή η Αστυμαγεία όπως την γνωρίζουμε στην Ελλάδα είναι μία απόκρυφη επιστήμη που αναφέρθηκε για πρώτη φορά ανοιχτά στο Μυθιστόρημα του Fritz Leiber με τίτλο Our Lady of Darkness του 1977 ( στα Ελληνικά “Η Κυρά του Σκοταδιού” μεταφράστηκε από τον Θ.Βέμπο, αλλά παραμένει εξαντλημένο). Εκεί αναφέρεται πως το megapolisomancy αφορά την τέχνη του να μπορεί κάποιος να προβλέπει και να χειραγωγεί το μέλλον μέσα από τις μεγάλες πόλεις. Στην Ελλάδα ο μύθος της Αστυμαγείας έγινε γνωστός από τα βιβλία του αείμνηστου Γ.Μπαλάνου “Κάτι που έρπει σαν σκιά” το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ, και “Στα Δάση του Λυκόφωτος” που θα βρείτε εδώ, καθώς και μέσα από τις περιπατητικές του μεθόδους. Η συνέχεια δόθηκε στο βιβλίο του Π.Γιαννουλάκη με τίτλο Megapolisomancy – Τα μυστήρια των πόλεων. Ας πάμε όμως στην πηγή, εκεί από όπου άρχισαν όλα.
Η απόκρυφη επιστήμη της Αστυμαγείας
Στις σελίδες του μυθιστορήματος “ Η Κυρά του Σκοταδιού”, αυτός που μελετά την μαγεία των πόλεων είναι ο Αποκρυφιστής Thibault De Castries. Ένα φανταστικό πρόσωπο, που για πολλούς όμως υπήρξε στην πραγματικότητα αλλά για ευνόητους λόγους παρουσιάστηκε ως φανταστικό πρόσωπο, που είχε γράψει το εγχειρίδιο με τίτλο “Megapolisomancy – A new Science of Cities” – Δηλαδή “Αστυμαγεία – Μία νέα επιστήμη των πόλεων”. Στο εγχειρίδιο αυτό αναλύονται οι φυσικές, ψυχολογικές και πνευματικές επιπτώσεις που έχουν μερικά υλικά ή ουσίες, όπως το ατσάλι, ο Ηλεκτρισμός, και διάφορα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για να δομήσουν τις πρώτες μεγαλουπόλεις στις αρχές του 1900. Το βιβλίο αυτό ήταν στην ουσία μία απόκρυφη θεωρία. Αυτό γιατί ο De Castries είχε κρατήσει όλες τις απόκρυφες πρακτικές και μεθόδους σε ένα δεύτερο βιβλίο που ονόμαζε Grand Cipher, που μεταφράζεται ως “Μέγα Κρυπτογράφημα” ή “Μέγας Κώδικας”, ή αλλιώς “Βιβλίο 50”. Το βιβλίο αυτό περιείχε αστρονομικά και αστρολογικά σύμβολα, καθώς και άλλες απόκρυφες σφραγίδες.

Μία από τις σημαντικότερες παραμέτρους στο Σύστημα της Αστυμαγείας ισως είναι η Αστρολογία, μιας και είναι απαιτούμενο να γνωρίζει κανείς την επιρροή των Κοσμικών δυνάμεων στις μεγάλες γεωγραφικές δομές των Αστικών Τοπίων. Το «βιβλίο 50» φαίνεται πως ήταν γεμάτο από Αστρολογικά Συμβολα άρα θα πρέπει να ήταν ένα σημαντικό στοιχείο για την έρευνα του Αστυμαγικού τυπικού. Ο Αστυμάγος πιθανόν να χρησιμοποιεί την Αστρολογία για να κατανοήσει τα χωροχρονικά συμβάντα που είναι αποτυπωμένα στο Ενεργειακό αποτύπωμα της πόλης. Ο γενέθλιος χάρτης της Πόλης βασισμένος στην Νόμιμη ημερομηνία ίδρυσής της ήταν απαραίτητος και βοηθούσε στην σύγκριση γεγονότων του παρελθόντος αλλα και του μέλλοντος.
Αυτός ο Γενέθλιος χάρτης με τις προόδους των γεγονότων θα αποκάλυπτε με τις πληροφορίες τα στρατηγικά σημεία loci που είναι περισσότερο άστατα από άλλα σημεία του Αστικού τοπίου.Η Συγχρονικότητα και το που συνέβαιναν οι διαφόρων ειδών αστικές χειραγωγήσεις μπορούσαν έτσι να γίνουν γνωστές από κάποια συγκεκριμένη μέθοδο αστρολογικής φύσης. Είναι επίσης πιθανό πως η Αστρολογία έπαιζε τον δικό της ρόλο στην δημιουργία και φόρτιση των «Συμβόλων» που χρησιμοποιούνταν για να παράγουν το δίκτυο των 50 συμβόλων που είναι απαραίτητα για την χειραγώγηση του αστικού ενεργειακού δικτύου.
Σύμφωνα με τον Μαύρο Πυθαγόρα, οι πολύ μεγάλες πόλεις είναι επικίνδυνες για τον άνθρωπο που ζει σε αυτές, γιατί υπάρχουν τεράστιες ποσότητες ουσιών (αστική ύλη) που συσσωρεύουν κάποιες σκοτεινές οντότητες που ονόμασε παρανοητικές. Έτσι ένας άνθρωπος που γνώριζε πως να ελέγχει αυτές τις παρανοητικές δυνάμεις, ένας Αστυμάγος, θα μπορούσε να προβλέψει το μέλλον, μα και να το αλλάξει!
Σύμφωνα με τα γραφόμενα του ίδιου του De Castries “ Σε οποιοδήποτε σημείο της ανθρωπινης ιστορίας, υπήρχαν πάντοτε τερατώδεις πόλεις. Η Βαβέλ ή Βαβυλώνα και πολλές ακόμα. Ζούμε όμως σε μία Νεκροπολιτική εποχή, όπου οι άνθρωποι θα γίνουν ένα με τις τρομερές ουσίες που αναβλύζουν από τις πόλεις. Έτσι χρειαζόμαστε ένα Μαύρο Πυθαγόρα που θα κατασκοπεύει τις σκοτεινές ροές των πόλεων – τεράτων, όπως ο Πυθαγόρας παρατηρούσε τις Ουράνιες σφαίρες και τις αρμονικές συμφωνίες τους. Όπως καταλαβαίνετε, από τη στιγμή εκείνη ο De Castries, έγινε γνωστός και ως Μαύρος Πυθαγόρας.

Ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο είναι πως ο αριθμός των σφραγίδων στο “Μέγα Κρυπτογράφημα” είναι ίσος με όλες τις πλευρές των 5 Πυθαγόριων ή Πλατωνικών Στερεών, χωρίς όμως να εξηγείται γιατί συμβαίνει αυτό. Το όνομα “Μαύρος Πυθαγόρας” που επέλεξε για τον εαυτό του όμως ίσως υποδηλώνει μία ακόμα σύνδεση.
Η Νεο-Πυθαγόρεια Μεταγεωμετρία
Αν υποθέσουμε πως ο Μαύρος Πυθαγόρας υπήρξε και πως ανέπτυξε την Αστυμαγεία, ή την Μαγεία των Πόλεων. Πως θα μπορούσε κάποιος να την εξασκήσει και να δει τι κρύβεται στις σκοτεινές γωνίες των μεγαλουπόλεων;
Φαίνεται πως το κλειδί για την Αστυμαγεία κρύβεται στην κατασκευή της πόλης, και εξαρτάται από δεδομένα όπως η δομή των δρόμων, το ύψος των κτιριων και άλλων γεωγραφικών υπολογισμών. Αυτή την Απόκρυφη μέθοδο ο De Castries την ονόμασε Νεο-Πυθαγόρεια Μεταγεωμετρία. Καμία πληροφορία όμως δεν υπήρχε στο αρχικό του βιβλίο, παρά μόνο στο δεύτερο, το παράξενο Μέγα Κρυπτογράφημα.
Έτσι πραγματικά λίγοι μπορούν να γνωρίζουν τις πρακτικές που περιέχονται στην Αστυμαγεία. Λέγεται όμως πως μέρος της πρακτικής αφορά τον υπολογισμό της τοποθεσίας των πραγματικά μεγάλων κτιρίων σε μία πόλη. Τότε τοποθετούσαν συγκεκριμένα σύμβολα σε άλλες τοποθεσίες, ώστε να λειτουργήσουν ως μοχλός για να προσεγγίσουν αυτές τις παράξενες και σκοτεινές οντότητες.
Οι Παρανοητικές οντότητες
Μέχρι τώρα έχουμε αναφερθεί σε κάποιες παράξενες οντότητες που μαζεύονται σε συγκεκριμένα σημεία μέσα στις πόλεις. Τι είναι όμως αυτές οι αποκαλούμενες παρανοητικές οντότητες και από που προέρχονται;

Παρανοητικές οντότητες ονομάζονται οι οντότητες κάποιων ανόργανων δυνάμεων. Δεν είναι ξεκάθαρο αν επισκέπτονται τις πόλεις μας λόγω της αρνητικής τους ενέργειας ή αν δημιουργούνται από αυτή την αρνητική ενέργεια. Περιγράφονται όμως ως καφέ διαφανείς οντότητες χωρίς μάτια με τριγωνικά πρόσωπα και μεγάλο μυτερό πηγούνι. Όταν εμφανίζονται αντλούν ενέργεια από τα υλικά τριγύρω, και είναι άκρως εχθρικές σε όποιον εστιάσουν..
Πως θα μπορούσε κάποιος να προστατευθεί από αυτές τις οντότητες αν υποθέσουμε πως υπάρχουν;
Σύμφωνα με τον Λαιμπερ, υπάρχουν μόνο τρεις τρόποι άμυνας. Το ασήμι, τα ακανόνιστα σχέδια (κάτι που θυμίζει κάποια ακαθόριστα γκραφίτι στους δρόμους), και τα άστρα ειδικότερα τα πεντάγραμμα, δηλαδή οι Πεντάλφες! Το στοιχείο αυτό ίσως συνδέει την θεωρία της Αστυμαγείας με τα παράξενα καπάκια που περιέχουν πάνω τους μαγικά σύμβολα και ειδικότερα πεντάλφες.
Ο Μαύρος Πυθαγόρας
Η Τέχνη της Αστυμαγείας είναι σίγουρα πολύ παράξενη και μάλλον λίγοι γνωρίζουν πως πραγματικά να την εξασκήσουν. Εκείνος που την ήξερε περισσότερο από τον καθένα όμως, ήταν ο δημιουργός της. Ο Μαύρος Πυθαγόρας. Τι άνθρωπος ήταν όμως; Υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα;
Ο Λάιμπερ δεν δίνει πολλά στοιχεία για τον De Castries. Όμως λέγεται πως έφτασε στο Σαν Φρανσίσκο το 1900 και είχε ήδη γράψει το Megapolisomancy. Μία φήμη που αποδέχονται πολλοί είναι πως είχε γλιτώσει από τον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο ως έφηβος και έφυγε από το παρίσι με τον ετοιμοθάνατο πατέρα του και την ερωμένη του πατέρα του που αργότερα έγινε δική του.
Ο De Castries είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον αρκετών πολύ διάσημων και εκκεντρικών συγγραφέων που έζησαν στο Σαν Φρανσισκο κατά την αλλαγή του Αιώνα, όπως ο Jack London, ο Ambrose Bierce και ο Ποιητής George Sterling. Άλλα άτομα όπως Ηθοποιοί, καλλιτέχνες και ελεύθερα πνεύματ της εποχής περιτριγύριζαν τον De Castries και διαμορφώθηκαν για ένα περίπου χρόνο σε ένα είδος μαγικής Σέκτας. Ο De Castries αποκαλούσε αυτή την ομάδα Ερμητικό τάγμα του Σούρουπου του Όνυχα (Hermetic Order of the Onyx Dusk) και ως ο Δάσκαλος φορούσε ένα ειδικά σχεδιασμένο δαχτυλίδι από μαύρο Όνυχα που περιείχε πέτρες που ήταν σχεδιασμένες ως ένα μαύρο πουλί.
Παρ’όλα αυτά μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα όλα τα μέλη του οργανισμού αυτού βαρέθηκαν και έχασαν το ενδιαφέρον τους για το Αποκρυφιστικό σύστημα του De Castries μιας και ο ίδιος δεν αποκάλυψε ποτέ την πραγματική του φύση και δεν τον πήραν κατ’επέκταση στα σοβαρά. Τα μέλη αυτά υποτίθεται πως έπρεπε να διαπράξουν τυχαίες και ασυνείδητες πράξεις σε συγκεκριμένα σημεία και χρονικά διαστήματα μέσα στην πόλη, χωρίς όμως ποτέ να τους δοθεί ο λόγος ή η εξήγηση για την πράξη τους. Έπειτα από ένα σύντομο χρονικό διάστημα κουράστηκαν από τις απαιτήσεις του De Castries, το ύφος του και τις τυραννικές προσταγές του καθώς και την ανικανότητά του να εμπιστευτεί τον οποιονδήποτε. Αποχώρησαν όλοι περίπου την ίδια χρονική περίοδο και το Τάγμα του Ονυχένιου Σούρουπου κατέρρευσε. Ο De Castries ήταν έξαλλος με αυτή την εξέλιξη και θεώρησε τους μέχρι πρότινος συνεργάτες του προδότες και συκοφάντες των Μυστηρίων, και υποσχέθηκε να τους εκδικηθεί όλους. Μερικοί από τους συμμετέχοντες πέθαναν κάποια χρόνια αφότου είχαν αποχωρήσει από την αποκρυφιστική ομάδα και άλλοι που έτρεμαν πιθανόν τον De Castries, πλήρωσαν αρκετά χρήματα σε μία προσπάθεια να παραμείνουν σώοι και ζωντανοί. Κάποιοι πιστεύουν πως ο De Castries δολοφόνησε μερικούς από τους συντρόφους του στέλνοντας παρανοητικές οντότητες, και ο φόβος που δημιουργήθηκε από αυτή την φήμη του επέτρεψε να συνεχίζει να ζει με ένα άνετο τρόπο.
Και τότε συνέβη ο Μεγάλος σεισμός του 1906 που σχεδόν κατέστρεψε ολοκληρωτικά την πόλη του Σαν Φρανσίσκο. Και ενώ το πλήθος του κόσμου θεωρούσε το γεγονός ως μία τεράστια φυσική καταστροφή, εκείνα τα μέλη της σκοτεινής Σέκτας τον κατηγορούσαν κρυφά πως ήταν εκείνος που προκάλεσε τον Σεισμό. Όλα τα εναπομείναντα μέλη της Σέκτας βρήκαν φρικτό και τραγικό θάνατο.
O De Castries είχε απομείνει με δύο αφοσιωμένους φίλους που ήταν δίπλα του όμως η άρνησή του συνεχιζόταν. Οι συντρόφοι του έγιναν μάρτυρες της εμμονής του De Castries να επανακτήσει όλα τα αντίτυπα των δημοσιευμένων βιβλίων του εν μέσω κατηγοριών και απειλών μονάχα για ανα τα κάψει και να τα καταστρέψει. Κατά μία έννοια O De Castries επιχείρησε να διαγράψει ολοκληρωτικά κάθε πληροφορία που σχετιζόταν με το Αποκρυφιστικό σύστημα της Αστυμαγείας που είχε καταγράψει στο βιβλίο του για να βεβαιωθεί πως κανείς άλλος δεν θα αποκτούσε αυτή την γνώση!
Ως την δεκαετία του 1920 ο De Casties ήταν ένας γερασμένος και κατακερματισμένος άνθρωπος η παράνοια του οποίου είχε εξελιχθεί σε σημείο που τον είχε μετατρέψει σε ένα απόλυτα ψυχωτικό άνθρωπο. Ο Clark Ashton Smith, συγγραφέας του Φανταστικού και του Τρόμου ήταν ένας από τους τελευταίους συντρόφους του De Castries. Όμως ακόμη και εκείνος δεν μπορούσε να αντέξει τις τρομερές διαφοροποιήσεις του μεταξύ της υπέρτατης τρέλας και τις στιγμές της τρομερής του διαύγειας. Μερικά αποφθέγματα από το Ημερολόγιο που διατηρούσε εκείνη την εποχή δίνουν το στίγμα του πως ήταν να περνάς ένα απόγευμα στην οικεία του De Castries στο Φθηνό ξενοδοχείο Rhodes. Ήταν τόσο τρομερές εκείνες οι συνευρέσεις που ο Smith δεν μπορούσε να καταγράψει στο Ημερολόγιό του το Όνομα του De Castries, αποκαλώντας τον εν τέλει Tybalt ή Tiberias. Μερικά παραδείγματα από το ημερολόγιο του Clark Ashton Smith είναι τα παρακάτω:

«Τρεις ώρες σήμερα στην οδο Rhodes 607 με τον Έξαλλο Tybalt. Τόσο μπορούσα να αντέξω.Την μισή ώρα να κατακεραυνώνει τους εκπέσοντες συντρόφους του. Την άλλη μισή να μου πετάει περιφρονητικά ψήγματα παραφυσικής αλήθειας. Αλλά τι ψήγματα… Τον τρόπο με τον οποίο αυτός ο Παλαιός Διάβολος βλέπει μέσα από τις πόλεις και τις αόρατες ασθένειές τους…
Λέει πως το βιβλίο του είναι για το Νηπιαγωγείο, όμως αυτό το νέο πράγμα – ο πυρήνας, το γιατί και το πως να το χρησιμοποιήσεις – το κρατάει μονάχα στο μυαλό του και στο Grand Cipher για το οποίο μιλά τόσο ύπουλα.. Μερικές φορές το αποκαλεί «το Βιβλίο-50… Αν έχω δίκιο και πρόκειται για το ίδιο βιβλίο,τότε γιατί 50;» Ημερολόγιο C.A.Smith
Μία από τις τελευταίες καταχωρήσεις στο ημερολόγιο του Smith δείχνει την λατρεία αλλά και τον τρόμο μπροστά στην έκθεση στις θεωρίες και τις ιδέες του De Castries καθώς και (οσο μπορούμε να υποθέσουμε) τις πειραματικές αποδείξεις.
«Ίσως θα πρέπει να βγώ έξω μόνος μου – Έχω όλα όσα μπορώ να χρησιμοποιήσω και υπάρχουν ιστορίες που με παρακαλούν να τις γράψω. Όμως μπορώ να αφήσω την υπέρτατη έκσταση της βεβαιότητας πως θα ακούω κάθε ημέρα από τα ίδια χείλη του Μαύρου Πυθαγόρα κάποια νέα Παραφυσική Αλήθεια; Είναι σαν Ναρκωτικό που πρέπει να έχω. Ποιός μπορεί να αθετήσει μία τέτοια φαντασίωση;Ειδικά όταν μία τέτοια φαντασίωση είναι η πραγματικότητα.
Το Παραφυσικό είναι μονάχα μία λέξη- μα τί καταδεικνύει! Το υπερφυσικό – ένα όνειρο των γιαγιάδων μας, των Ιερέων και των Συγγραφέων Τρόμου. Όμως το Παραφυσικό… Πόσο ακόμα μπορώ να αντέξω; Θα μπορούσα να αντέξω μία πλήρη επαφή με κάποια παρανοητική οντότητα και να μην καταρρεύσω;
Όταν επέστρεψα σήμερα ένιωσα πως οι αισθήσεις μου μεταμορφώνονταν. Το Σαν Φρανσίσκο ήταν μία ΜεγαΝεκρόπολη που βρίθει από παρανοητικές οντότητες στα όρια της θέασης και της ακρόασης, κάθε τετράγωνο ένα Σουρεαλιστικό Κενοτάφιο, και εγώ είμαι ένας από τους Ζωντανούς Νεκρούς που έχει πια πλήρη επίγνωση της αλήθειας. Όμως τώρα τρέμω τους τοίχους αυτού του Δωματίου…» Ημερολόγιο C.A.Smith
Στην τελευταία καταχώρησή του μπορούμε να διαπιστώσουμε πως ο Smith τελικά συμπέρανε πως είχε μπει σε μπελάδες με τον De Castries και έμαθε από πρώτο χέρι την μοίρα εκείνων που τον ακολούθησαν καθώς και τον τραγικό θάνατο που τους βρήκε.
«Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που αυτάρεσκα υπαινίχθηκε ο Tiberius σχετικά με την εξαφάνιση του Bierce και τους θάνατους των Sterling και Jack London. Πως όχι μόνο δεν επρόκειτο για αυτοκτονίες (Κάτι που κατηγορηματικά αρνούμαι να δεχθώ, ειδικά για την περίπτωση του Sterling) αλλά πως υπήρχαν άλλα στοιχεία που προκάλεσαν το κακό – στοιχεία για τα οποία φαίνεται πως παίρνει τα εύσημα ο Διάβολος Tiberius.
Πιθανόν γέλασε χαιρέκακα καθώς είπε : « Μπορείς να είσαι σίγουρος για ένα πράγμα, αγαπητό μου αγόρι, πως όλοι έζησαν τρομερές στιγμές παρανοητικά προτού εισχωρήσουν για πάντα στις γκρι παρανοητικές κολάσεις τους. Ψυχοφθόρο, μα είναι η κοινή μοίρα ενός Ιούδα» πρόσθεσε,αγριοκοιτάζοντάς με κάτω από τις σκυθρωπές άσπρες βλεφαρίδες του.
Θα μπορούσε μήπως να με υπνωτίζει; Για ποιό λόγο παραμένω, τώρα που απειλές υπερέχουν των αποκαλύψεων; Αυτά τα ασυνάρτητα πράγματα σχετικά με τις τεχνικές για την ανάπτυξη παρανοητικών οντοτήτων – Μία ξεκάθαρη απειλή…» Ημερολόγιο C.A.Smith
Όχι πολύ αργότερα από την τελευταία ημερολογιακή του καταχώρηση, ο Smith εγκατέλειψε το δωμάτιο του ξενοδοχείου στο οποίο κατοικούσε και άφησε το San Francisco χωρίς να αφήσει πίσω του καμία σημείωση – εξήγηση ή απολογία χωρίς να επιστρέψει ποτέ ξανά.O De Castries είδε αυτή την φυγή ως άλλη μία προδοσία και ορκίστηκε να εκδικηθεί τον Smith. Όμως ο Clark Ashton Smith έζησε ως τα γεράματά του μα ακόμη και έτσι απέφευγε να ταξιδεύει σε μεγάλες πόλεις ή Μητροπολιτικές περιοχές για προφανείς λόγους.
Ο De Castries απεβίωσε το 1929, παραδόξως μερικούς μήνες μετά την Κατάρρευση των Αγορών και την απαρχή της Παγκόσμιας Οικονομικής Ύφεσης. Το σώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες θάφτηκαν μυστικά στην κορυφή μιας άγριας περιοχής με το όνομα Corona Heights. Εκεί κρύβονται οι στάχτες του και το μαγικό δαχτυλίδι του μέσα στις δεκαετίες που ακολούθησαν, υπομένοντας όλα τα μεγάλα κτίρια που δημιουργήθηκαν μετά τον θάνατό του. Όμως οι μαγικές ροές και οι δυνάμεις που είχε ενεργοποιήσει ο De Castries ήταν ακόμη ενεργές και το Grand Cipher κρυμμένο σε κάποιο μέρος λειτουργούσε ως ο μοχλός για την ανοικοδόμηση των Ενεργειακών Σημείων Loci.. Αυτά τα μαγικά στρατηγικά σημεία είναι όλα ζωντανα και περιμένουν την στιγμή που κάποιος ή κάτι θα τα ενεργοποιήσει σε όλο τους το εύρος, πραγματώνοντας την τελική κατάρα που εξαπέλυσε ο De Castries για την ανθρωπότητα…
Το Παρίσι είναι η μήτρα της Αστυμαγείας. Εάν ενδιαφέρεσαι να κάνεις ένα σχετικό βιντέο, είμαι στη διάθεσή σου.