Ποιά είναι αυτή η μαγική τέχνη του Megapolisomancy που ονομάζεται Αστυμαγεια; Υπάρχει στα αλήθεια το παράξενο αυτό βιβλίο και ο Σκοτεινός συγγραφέας του; Αν αναλύσουμε την ονομασία της Μαγείας των μεγαλουπόλεων θα κατανοήσουμε σχεδόν αμέσως πως πρόκειται για την τέχνη της πρόβλεψης και χειραγώγησης του Παρόντος και του μέλλοντος;
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και συναρπαστικά βιβλία Φανταστικής Λογοτεχνίας γράφτηκε από τον
Fritz Leiber υπό τον τίτλο “Our Lady of Darkness” (Η Κύρά του Σκοταδιού). Βέβαια ήταν ένα παράξενο είδος συγγραφής την εποχή που γράφτηκε, την ίδια περίπου περίοδο των ιστοριών του H.P Lovecraft και του August Derleth.
Η ιστορία διαδραματίζεται στο San Francisco στην μεταμοντέρνα Χίππικη εποχή των τελών του 70,όταν και γράφτηκε δηλαδή το μυθιστόρημα. Ο Κύριος Χαρακτήρας, ένας συγγραφέας ονόματι Franz Westen αντιμετωπίζει έναν προ πολλού πεθαμένο Μάγο με το όνομα Thibault De Castries ο οποίος είχε γράψει ένα σκοτεινό βιβλίο με τον παράξενο τίτλο “Megapolisomancy: A New Science of Cities”, βιβλίο που σχημάτισε μερικές πολύ παράξενες απόκρυφες σέκτες.
Αστυμαγεια : Η Τεχνη της Πολιτειουργιας
Ποιά είναι αυτή η μαγική τέχνη του Megapolisomancy; Υπάρχει στα αλήθεια το παράξενο αυτό βιβλίο και ο Σκοτεινός συγγραφέας του; Αν αναλύσουμε την ονομασία της Μαγείας των μεγαλουπόλεων θα κατανοήσουμε σχεδόν αμέσως πως πρόκειται για την τέχνη της πρόβλεψης και χειραγώγησης του Παρόντος και του μέλλοντος χρησιμοποιώντας τεράστια κτίρια, δρόμους, λεωφόρους, γραμμές ηλεκτρικού, υπονόμους και ότι άλλο μπορεί να εμπεριέχεται σε ένα αστικό τοπίο, ως ένα είδος μαγικής τοπολογίας που μπορεί να επιτευχθεί με σύμβολα και άλλα μαγικά αντικείμενα για τους σκοπούς του εκάστοτε αστυμάγου. Όπως σημειώνει ο ίδιος ο De Castries στο Our Lady of Darkness:
«Η Ηλεκτρο-μαγική ενέργεια της πόλης για την οποία μιλάω έχει δυνατότητες για την επίτευξη τιτάνιων αποτελεσμάτων σε μακρινούς καιρούς και τοποθεσίες, ακόμη και στο μακρινό μέλλον και άλλες σφαίρες ύπαρξης, μα οι πράξεις που απαιτούνται για τον έλεγχο αυτών των αποτελεσμάτων είναι κάτι που δεν θα αναλύσω σε αυτές τις σελίδες…»
Για να ξεδιπλώσουμε το μυστήριο της Αστυμαγείας και να το κατανοήσουμε θα πρέπει να εξετάσουμε την ίδια την φύση του Megapolisomancy και να το δούμε από μία εντελώς απόκρυφη σκοπιά. Και για να το κάνουμε αυτό θα πρέπει να βασιστούμε στην ιστορία του Leiber χρησιμοποιώντας αποφθέγματα του «Μυθιστορηματικού (;)» De Castries.
To Megapolisomancy βασίζεται στο Ενεργειακό και Πνευματικό μοντέλο της Μαγείας. Όμως φαίνεται πως οι οντότητες (που ονομάζονται Παρανοητικές από τον De Castries) φαίνεται πως μάλλον «δημιουργούνται» από στοχευμένες ενεργειακές ροές, παρά υπάρχουν ήδη ως μέρος του Πνευματικού Κόσμου. Η ενέργεια αυτού του Μαγικού Συστήματος βασίζεται στην συλλογή και την μαγικη εξάπλωση των διαφόρων ενεργειακών ροών της πόλης. Τα κτίρια και οι Ουρανοξύστες είναι οι προφανείς μορφοποιήσεις που διαμορφώνουν αναλόγως το αστικό τοπίο καθώς παράγουν μία κατακόρυφη δικτυακή δομή και δημιουργούν Loci τεράστιας στρατηγικής βαρύτητας διανέμοντας ενεργειακές ροές προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις.
Έτσι, το Megapolisomancy χρησιμοποιεί μία πολύπλοκη απόκρυφη τοπολογία για να χαρτογραφήσει τις ενεργειακές ροές αυτών των σημείων,κάτι που ο De Castries ονόμαζε «Παρανοητικότητα». Η γνώση αυτής της παράδοξης Τοπολογίας επιτρέπει στο άτομο να χειραγωγήσει, να προβλέψει και να μετατρέψει την «πραγματικότητα», να δημιουργήσει κάτι από το τίποτα.
Η διακήρυξη του De Castries ήταν πως οι Πόλεις αρχικά σχεδιάστηκαν ως Νεκρόπολεις, πόλεις δηλαδή όπου οι τιμώμενοι Νεκροί κατοικούσαν ως την Αιωνιότητα. Όμως στην σύγχρονη εποχή που ζούμε ο ίδιος σχεδιασμός χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει τεράστιες κατοικίες για τους ζωντανούς. Ένα
απόφθεγμα από το βιβλίο του De Castries περιγράφει την σκοτεινή διορατικότητά του για την συλλογική περίφραξη ανθρώπινων όντων και των ενεργειακών τους πεδίων στις Μεγαλούπολεις.
«Σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο της ιστορίας έχουν υπάρξει μία ή δύο τερατώδεις πόλεις.. η Βαβέλ ή η Βαβυλώνα.. Όμως ζούμε στην Μεγαπολιτειακή ( Ή Νεκροπολιτειακή) Περίοδο, όπου τέτοιου είδους καταστροφική παρακμή απειλεί να συνενώσει και να υπερκαλύψει τον κόσμο. Χρειαζόμαστε έναν Μαύρο Πυθαγόρα για να κατασκοπεύσει το κακό που καραδοκεί στις τερατώδεις Πόλεις μας και τα ειδεχθή «τραγούδια» τους..» (Megapolisomancy – A New Science of Cities)
Παρανοητικές Οντότητες
Όπως είχε επισημάνει και ο Παντελής Γιαννουλάκης στο βιβλίο του σχετικά με το ζήτημα της Αστυμαγείας (Megapolisomancy – Τα μυστήρια των Πόλεων) o De Castries είχε ασπαστεί τον Ρόλο του Μαύρου Πυθαγόρα και δημιούργησε το Αποκρυφιστικό Μαγικό του Σύστημα που αποκάλεσε «Νέα επιστήμη» της σύγχρονης εποχής, και μέσω ενός συστήματος μαθηματικών που μονάχα εκείνος γνώριζε είχε την δυνατότητα να προβλέπει και να ελέγχει τις άγνωστες δυνάμεις και τα πνεύματα που δημιουργούνται μέσα στο ενεργειακό δίκτυο της πόλης. Έτσι αντί να αποστρέφεται εν τέλει από τα Σύγχρονα αστικά τερατουργήματα, ο De Castries ένιωθε μία απόκρυφη έλξη για εκείνα. Εκεί που οι αλλοι θα χρησιμοποιούσαν τις γνώσεις τους για να αποφύγουν τους κινδύνους των μεγαπόλεων, ο De Castries επέλεξε να εξελίξει αυτές τις δυνάμεις μέσω της εφαρμογής του δικού του απόκρυφου συστήματος.
Ο De Castries αναφέρει στο βιβλίο του για την «αζωική καταβολή» των Παρανοητικών οντοτήτων και υπογραμμίζει πως αυτές οι οντότητες σχηματίστηκαν από ουσίες και σε συνθήκες από τις οποίες δεν έχει δημιουργηθεί ποτέ ξανά ζωή. Μέσα από τις γραμμές του ηλκτρισμού, των ατμών και των καλωδίων που μεταφέρουν τεράστιο όγκο δεδομένων και το σήμα των διαταραγμένων βίντεο υπάρχει μία πρωτόγονη αιθερική ζωή που αναπαράγεται και ευημερεί αλλά δεν είναι ανιχνεύσιμη από τα πραγματικά ζωντανά όντα. Τα «φαντάσματα των μηχανών» της πόλης είναι οι οντότητες που ο De Castries αποκαλεί Παρανοητικές Οντότητες και οι πράξεις τους ονομάζονται «Παρανοητικά Φαινόμενα». Το Μαγικό Σύστημα του De Castries ασχολείται με τις εν λόγω οντότητες και τα φαινόμενά τους που λαμβάνουν χώρα στο τεχνητό Αστικό Τοπίο. Μέσα από ένα σύστημα Νεοπυθαγόρειας Μεταγεωμετρίας μπορεί να ανακαλυφθεί η τοποθεσία και τα φαινόμενα της Παρανοητικότητας αλλά και να αποκαλυφθούν επιτρέποντας στον «ελεγκτή» να δει σε αυτό το «άλλο επίπεδο» της πόλης και να ανακαλύψει αυτό το Υπερ-συμβολικό Πεδίο.
Η μέθοδος για την είσοδο σε αυτό το πεδίο και για τον έλεγχο των φαινομένων που αποκαλύπτουν τις δραστηριότητες που αφήνουν ως ίχνη οι Παρανοητικές Οντότητες γίνεται μέσα από την Χρήση Συμβόλων (Sigils) και φυλακτών που είναι στρατηγικά τοποθετημένα σε διάφορα σημεία της πόλης με το μεγαλύτερο μαζικό και ενεργειακό αντίκτυπο, τα διαφαινόμενα loci όπου ενώνονται οι ενεργειακές ροές και σχηματίζουν συλλογικές «πισίνες» αιθερικής ουσίας. Τα πιό προφανή σημεία είναι οι ουρανοξύστες ή τα μεγαλιθικά κτίρια που μπορεί να υπάρχουν σε μια πόλη. Αυτά τα σημεία ήταν για τον De Castries οι «μοχλοί» , τα «φυτεμένα» αστικά φυλαχτά που χρησιμοποιούνται ως ένα είδος μοχλού που χειραγωγούν τις απεριόριστες δυνάεις και συγκεντρώνουν στο ενεργειακό τους Πεδίο τις παρανοητικές οντότητες.
Για τον έλεγχο αυτό ήταν απαιτούμενα 50 σύμβολα όλα τοποθετημένα μέσα στην πόλη σε στρατηγικά σημεία loci και το κάθε ένα από αυτά ήταν επίσης σχεδιασμένο σε ένα βιβλίο που ονόμαζε ο De Castries “The Grand Chifer” ή το «βιβλίο 50». Ο Εν λόγω αριθμός ήταν ιδιαίτερα σημαντικός γιατί πρόκειται για το σύνολο των πλευρών που σχηματίζουν και τα πέντε Πλατωνικά Στερεά. Η Σχέση μεταξύ των φυτεμένων Συμβόλων και το Βιβλίο ήταν ανάλογη της δομής του δικτύου που θα επέτρεπε στον Αστυμάγο να «απλώσει» τις αισθήσεις του και να εξαναγκάσει τις παρανοητικές οντότητες να λειτουργήσουν με συγκεκριμένο τρόπο. Ότι και αν συμβαίνει στην Πόλη και ανάλογα με το πως θα εξελιχθεί στο μέλλον ως το μακρο-επίπεδο των διαφόρων δικτυακών επιπέδων θα ήταν γνωστό στο εξής από τον Μεγαπολισομάντη-Αστυμάγο.
Οι παρανοητικές οντότητες πιστεύεται πως ελέγχονται ή περιορίζονται προσωρινά μέσα από συγκεκριμένα όργανα-εργαλεία. Αυτά τα εργαλεία είναι από καθαρό ατσάλι, αφηρημένα σχέδια και σχήματα άστρων όπως το πεντάγραμμο (Πεντάλφα). Κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει πως ο Καθαρός Χρυσός ή χαλκός θα είχε το ίδιο (επαγωγικά) αποτέλεσμα και πως τα αφηρημένα σχέδια και τα σχήματα των άστρων δεν θα λειτουργούσαν σε μεγαλύτερο επίπεδο από εκείνο της χειραγώγησης και ανακατεύθυνσης των παρανοητικών δυνάμεων που έχουν αυτές οι Οντότητες. Αν αναλογιστούμε πως δεν γεννιούνται αλλά «δημιουργούνται» θα θεωρήσουμε πως θα ήταν αδύνατον να τα καταστρέψουμε ολοκληρωτικά χωρις να καταστρέψουμε πρωτίστως την δομή της Πόλης και των ουσιών που τα δημιουργούν. Αυτές οι Οντότητες δεν ζουν με την συνηθισμένη έννοια που έχουμε συνηθίσει, και λειτουργούν χωρίς την ανταπόκριση των άλλων ζωντανών όντων. Μπορούν να παγιδευτούν και να χειραγωγηθούν για τους σκοπούς του εκάστοτε Αστυμάγου. Φυσικά, οποιαδήποτε συναναστροφή και χειραγώγηση αυτών των οντοτήτων μπορεί να πάει στραβά και να επιφέρει άκρως καταστροφικά για το άτομο και όχι μόνο αποτελέσματα…
Τέλος 1ου Μέρους
