Δαιμονισμός και εξορκισμός ΙΙ : Το προπατορικό Αμάρτημα και η Βάπτιση

Δαιμονισμός και εξορκισμός ΙΙ : Το προπατορικό Αμάρτημα και η Βάπτιση: Το πρώτο μέρος του άρθρου μπορείς να το διαβάσεις εδώ. Το μυστήριο της Βάπτισης είναι στην ουσία μία (η πρωταρχική) τελετουργική πράξη Εξορκισμού του προπατορικού αμαρτήματος δηλαδή της επαφής, της επικοινωνίας και της σύναψης σχέσης με τον Όφιν.

Ας ξεκινήσουμε από την λέξη μυστήριο (sacrament). Όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας, η οποία αποτελεί το υπούργημα των πιστών, είναι ο τρόπος επίκλησης της Ενέργειας του Χριστού ώστε να ενεργήσει ο ίδιος ο άνθρωπος διαμέσου της Δύναμης του Θεού, καλώντας αλλά και υποτάσσοντας τις δυνάμεις του Κόσμου (με την αρχαιοελληνική σημασία). Όμως, εφόσον μιλήσουμε για μυστήριο πρέπει αυτομάτως να παραδεχτούμε ότι χάνεται η αυστηρή έννοια του Λόγου, οπότε ξεκινάμε να προσεγγίζουμε επικίνδυνα τα όρια της μαγείας. Πριν και πάνω από όλα, ο άνθρωπος είναι homo adorans, δηλαδή είναι ιερέας του κοσμικού μυστηρίου της ύλης που κτίστηκε γι’ αυτόν. Ευλογώντας τον Θεό μέσα από την Κοινωνία μαζί Του ενώνει τον Κόσμο με την Ζωή. Η σχέση αυτή του ανθρώπου με το θείο διερράγη όταν συντελέστηκε το ολίσθημα των Πρωτόπλαστων.

Το προπατορικό αμάρτημα

«Αν ο Διάβολος δεν υπάρχει και τον έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος, τότε τον έχει δημιουργήσει κατ’ εικόνα και ομοίωση του»
Φιόντορ Ντοστογιέφσκι- Αδελφοί Καραμάζοφ

Η Πτώση από τον παραδεισένιο κήπο όπου ο Θεός τοποθέτησε τον άνθρωπο έχει ως επίκεντρο την τροφή. Ο Αδάμ κι η Εύα έφαγαν από τον απαγορευμένο καρπό του Δέντρου της Γνώσης. Ο Θεός δεν είχε ευλογήσει τους καρπούς του Δέντρου. Αυτή τους, η ανυπάκουη πράξη είχε το διττό κι αντιφατικό αποτέλεσμα να δουν αληθινά τον Κόσμο- διαταράσσοντας την ισορροπία μεταξύ υλικών και πνευματικών πραγμάτων- ως αυτοσκοπό ενώ ταυτόχρονα έχασαν την επίγνωση της ιδιότητας του Θεού να είναι για εκείνους, τα πάντα εν πάσι. Είναι σημαντικό να σημειωθεί εδώ πως η υψηλή μαγεία πηγάζει από το άλλο δέντρο που φύεται στον Παράδεισο, το Δέντρο της Ζωής από το οποίο προέρχεται η γνώση για την Αιώνια Ζωή, μια διάσταση εντελώς διαφορετική από την έννοια και την σημασία της μεταθανάτιας ζωής. Ουσιαστικά, μέρος του αμαρτήματος είναι ότι οι πρωτόπλαστοι “έκλεψαν” τον Κόσμο από τον Θεό, «τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος». Η τροφή μετά το Αμάρτημα είναι νεκρή, ο άνθρωπος έγινε από ιερέας, σκλάβος του Κόσμου και το υπέρτατο τίμημα της επιλογής του ήταν να γίνει θνητός. Δεν έφταιξε, λοιπόν, η παρακοή της θεϊκής εντολής αλλά η παύση της πείνας του ανθρώπου για τον Θεό. Αυτήν ήλθε να επαναπροσδιορίσει ο Χριστός, προσφέροντας την πόση του αίματος και την βρώση του σώματος Του, εις άφεσιν αμαρτιών. Ο Αδάμ κι η Εύα αμάρτησαν κι εγκατέλειψαν τον Κήπο της Εδέμ νύχτα (στο επόμενο άρθρο) οδηγώντας και βυθίζοντας τον Κόσμο που έκλεψαν στο Σκότος. Ο Χριστός με την Ανάσταση του έφερε το Φως σε αυτό το σκοτάδι εξού κι ότι η αναστάσιμη νύχτα αποκαλείται φωταυγή. «Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής».

Aς ορίσουμε όμως τον Όφιν. Δύσκολο. Ο Aleister Crowley υποστηρίζει πως το φίδι είναι μια πολύ μεταγενέστερη επινόηση που προστέθηκε στην ιστορία της Πτώσης εκφράζοντας την νοσηρή προκατάληψη του πουριτανισμού για την σεξουαλική επιθυμία. Ο χριστιανισμός προσπαθεί να συμπυκνώσει την αφηρημένη έννοια της ιδέας του Κακού στην μία και μοναδική οντότητα του Διαβόλου ενώ οι αρχαίες θρησκείες είχαν τεράστιο πλήθος κακόβουλων οντοτήτων που προσιδιάζουν περισσότερο στην εικόνα που έχουμε για το Σατανά. Διάβολος είναι αυτός που διαβάλει, όπως ο Όφις διέβαλε την Εύα ώστε να υποκύψει στον πειρασμό. Θεατρικά, ο χαρακτήρας του Ιάγου στον σαιξπηρικό Οθέλλο είναι σχεδόν η τέλεια απόδοση από έναν ποιητή-συγγραφέα που δεν χρησιμοποιούσε το Κακό στο έργο του αλλά έπλαθε εύκολα χαρακτήρες μέσα από την ανθρώπινη κακία. Οι αρχαίες θρησκείες διαχώριζαν τρεις οντότητες. Υπήρχε μία κακοποιός οντότητα που εξουσίαζε τον Κάτω Κόσμο (Σατανάς-Πρίγκηπας της Κόλασης), μία που διαφεντεύει τον πλανήτη Γη που αποτελεί το Βασίλειο της κι έχει ως στόχο να καταστρέψει την ανθρωπότητα (Διάβολος- Όφις) και μία που βασιλεύει στο Σκότος που έφερε ο άνθρωπος κατά την Πτώση (Εωσφόρος). Εάν αποδεχτούμε όμως αυτή την διάκριση όλο το ζήτημα απαιτεί εντελώς άλλη προβληματική. Η Πτώση του ανθρώπου είναι η δεύτερη στη σειρά μετά την Πτώση του Αρχαγγέλου. Εμείς φέραμε το Σκότος. Ο Εωσφόρος προϋπήρχε.

Τελετουργικό και ιεροί συμβολισμοί

Η Βάπτιση καθορίζει τις κοσμικές διαστάσεις της ζωής, δηλαδή την Ευχαριστία και τον Χρόνο. Είναι η απαρχή της χριστιανικής ζωής εξασφαλίζοντας την ατομική σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής, η οποία βαραίνει από τον αμάρτημα των Πρωτόπλαστων. Οι πρωτοχριστιανικές εκκλησίες τελούσαν την Βάπτιση στον επίσημο όρθρο του Πάσχα (το πρώτο μέρος της Ευχαριστίας, οι περίοδοι της νηστείας, ο κύκλος των εορτών, η Μεγάλη Εβδομάδα κι η πασχαλινή λειτουργία βρήκαν σχήμα μέσα από την τελετή του βαπτίσματος), η προετοιμασία-κατήχηση της οποίας διαρκούσε έως και τρία χρόνια. Στην μυστηριακή τελετή της Βάπτισης -με την μορφή που γίνεται στις μέρες μας- χρησιμοποιούνται νερό και λάδι, δηλαδή, υλικά στοιχεία της φύσης του Κόσμου.

Το νερό είναι η prima materia της ζωής διότι χωρίς νερό ζωή δεν υπάρχει όμως είναι και το σύμβολο της καταστροφής και του θανάτου˙ ο Θεός εξάγνισε τον πλανήτη με τον Κατακλυσμό, όπως περιγράφεται στο βιβλίο της Γένεσης. Η ίδια πράξη επαναλαμβάνεται την ημέρα της Βάπτισης του Ιησού από τον Ιωάννη οπότε ο Κόσμος ξαναγίνεται καινούριος διαμέσου πάλι της καταστροφής και του θανάτου του Εκλεκτού Του, αλλά όχι της ανθρωπότητας˙ αυτήν την φορά, ο Θεός ενσαρκώθηκε για να την διασώσει. Το νερό, λοιπόν, στην αρχή της τελετής ευλογείται ώστε να λάβει την λυτρωτική ιδιότητα της καθαρότητας από την αμαρτία και μας προσφέρεται ως «χρεωλύσιος χάρη».

Το λάδι με το οποίο ο ιερέας μυρώνει το νερό έχει πολλαπλούς συμβολισμούς. Συμβολίζει την ειρήνη που σύναψε, κατ’ αρχήν, ο άνθρωπος με τον Θεό –και πάλι- μετά τον Κατακλυσμό και με το κλαδί ελαίας που μετέφερε το περιστέρι -όπως και στα Θεοφάνεια- αφού η νέα στεριά είχε αποκαλυφθεί μέσα από το καθαρτικό ύδωρ. Ο ιερέας αλείφει το σώμα του βρέφους με λάδι -όπως ακριβώς έπρατταν οι αθλητές του αρχαίου ελληνικού κόσμου πριν τα αγωνίσματα- προετοιμάζοντας την αθλητική ζωή που θα διάγει κουβαλώντας τον δικό του Σταυρό και δίνοντας την δική του μάχη με τον Όφιν. Εκτός από το σώμα μυρώνεται και το κεφάλι του βρέφους. Με τον ίδιο τρόπο γινόταν και η χρίση των ιερέων οπότε επανερχόμαστε στην προαναφερθείσα έννοια του homo adorans. Ο άνθρωπος χρίζεται ως ένας εν δυνάμει ιερέας που μπορεί να διαφεντεύσει λειτουργικά τον Κόσμο μέσα στον οποίο κινείται. Η τριπλή κατάδυση μέσα στην κολυμβήθρα που περιέχει το μυρωμένο με λάδι νερό είναι υπενθύμιση της τριπλής ταφής του Ιησού (λάδι-μύρα) πριν την Ανάσταση. Βλέπουμε, ότι η τελετή της Βάπτισης εμπεριέχει όλη την πορεία του ανθρώπινου πολέμου με τον Θεό πριν και μετά των δύο Πτώσεων αλλά και της Σωτηρίας.

Στην αρχή της Βάπτισης, ο ιερέας φυσάει τρεις φορές στο πρόσωπο του βρέφους και σφραγίζει χρίζοντας με το λάδι το μέτωπο (3ο μάτι) και το στήθος του, απαιτώντας με τα ξόρκια ή ξορκίσματα ( αποστήσον απ’ αυτού την παλαιάν εκείνην πλάνην), δηλαδή, με τους εξορκισμούς που ψάλλει, να συνταχθεί ο κατηχούμενος με τον Χριστό καθώς τον μεταστρέφει προς την μεριά της ανατολής ώστε να αποστραφεί την δύση από την μεριά της οποίας παραδοσιακά βασιλεύει το Σκότος και ο Θάνατος. Militia Cristi. Ταγή στον αέναο πόλεμο Καλού και Κακού, Αγγέλων και Δαιμόνων. Η πρώτη πράξη της Βάπτισης ενός χριστιανού, λοιπόν, είναι εκτός από Εξορκισμός, μια πράξη πολεμική. Προκαλεί το Κακό ώστε να το απαρνηθεί αλλιώς δεν μπορεί κανείς να ανήκει στον στρατό του Χριστού. Η συναίνεση του βαπτιζομένου εκφράζεται μέσω του αναδόχου του που φτύνει τον Όφιν κι ομολογεί την πίστη στο δόγμα εκ μέρους του βρέφους ( το φύσημα, οι κατάρες- ξορκίσματα και το φτύσιμο είναι η πρακτική των αγίων πατέρων όταν μάχονταν με τους δαίμονες της ερήμου).

Η κατήχηση της ορθόδοξης Εκκλησίας μέσω της Βάπτισης βασίζεται στον εξορκισμό, στην απόταξη του Σατανά και την ομολογία της Πίστης. Το ακατανόητο σημείο -κατ’ εμέ- είναι η δυνατότητα ή η δύναμη του Κακού να καταλάβει με τη μορφή ενός δαίμονα ή και πολλών ακόμη, την ψυχή και το σώμα του ανθρώπου στην πορεία της ζωής του ενώ έχει ήδη κατηχηθεί και βαπτιστεί στο όνομα του Χριστού αποβάλλοντας το προπατορικό αμάρτημα. Η δαιμονική εμπειρία δεν είναι η απουσία του καλού αλλά η παρουσία της σκοτεινής δύναμης του κακού που ο άνθρωπος έφερε μαζί του κατά την Πτώση, απλώνοντας το σε όλη την Κτίση. Το αληθινό αμάρτημα του πρωτόπλαστου ζευγαριού ήταν ότι προτίμησε το διαφορετικό, ότι κι αν ήταν αυτό και όχι τον Θεό. Από αυτή την επιλογή προσπαθούν να μας απαλλάξουν μέσω της μετάνοιας και της συγχώρεσης που προσφέρει η Βάπτιση. Στην ουσία, αφορίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό για να μας δοθεί ξανά η ευκαιρία να επιστρέψουμε στον Κήπο της Εδέμ. Η Πρώτη Αμαρτία δεν απαλείφεται, απλώς συγχωρείται κι οδεύουμε κατευθείαν στην καρδία του πόνου που υπόσχεται η χριστιανική ζωή, αφυπνισμένοι κι ετοιμοπόλεμοι αφού ο κίνδυνος του πειρασμού ελλοχεύει πάντα και δύναται να φαιδρύνει την δαιμονική λεγεώνα που κατοικεί στο σκοτάδι της ψυχής μας.

Η επιστήμη, βέβαια, διδάσκει μια άλλη, βιολογική εκδοχή του προπατορικού αμαρτήματος και του υπαινιγμού που ενέχει ως προς την απαγορευμένη σεξουαλικότητα των παιδιών του φύλου συκής. Η Εξέλιξη δημιούργησε το «σεξ» για να ξεφορτωθεί τους μονοκύτταρους οργανισμούς, οι οποίοι με την διαίρεση πολλαπλασιάζονταν εκθετικά οπότε απειλούσαν να κατοικήσουν και να κατακτήσουν όλον τον πλανήτη. Έφερε σε επαφή ένα γονιμοποιό κι ένα γονιμοποιούμενο κύτταρο, δημιούργησε τα φύλα και κατ’ επέκταση την αναπαραγωγή και τους πολυκύτταρους οργανισμούς. Όμως μαζί με το σεξ και την αναπαραγωγή ήρθε στον κόσμο και ο φυσικός θάνατος. Οι μονοκύτταροι οργανισμοί που γεννήθηκαν δίπλα στους πίδακες μαύρου καυτού νερού του αρχέγονου ωκεανού πρακτικώς υπήρξαν αθάνατοι. Στο βάθος της υδάτινης αβύσσου βασίλευε κάποτε η αθανασία. Οι πολυκύτταροι οργανισμοί που διαθέτουν εξειδικευμένα κύτταρα χάνουν την ικανότητα να διαιρούνται και εφόσον αποκτούν σώμα, φθείρονται. Η Εξέλιξη περιόρισε την διάρκεια ζωής εμποδίζοντας τον υπερπληθυσμό . Ο θάνατος είναι το πλήρωμα της ζωής. Το τίμημα της απόκτησης μια θέσης στο σύμπαν και της επίγειας απόλαυσης της αισθησιακής εμπειρίας αλλά και του σεξ είναι η ίδια η απώλεια της ζωής. Την ιδιότητα της αιωνιότητας επιδιώκει ο άνθρωπος να ανακτήσει διότι διαθέτει νοητικό μηχανισμό αντίληψης του χρόνου ενώ τα άλλα έμβια όντα, όπως για παράδειγμα οι αιωνόβιοι παπαγάλοι και οι χελώνες ή το εφημερόπτερο που ζει μονάχα 24 ώρες δεν φαίνεται να διαμαρτύρονται για τίποτα. «Όλοι για έναν. Πολλά κύτταρα. Ένα σώμα. Σεξ ναι, αλλά με νονό το θάνατο».

Η Γνώση

Ας επανέλθουμε όμως στην έννοια της Γνώσης. Ποια γνώση έλαβε ο πρωτόπλαστος άνθρωπος που τον καταδίκασε να σφραγίζει αιωνίως το τρίτο του μάτι ώστε να μην μπορεί να ξαναδεί τον Κόσμο όπως τον αντίκρισε εκείνη την προαιώνια στιγμή που αμάρτησε; Τι είδε που δεν έπρεπε να δει; Μέσα στον άνθρωπο ενυπάρχουν δύο επιθυμίες. Η μία είναι η ελευθερία της προσωπικής πνευματικής προτίμησης (φύση της ψυχής) που οδηγεί στην θέωση κι η άλλη είναι η φυσική ενστικτώδης παρόρμηση (ζωώδης φύση). Η μία επιθυμία αντιμάχεται την άλλη διχάζοντας τον άνθρωπο όταν δεν μπορεί να αυτο-κυριαρχήσει. Αυτός, ο διχασμός μεταξύ του προσώπου και της φύσης είναι η μήτρα της αμαρτίας που έχει ως έσχατη συνέπεια της επαναστατημένης ελευθερίας των πρωτόπλαστων και του Εωσφόρου, τον εξορισμό και τον θάνατο (Ή αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε). Το Δέντρο της Γνώσης δεν είναι ευλογημένο από τον Θεό και η βρώση των καρπών του χωρίς την άδεια του Θεού, θρέφει μόνο την φυσική υπόσταση του ανθρώπου, δηλαδή, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης στηριζόμενος αποκλειστικά στην δική του δύναμη και όχι στην Θεία Πρόνοια. Ο καρπός του έφερε την τελεσίδικη γνώση του θανάτου. Η πρώτη συνέπεια αυτής είναι η επίγνωση της γύμνιας με άμεσο και φυσικό συνεπακόλουθο την αίσθηση της ηδονής που υποτάσσει την προσωπικότητα σε αδυσώπητο πάθος. Η δεύτερη συνέπεια είναι ο φόβος και η ενοχή. Ο Αδάμ ακούει τα βήματα του Θεού στον Κήπο και προσπαθεί να κρυφτεί διότι φοβάται την τιμωρία, μεταδίδει την ευθύνη στην Εύα κι εκείνη στον Όφιν αναζητώντας δικαίωση κι έτσι επέρχεται η Πτώση και ο Γολγοθάς της ανθρώπινης αγωνίας μπροστά στην θανατική της καταδίκη. Η αποπομπή του αμαρτωλού ζεύγους από την ευλογημένη τροφή του Κήπου της Εδέμ αποκλείει αυτομάτως τον άνθρωπο από την δυνατότητα της αθανασίας, δηλαδή από το «ξύλο της ζωής».

Αν σταθούμε στο ζήτημα της δικαίωσης, θα διαπιστώσουμε εύκολα πως ο Θεός της Παλαιάς διαθήκης δεν είναι καθόλου δίκαιος. «Μη καλέσει τον Θεόν δίκαιον, ότι η δικαιοσύνη αυτού ού γνωρίζεται εν τοις πραγμάσι σου…» μας προειδοποιεί ο Άγιος Ισαάκ, ο Σύρος. Πρόκειται για έναν θεό εξοργισμένο, έναν θεό που καταριέται, που τιμωρεί, που εκδικείται, που στέλνει θεομηνίες να πνίξουν τους ανθρώπους, που καίει χωριά ολόκληρα επειδή παράκουσαν τις εντολές Του. Είναι ένας θεός , θα έλεγε κανείς που προμηνύει την Αποκάλυψη και το οριστικό τέλος ενός Κόσμου που έπλασε αλλά δεν τον υπάκουσε και συνέχισε να αμαρτάνει παρόλο που θυσίασε τον Γιό του για να τον σώσει από την παγίδα που έχει εκπέσει. Ο Ιεχωβάς της Παλαιάς Διαθήκης, ο θεός που καθοδήγησε και προστάτευσε τους Ισραηλίτες ενώ δολοφονούσαν ή βίαζαν ή λεηλατούσαν δεν έχει καμία σχέση με τον θεό της Καινής Διαθήκης, τον θεό της συγχώρεσης και της ίασης . Η Γη δεν είναι το Βασίλειο του Θεού αλλά του Διαβόλου που κρατάει τον άνθρωπο δέσμιο και τα λύτρα που ο Θεός κατέβαλε σε αυτόν για να απελευθερώσει το εμφυσημένο με την ίδια Του την πνοή δημιούργημα είναι ο Ιησούς, τον οποίο ο Διάβολος- Όφις σκοτώνει, διαβάλλοντας το ιερατείο και τους ανθρώπους ενώ ο Χριστός κατορθώνει να γκρεμίσει τον Άδη και να αναστηθεί ως νέος Αδάμ. Ο Ιησούς έσπασε τις θύρες της Κόλασης ως ο μόνος Δυνατός και απαίτησε την απελευθέρωση του Πρώτου Αδάμ στο όνομα όλων των ψυχών και της ζωής, της ζωής που φεγγοβόλησε μέσα από τον Τάφο.

Η Πτώση

Ο άνθρωπος είναι παγιδευμένος. Ζει σε μια επίγεια φυλακή. Ο Κόσμος που ο Δημιουργός έκτισε για εκείνον έγινε ένα αποτρόπαιο κάτεργο κάτι που είναι πλέον θέσφατο όλων των πνευματικών θρησκειών και της φιλοσοφίας.

Κι εδώ, έρχεται ο Άγιος Αυγουστίνος να θέσει το σοβαρότερο ερώτημα όλων των θεολογικών ερωτημάτων, στις Εξομολογήσεις: «Εάν ο Σατανάς ξεκίνησε σαν ένας καλός Άγγελος( Εωσφόρος) που μεταβλήθηκε στον Διάβολο από την διαστροφή της θέλησης του, πώς δημιουργήθηκε μέσα του η θέληση που τον μετέτρεψε , όταν ένας άγγελος είναι ολοκληρωτικά φτιαγμένος από έναν Δημιουργό, ο οποίος είναι η μετουσίωση της αγνής καλοσύνης;». Ας προσθέσουμε, λοιπόν, σε αυτό το ερώτημα άλλη μια απορία. Πώς είναι δυνατόν ο ηττημένος Διάβολος, το υποδεέστερο και εξορισμένο αυτό ον να είναι σε θέση να ζητάει λύτρα από τον Παντοδύναμο Θεό, ο οποίος φτάνει να υποκύπτει στον εκβιασμό και να θυσιάζει τον Υιό του, τον μονογενή, μοιράζοντας το αίμα και το σώμα Αυτού ως αιώνια τροφή στους ανθρώπους μέχρι την Δευτέρα Παρουσία; Ο Διάβολος θα παραμείνει στο πλάι της ανθρωπότητας μέχρι να έρθει η τελική Κρίση από την οποία δεν θα διασωθεί αλλά θα συνεχίσει να είναι καταραμένος και καταδικασμένος αιωνίως όμως σαν οντότητα εξαιρείται σχεδόν εντελώς από ολόκληρη της αφήγηση της Καινής Διαθήκης ενώ αναφορά σε αυτόν γίνεται μόνο στα γεγονότα των εξορκισμών που ίδιος ο Χριστός τέλεσε, ως πρώτος επίσημος εξορκιστής και σε κοινή θέα.

Μέσα από τις αντιφάσεις των ιερών κειμένων της Γραφής, ο σκεπτόμενος νους διαβλέπει πως ο φρικτός Θεός της Παλαιάς Διαθήκης δεν έχει καμία σχέση με τον ειρηνικό και μεγαλοδύναμο Θεό της Καινής. Στο ζήτημα της δυστοπικής γραμμής που διαχωρίζει τον Θεό της Παλαιάς από την Καινή Διαθήκη τοποθετείται ο αιρετικός στοχαστής των γνωστικών κειμένων, Μαρκίων από την Σινώπη του Πόντου (2ος αιώνας μ. Χ.). Για τον Μαρκίωνα, υπεύθυνη για όλα τα δεινά που βιώνει η ανθρωπότητα στην Γη είναι μια κατώτερη διαβολική θεότητα που στέκεται στην σκιά του Θεού και ονομάζεται Δημιουργός (εβραϊκά: ο κατασκευαστής, η ατελής κινητήρια δύναμη σε σχέση με την τελειότητα του Θεού). Η ιδέα που προτείνει είναι ότι ο Ιεχωβάς αποτελεί ένα κακόβουλο πνεύμα, ο «ποιητής των δεινών» όπως τον αποκαλεί, ο οποίος δημιούργησε-κατασκεύασε ένα ελαττωματικό Σύμπαν αποδίδοντας την γέννηση του ανθρώπου, επίσης, σε αυτόν. Ο αληθινός Θεός αποτελούσε έναν απόμακρο Παρατηρητή του Κόσμου, ο οποίος αποφάσισε να παρέμβει δείχνοντας την δύναμη Του μόνο όταν έστειλε τον Υιό Του για να μας σώσει. Αυτόν τον Θεό αποκάλυψε ο Ιησούς με τον ερχομό και την θυσία Του, σώζοντας έτσι την ανθρωπότητα από την παγίδα της Έκπτωσης. Έχοντας αυτή την οπτική, η δαιμονολογία αλλάζει αμέσως αφετηριακό κέντρο κι ο Εξορκισμός έρχεται να σταθεί αντιμέτωπος με μια αρχαία και πιθανόν άγνωστη- ανεξερεύνητη και πολύ καλά κρυμμένη πηγή κακού που έχει ως βορά την ανθρώπινη ψυχή. Αν αυτό το κακόβουλο ον ήταν αυτό που εμφύσησε μέσα στον άνθρωπο την θεϊκή πνοή της Ζωής, τότε και μόνο τότε βγάζει επιτέλους νόημα ότι ερχόμαστε στον Κόσμο με την ψυχή μας γεμάτη δαιμόνια που η Εκκλησία προσπαθεί μέσω της Βάπτισης να εξορκίσει. Αναρωτιέται κανείς όμως πόσο τρομερή μπορεί να είναι αυτή η οντότητα ώστε να την φοβάται τόσο πολύ η Εκκλησία προσπαθώντας να την εξουδετερώσει άμα τη γενέσει του ανθρώπου με το βάπτισμα αλλά κυρίως πόσο δυνατή είναι ώστε ο Θεός να μην μπορεί να συντρίψει κι αυτήν και το βασίλειο που χιλιάδες χρόνια κτίζει επί Γης, στο οποίο της επιτρέπει να κυβερνά. Η πεμπτουσία του αρχέγονου κακού ταξιδεύει αταβιστικά μέσα στα κύτταρά μας και διαισθητικά μας έχει επιβληθεί ως αλληλένδετη με την παρουσία του Θεού, σύμφυτη του φόβου. Ο Καρτέσιος υποστήριζε πως κάθε ιδέα που ενυπάρχει στον ανθρώπινο νου έχει πραγματική υπόσταση.

Διαβάζοντας ένα λογοτεχνικό έργο ανακάλυψα κάτι που πιθανόν να μην είχα βρει σε κανένα άλλο βιβλίο ακόμη κι αν το είχα επιδιώξει. Η Κευλάνη ή στις ημέρες μας Σρι Λάνκα, το νησί που μοιάζει με μαργαριταρένια σταγόνα, θεωρείται από τους ιερείς των πολύ αυστηρών θρησκειών ως το μέρος όπου εξορίστηκαν- διέφυγαν οι Πρωτόπλαστοι ενδεδυμένοι τους δερμάτινους χιτώνες που έφτιαξε και τους χάρισε ο Θεός για να καλύψουν την διαφορετικότητα και την φθορά που τους επέφερε η αλογία, οδηγώντας τους στην θνητότητα, χιτώνες που θα φορούν μέχρι ο θάνατος να τους απαλλάξει από τα σαρκία τους, καταργώντας το περίβλημα αυτών κι απελευθερώνοντας την ύπαρξη τους προς το άπειρο. Ας παρηγορηθούμε πως υπάρχει ένας επίγειος νησιωτικός παράδεισος για όλους εμάς τους αμαρτωλούς, ένας προθάλαμος της Κόλασης έτοιμος να μας υποδεχτεί και να μας φιλοξενήσει αμέσως μόλις υποκύψουμε στον τελευταίο μας πειρασμό.

Διάβασε το πρώτο μέρος εδώ | To be continued…